U hebt een job, een lief vrouwtje, een paar koters waarvan u liefdevol de snottebellen van hun neusjes veegt en een hond die u al eens achter een stokje laat hollen. U trekt dagelijks opgetogen naar uw werk, 's weekends nodigt u al eens een paar buren en vrienden uit voor een barbecue en plots komt aan dit alles een eind. Een aantal tektonische platen besloten namelijk hun opgehoopte energie te bevrijden middels een verschuiving met als eerste gevolg een aardbeving, tweede gevolg een tsunami en derde gevolg een beschadigde kerncentrale.
En dan hebt u de brute pech dat u ooit in een verleden flink studeerde, fysica kende geen geheimen meer voor u, wiskunde werd een spelletje en dus vond u meteen na afstuderen een degelijk vergoede job in een kerncentrale.
Vriendelijk doch dringend wordt u op de dag van de ramp verzocht het leven van uw medemens te redden met de boodschap van uw regering: "Jullie zijn de enigen die deze crisis kunnen oplossen. Terugtrekken is ondenkbaar." De kans op slagen van deze poging ziet er op dat moment uiterst klein uit. Dat u een bijna gewisse dood tegemoet treedt, hoeft men u niet uit te leggen, u weet immers dankzij al die opgedane wijsheid beter dan wie ook aan welk gevaar u zichzelf blootstelt.
Aangezien u waarschijnlijk in het getroffen gebied woont is de kans groot dat uw have en goed deze ramp niet ongeschonden zijn doorgekomen. Misschien hebt u niet eens zekerheid over het lot van familie en vrienden. En toch vindt u de moed en concentratie om deze taak uit te voeren.
Het maakt niet uit of deze centrale in het Waalse Tihange of het Vlaamse Doel staat. Uw doel is een ramp te voorkomen. Hoe klein de kans op slagen ook is, u werkt onverdroten verder richting een bijna zekere kankerdood. Gevoel op nul, verstand gericht op een brandende reactor en blik op oneindig.
Daar word ik in tijden van harteloosheid, onverdraagzaamheid en nijd stil van. Ik bewonder U.
