‘Waar een wij is, is een weg.’ Ik kan me nog de tijd herinneren waar wijlen Jean-Luc Dehaene samen met andere toenmalige kopstukken een of ander optimistisch campagnelied stond mee te zingen en dat de doorsnee reactie van het volk er een was van mild amusement.
Wereldvreemd
Dat gevoel is nu weg. Hun feelgood-campagne (met nadruk op: let’s feel good about us) was nauwelijks gelanceerd of het sarcasme spatte overal hoog op, als bloed in een Romeinse arena waar christenen aan de leeuwen werden gevoerd. De ‘wij’ werd een ‘wei’ en de ‘weg’ werd vooral ‘geen bos’. Uiteraard hielp het niet dat minister Tegen Leefmilieu Joke Schauvliege net op dat moment meende dat ze een geblokkeerde som voor het bosbeleid het best nog kon verdelen over waarlijk alle gemeentes, een plan waar nu echt niemand, met kwelduivel en geïnformeerd burger Wouter Deprez op kop, tevreden over blijkt. Tenzij… de partijvoorzitter zelf, geheten Wouter Beke, die enthousiast begon te tweeten dat Joke acht miljoen vrij maakt.
Dat was nogal wereldvreemd, beleefd gezegd. Het is alsof je iemand van een andere planeet vraagt om zijn ruimtehelm af te zetten wanneer hij hier tussen de mensen staat. Het grappige is natuurlijk dat Wouter Beke niets liever wil dan net op die plek te staan, het tragische is dat net die poging hem zo ‘alien’ maakt als wat. De ‘wij, weg’ campagne zou overigens een opstapje zijn voor de verkiezingen van 2018. Right… Is het dan daarom dat ze doet denken aan de in feite nog veel onnozeler ‘helfie’-campagne van de N-VA?
Ook dat misbaksel ging over ‘de mensen’ en elkaar helpen, wat alleen maar geresulteerd heeft in pijnlijk belachelijke foto’s van Bart De Wever en Ben Weyts die met een groteske glimlach en een gigantische hand in papier-maché rond hun nek wuiven naar de ‘mensen’ als waren ze afgedankte vuilnisruimers in een politieke variant van Eurodisney en die vooral niemand ‘geholpen’ hebben. Ongetwijfeld dient De Wever zichzelf nog regelmatig als een traumapatiënt in de badkamerspiegel streng toe te spreken dat hij geen fooraap was de dag toen de helfie-foto werd genomen. Wie weet trekt die herinnering ooit weg, meneer De Wever.
Wie weet ook niet. Want hoe rechts die lieden van de N-VA ook zijn, ze blijven toch, net zoals die nep-missionarissen van de CD&V, lonken naar dat centrum en het volk dat daar zou rondhangen. En wie die mensen wil bereiken, moet zich blijkbaar aanstellen met flauwekul en carnavalsmanoeuvres waar reclamebureaus en trendwatchers hun kost mee verdienen. Hoe hardvochtig en onrechtvaardig het beleid ook mag wezen, je dient net die mensen te slijmen die je pluimt: de middenklasse.
Nieuw centrum
Maar wie weet verwachten die middenklassers iets anders. Dit weekeinde las ik iets over een kleine, doch fijne actie. Marieke van Echelpoel en Jiri Geerts hebben op Facebook ‘veertig dagen zonder supermarkt’ aangekondigd. Vanaf 1 november tot 10 december willen zij alleen maar lokale producten kopen, de kleinhandel ondersteunen, en het belang van gezond voedsel tegen een eerlijke prijs promoten. Wat zij eigenlijk voorstellen komt neer op het herwaarderen van het centrum versus de vervreemding van de groothandel.
Hebben zij de vinger aan de pols? Ze weten in ieder geval dat het wantrouwen ten opzichte van supermarktvoedsel alleen maar toeneemt. Wanneer de Wereldgezondheidsorganisatie vooral ‘processed meat’ op de kankerlijst van tabak, alcohol en asbest wil zetten, ontstaat er minstens onrust. Dat is toch niet onbelangrijk, zeker niet in dit land, waar ooit een regering en een daarbij horende mentaliteit in de prullenmand werd gemikt vanwege een dioxinecrisis.
Ligt hier die middenklasse écht van wakker? Nu nog niet, maar net daar verzamelt zich wel een nieuw centrum van bewuste consumenten die stap voor stap een systeem van onderuit willen veranderen door vriendelijke maar geen drammerige acties, door daden en geen nepwoorden op een stukje karton. Hoe klein hun actie ook mag wezen, het steekt schril af tegen de ‘wij’s’ en de ‘helfies’ die vooral geld hebben gekost en pathetisch ogen als een vlooiencircus uit een voorbije tijd.
