Dag Burgemeester, Dag Meneer De Wever,
Op het eerste gezicht leek het me nog niet zo’n dwaas idee, dat speciale interventieteam. Wanneer er wat verderop een hele krantenredactie wordt neergemaaid, begint een mens al eens na te denken. Als je op zo’n moment een paar kleerkasten achter de hand hebt die de boel kunnen ontmijnen – what’s not to like?
Alleen heb ik het allemaal wat fout begrepen, denk ik.
Eind september hoorde ik u op televisie beloven dat de kleerkasten enkel zouden dienen om gekken met Kalasjnikovs uit te schakelen. Ja, ze zijn uitgerust met oorlogswapens, maar niemand zou ze ooit zien. Bomvesten en wapengekken: ja. Alle anderen: neen. Leek me slim. En voelde best geruststellend, op dat moment.
Hoe zat het dan ook al weer met dat veertienjarig meisje?
Ik weet waarvoor de kleerkasten zijn opgeleid en waarvoor ze bedoeld zijn. Dat hebt u me tenslotte zelf verteld. Maar nu hebben ze wél een meisje van 14 neergeschoten. In een jeugdinstelling. Met een less lethal weapon – eerlijke naam, trouwens.
Zonder veel overleg; gewoon binnenkomen, inschatten, mikken en neutraliseren. Want zo heet dat dan. Terwijl neerknallen nog altijd een perfect synoniem is.
Nu, ik heb jaren in de jeugdzorg gewerkt. En het was niet altijd moppen tappen. Mooie momenten ook, daar niet van. Maar ik heb het er bij tijden bijna in m’n broek gedaan. En op blèten gestaan. De wanhoop en de miserie soms, het was niet min. Dus ik weet wat er zich kan voordoen. Hoe heftig het kan zijn. Hoe het er kan inhakken van tijd tot tijd. Hoe je op enkele seconden situaties inschat. Ook als het ontploft en alles je om de oren vliegt.
En toch. Een 14 jarige oorlogsvluchtelinge. Ze verbleef binnen de bescherming van de bijzondere jeugdzorg, waar duizenden gezinnen en jongeren op vertrouwen om zichzelf of hun kinderen veilig te houden. Ze werd neergeschoten, door leden van úw elitekorps. De parel aan de kroon van de Antwerpse politie, die niemand ooit zou zien.
Uw politiewoordvoerder benadrukt dat ze er alleen een blauwe plek aan overhoudt. Ik zou er toch geen geld op durven inzetten. Ik ben niet alwetend, maar heb zo’n vermoeden dat de beste opvang voor een minderjarige oorlogsvluchteling er eentje is waar geen zware wapens getrokken worden. Eentje zonder schotwonden, als het even kan.
Het was de beste manier om met de situatie om te gaan, zei uw politiewoordvoerder nog. Generaties hulpverleners fronsten zich een migraineaanval. Eerlijk is eerlijk, hij leek het zelf ook niet te geloven. Blijkbaar is een paramilitaire brigade afsturen op een kind in nood, dat onder bescherming staat van de overheid, vanaf nu normale procedure. Dát is pas een signaal aan de kinderen en jongeren in Antwerpse instellingen. Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de verfkogel.
Voelt u zich niet een béétje verveeld over het palmares van uw eliteteam? Dat ze kinderen neerschieten op plaatsen waar die net beschermd moeten worden? En dat zoiets mogelijk is onder uw leiding?
Een twitterende grapjas oppakken, een gsm-dief arresteren en een pubermeisje neerschieten in een instelling. Dat zijn tot op vandaag de trofeeën op de plank van het zwaar geschut van de Antwerpse politie.
Moeilijk te verteren, dus. Want ik dacht écht dat ik wist waarvoor de kleerkasten waren opgeleid. En waarvoor ze bedoeld waren. U hebt het me tenslotte zelf verteld.
Bezorgde groeten,
Rob Swolfs
