Maar de situatie is ernstig, Olyslaegers, en je weet hoe dat met ernst gaat; het trekt nog meer ernst aan. Nu heeft de Nationale Veiligheidsraad beslist dat onze nucleaire installaties moeten worden beschermd door onze jongens. Er zijn immers aanwijzingen dat de extremisten een kernramp wensen te veroorzaken. Er is iets gevonden, iets met een camera… Er zijn zorgwekkende feiten aan het licht gekomen… Soit, vaag genoeg zodat de soldaten hun takenpakket weer uitgebreid zien. Maar wacht eens even. Toen activiste Anja Hermans in 2007 met foto’s en een dik dossier duidelijk maakte dat de beveiliging van Doel inderdaad lachwekkend was, werd ze door Electrabel aangeklaagd voor huisvredebreuk. Hermans kreeg zes maanden voorwaardelijk. Wat gebeurt er vandaag? Binnen Doel 4 werd er een paar jaar geleden sabotage gepleegd en daar weten we nog steeds weinig of niets over. Maar buiten aan de hekken worden onze jongens met machinegeweren betaald door Electrabel.
Dure oude tantes
Goh, dat moet de eerste keer zijn dat dit bedrijf iets zélf betaalt. Echt zeker kan je over die oplichters natuurlijk niet zijn. Allicht betalen wij alsnog mee, of je nu klant bent of niet. De verstrengeling van onze staat en deze energiegigant is immers nogal wansmakelijk. Wie écht van de vrije markt houdt kan niet anders dan met weerzin kijken hoe die twee met elkaar in bed liggen. Eigenlijk wil je het echt niet weten, het is een beetje zoals je ouders betrappen in bed, maar wegkijken is hier geen optie.
Intussen valt de ene na de andere installatie uit, alsof de klusjesman daar vrijwel permanent aanwezig is om 'scheurtjes' te dichten
Want intussen begint ook het buitenland ongerust te worden over de versleten nucleaire installaties van Doel en Tihange. Het is immers door dat abject gefoefel tussen Electrabel en de overheid dat de vergunning van die oude nucleaire tantes simpelweg werd verlengd. Intussen valt de ene na de andere installatie uit, alsof de klusjesman daar vrijwel permanent aanwezig is om ‘scheurtjes’ te dichten. Beleefd gezegd? Het oogt onprofessioneel, ook al ben ik verre van een expert. Ik zal nog meer zeggen. Als ik hier echt begin over na te denken, slaap ik slecht. Onlangs werd immers nog eens aangekondigd dat ons land langs geen kanten voorbereid is op een mogelijke nucleaire ramp. Dat helpt ook niet echt.
Maar ‘er is geen alternatief’ riedelen onze zogenaamde bewindslieden vrolijk verder, in de hoop dat deze smartlap blijft aanslaan. ‘Geloof nu toch in mij, oh moeder! Er is gééééén al-ter-natief!’ Hoort u de melodie al, oh lezer? Want een echt alternatief, zo eentje dat thuis hoort in deze eeuw in plaats van de vorige, dat is duur. Dat liet de zogenaamde minister-president Geert Bourgeois vorige week nog eens weten, hoe duur groene energie wel niet is. Hij vergeet daarbij wel te vermelden hoezeer de niet-groene energie in dit land nog steeds door de overheid gesponsord wordt. Wat heet dan ‘duur’ in dit lachpaleis van verdraaiingen, leugentjes om bestwil en politieke strategie? Het enige dat je dan kunt vaststellen is dat deze ploeg, met haar ideeën uit midden jaren tachtig, vooral duur is, dat we op lange termijn véél kosten zullen hebben omdat er geen visie deftig ontwikkeld wordt voorbij de nucleaire optie.
Kleptocratische schunnigheid
Maar het kan nog duurder, hoor. Het kan nog duurder en nog schaamtelozer. Een dag of twaalf geleden is er nog maar eens een aap uit de mouw gekomen. Soldaten aan de poorten, klusjesmannen die zich over scheurtjes buigen, reactoren die nog maar eens worden platgelegd of heropgestart, sabotagedaden waar maar geen verdachten voor worden gevonden... Het maakt allemaal niets meer uit. Geen enkele verzekeringsfirma heeft nog goesting om die oude boel onder haar hoede te nemen. Money walks, bullshit talks. Finita la commedia!
Zou er één schroefje zijn te Doel of Tihange dat wij op een of andere manier al niet drie of vier keer hebben betaald?
Nee dus. Wat zegt onze minister van Energie Marie-Christine Marghem? De staat moet zich nu garant stellen jegens de uitbaters van de nucleaire sites bij ramp en ontij. Ze heeft een plan klaar, zegt ze. Dat mens moet echt van komedie houden. Want de staat, dat zijn wij. Wij gaan moeten betalen mochten wij een nucleaire ramp overleven. Laat dat even bezinken. Zou er één schroefje zijn te Doel of Tihange dat wij al niet drie of vier keer hebben betaald op een of andere manier? En nu zouden we dus ook nog eens moeten passeren langs de kassa na een ramp van een versleten installatie van een energiegigant die vooral één scheur vormt in deze democratie, een die in bed met onze overheid kleptocratische schunnigheid bedrijft. Wordt het niet tijd dat we nadenken over hoe burgerlijk ongehoorzaam we kunnen worden? Dat zou pas een scheur kunnen zijn.
