Wie biedt meer, wie dingt af? 'Zoveel duizend millisievert gemeten', kopt gene krant. 'Het valt allemaal mee, met moeite een 'kletske' becquerel meer dan normaal', zegt de volgende nieuwsverspreider in de rij. En als klap op de vuurpijl: 'Alle meetapparatuur in de getroffen zone is stuk”. Of de kranten willen mij vermaken met slechte comedy of ze veronderstellen dat ik een totale oen ben.
De volgende stap in dit circus -wat geen circus is maar een drama- heet opportunisme. Elke politicus heeft blijkbaar een kar zien passeren die kan dienen en springt erop. Plots blijkt elke parlementariër een specialist ter zake te zijn. Debiteert hij cijfers over radioactiviteit in Japan en hoezeer de gemeten waarden al dan niet schadelijk zijn. Het gegeven antwoord hangt af van de partij waartoe hij of zij behoort en of die laatste pro of contra kernenergie is. Alweer vraag ik mij af waar ze hun informatie vandaan halen.
De Spaanse kranten “El Pais” en “El Periodico” stonden bol van de voorbeelden, maar ook in de Belgische kranten ontbraken dergelijke verhaaltjes niet. Het getuigt van weinig originaliteit en nog minder scrupules, dat binnenrijven van stemmen op de rug van creperende Japanners.
Het meest verontrustend is misschien nog het verhaal van Armand Pien. Die beweerde dat hij de informatie over het stralingsgevaar ten tijde van Tsjernobyl niet wereldkundig mocht maken. Bij het lezen en horen van al de tegenstrijdige informatie over Japan kan ik niet anders dan concluderen dat er rookgordijnen worden opgehangen en dat het censureren van informatie schering en inslag is. We zouden eens ongerust moeten worden.
