Aangezien ik niet graag de mist in ga bij het verkondigen van vanalles en nog wat doe ik door de bank genomen voldoende vooronderzoek alvorens de dop van mijn vulpen te verwijderen of mijn mond open te trekken. Een enkele keer waag ik mij aan veronderstellingen. Een veronderstelling is gebaseerd op een aantal losse feiten waar geen bewijzen voor te vinden zijn. Zo deed ik dat twee weken terug in mijn vorige column “Anonieme helden”.
De afgelopen weken bleef ik van nabij de toestand in Japan volgen ondanks de snel opdrogende nieuwsstroom in Belgische, Spaanse, Nederlandse en Engelse kranten. De enige nieuwtjes die regelmatig aan bod kwamen waren het aantal slachtoffers en vermisten die hallucinant bleven oplopen en de chaos die heerste rond de kerncentrale van Fukujima.
In diezelfde centrale van Fukujima loopt een dame rond die haar mails heeft weten buiten te smokkelen en via een medewerker van Tepco en The Wall Street Journal heeft weten wereldkundig te maken. Dat het daar serieus moet stinken blijkt wel uit het feit dat er tot hiertoe totaal geen nieuws was over de zielen die daar hun hemel, al dan niet gedwongen, aan het verdienen zijn.
Alle werknemers werken hard, maar we zitten bijna aan de grens, zowel mentaal als fysiek. Huilen heeft geen zin. Als we nu in de hel zijn, is kruipen naar de hemel nog het enige dat we kunnen doen. Mijn hele woonplaats is door de aardbeving en tsunami weggeveegd', zegt de vrouwelijke technicus. 'Mijn ouders zijn weggespoeld en ik weet niet waar ze zijn. Normaal gezien zou ik halsoverkop naar huis gaan. Maar ik kan het gebied niet eens in, omdat het geëvacueerd is.
Als columnist, opiniespuier en viezen tist walg ik van mijn eigen stemgeluid en van mijn krassende pen op papier bij het verkondigen van schrijnende veronderstellingen die twee weken later op een rauwe manier juist blijken te zijn.
