Vorig jaar zorgde hij ervoor dat de hersenverlammende hymne ‘Kumbaya my Lord!’ onophoudelijk in ons hoofd blijft galmen.
Hij verwees toen naar een gesprek van man-tot-man met Wouter Beke. Dat was nodig om de samenhorigheid in de Zweedse coalitie een beetje op te krikken. Zuhal Demir had de CD&V immers een moslimpartij genoemd.
Dash
Eind vorige week zorgde Koning Midas weer voor zo’n ‘blast from the past’: het beeld van Jan Theys die pardoes in een bassin met water valt tijdens een geëlaboreerd tv-spelletje.
Hoe kwam dat zo alweer? Welnu. De schaduwpremier van België had zichzelf uitgenodigd bij Terzake. Het moet gezegd dat hij er dit keer niet in de gelegenheid werd gesteld om een regeringsmededeling te debiteren. Kathleen Cools legde hem het vuur aan de schenen. Eens ‘Smiling Cobra’ altijd ‘Smiling Cobra’, nietwaar. Het was lang geleden.
Aan het einde van het pittige gesprek sloeg hij mea culpa. Hij die met een eierdopje op zijn hoofd de pers en de oppositie altijd verwijt een zootje praatjesmakers te zijn, moest nu wel toegeven dat de kritiek op de lamlendigheid van de federale regering terecht is. Er zit geen ‘dash’ meer in Michel I, zei hij.
‘Dash’? Wat was dat nu ook alweer? De kranten moesten hun taaltuinier van stal halen om de boodschap te decoderen. Dash is immers geen Nederlands. Het is de merknaam van een wasmiddel van Procter & Gamble. En Dash wast witter dan wit, dat weet elke huisvrouw. En huisman. Of huistransgender. Een kind kan de was doen.
Jan Theys mag dan al een tijdje naar het land van de eeuwige testbeelden zijn verhuisd, toch blijft hij springlevend in ons collectieve geheugen. De man die u hetzelfde tonnetjes wasmiddel wilde verkopen dan datgene dat u al in uw karretje had geladen. Laat dat nu precies zijn wat politieke partijen tijdens hun periodieke vlagen van zinsverbijstering (elke vijf jaar, elke zes jaar) ook willen doen met onze stem.
Maar ‘dash’ betekent in het Engels ook ‘gedachtestreepje’. En tussen twee ‘dashen’ kunt u zich een parenthese, een ‘terzijde’ veroorloven.
Sta me toe.
Als je de week overschouwt, zou Michel I het tonnetje Dash best adopteren als wapenschild van de regering. Met de bijhorende wapenspreuk: ‘Wast witter dan wit’.
De partijen die de meerderheid vormen, maakten die slogan alvast helemaal waar toen ze het eindrapport van de commissie-Kazachgate goedkeurden. MR-politicus Armand De Decker werd vakkundig witgewassen.
Hij heeft helemaal niets verkeerds gedaan toen hij 740.000 euro ontving om de Belgische regering ervan te overtuigen een afkoopwet goed te keuren die de Belgisch-Oezbeekse miljardair Patokh Chodiev moest … witwassen. SP.A-kamerlid Dirk Vander Maelen mocht wit wegtrekken en beweren dat er veel meer stront aan de knikker was. De meerderheid beslist. Zo werkt dat in een democratie.
Het wordt wel een beetje verwarrend aangezien het gerecht nu wél graten ziet in het lobbywerk van De Decker en een onderzoek tegen hem opent.
De brave burger moet zich alvast geen zorgen maken. De Decker stapte uit zijn partij … maar blijft wel Brussels parlementslid. En dus onschendbaar.
Nog een andere betekenis van het woord ‘dash’ is (in het Engels): spurtje. Zoals in ‘spurtje trekken’. De ‘marathon man’ die de Antwerpse coalitie leidt (en tevens zijn partij en die ook nog eens Kamerlid is) kent er alles van.
De Gedempte Zuiderdokken zijn eigenlijk parkgebied maar volgens de stad Antwerpen is het eigenlijk ‘publiek domein’, ofte: 'een multifunctionele sociale zone waar niet alleen groen, maar ook sport en spelfuncties centraal staan'
Hij gaat er prat op heel wat ‘dash’ in de vastgoeddossiers in zijn stad te hebben gestopt. Ook bij het heraanleggen van straten en pleinen, kent hij geen rust. Alles wat hem van zijn doel afhoudt, moet wijken. Gewestplannen bijvoorbeeld.
Die veranderen in Antwerpen voortdurend van kleur: de Gedempte Zuiderdokken zijn eigenlijk parkgebied maar volgens de stad Antwerpen is het eigenlijk ‘publiek domein’, ofte: 'een multifunctionele sociale zone waar niet alleen groen, maar ook sport en spelfuncties centraal staan.'
Bottom line is dat de gedempte dokken nu een grote openluchtparking zijn en dat binnenkort parkeeruitbater Q-Park er 2000 parkeerplaatsen mag aanleggen, onder de grond. Als de Raad voor Vergunningenbetwistingen de klachten van de buurtbewoners - die ook al alle kleuren van de regenboog hebben gezien in dit dossier - naast zich neerlegt.
Nee, wij hebben geen overdreven fixatie op de grootste partij van het land en ’t Stad. Het gebeurt wel op meer plekken dat de bouwheren baas zijn boven de burgemeeester. Of dikke vrienden.
Gesjoemel
Neem nu Houthalen-Helchteren, een gemeente die zo klein is dat ze twee namen heeft gekregen. Daar zwaait een burgemeester van de kartellijst Groen/SP.A/Plus de plak. Hij reageerde erg zuinigjes op ons artikel over gesjoemel bij bouwprojecten. Voor dat artikel was er geen verborgen camera nodig, gewoon het rapport van de doorlichting door Audit Vlaanderen.
Een doorlichting die al een tijdje oud is, maar niet openbaar mag worden gemaakt. Een zinnetje zindert nog na. Het is volgens Audit Vlaanderen 'niet duidelijk wanneer deze personen optreden als private actor of een publieke rol vervullen'.
Een beetje zoals bij Geert Versnick natuurlijk. Die nam wel ontslag als gedeputeerde bij de provincie Oost-Vlaanderen, maar hij wordt nu wel bestuurder bij Fluxys … in opdracht van zijn partij. En dat fiscaal onderzoek? Dat is maar een parenthese.
U kunt zich trouwens nog aan heel wat meer artikels met dit soort ‘dash' verwachten, want het aantal audits bij lokale besturen is met een derde gestegen.
En dat allemaal in de week dat Karl Marx 200 jaar werd, onze hoofdredacteur zich te pletter zoekt naar 'de laatste editie van De Morgen' terwijl die gewoon in zijn brievenbus stak.
Zijn vader hield het bij een wijze oneliner: “Over één ding zijn we het allemaal eens: Rijk probeert nog steeds rijker te worden op de kap van Arm. En wij zijn daar tegen.” Behalve als we zelf rijk zouden worden, maar daar kunt u dan weer voor zorgen.
Tussen haakjes, of gedachtestreepjes zo u wilt, indien u nog niet geïnterviewd werd over Mei ’68 of zelf geen herdenkingsartikel schreef, dan scheelt er iets met uw dash.
Nog een nagekomen bericht van onze ‘graphic journalist’ in Doel. Hij had eigenlijk een sluikstort ontdekt en werkte aan een onthullende reportage om dat aan de kaak te stellen. Omdat hij ook ‘de traagste journalist van het land is’, werd het sluikstort ondertussen al opgeruimd en is er nu al een nieuw stort aan het groeien.
Zijn reportage is klaar. Slow journalism. Mèt dash, weliswaar.
