Het begon vorige week inderdaad uitstekend voor De Wever. In de media-oorlog van de afgelopen maanden (vaak verward met regeringsonderhandelingen) had zijn partij met de nota-De Wever overtuigend een veldslag gewonnen. Het isolement was afgewend, en even leek er zich zelfs een Vlaams front van politici en opiniemakers te hergroeperen rond die nota.
Waarachtigheid
De Franstalige partijen maakten zich onmogelijk door het werkstuk af te schieten zonder zelfs maar te doen alsof ze het hadden bestudeerd, waardoor De Wever bij Kathleen Cools de zielenpoot kon uithangen. Achteraf wijdde hij zijn pathetiek aan de emoties van het moment, wat vreemd is voor iemand die uren voorbereiding besteedt aan zijn interviews. Niettemin puik gespeeld.
De crisis die op die patstelling volgde, moet door Johan Vande Lanotte (sp.a) als koninklijk bemiddelaar worden opgeklaard. Dat zint de N-VA niet, want zij zeggen Vande Lanotte niet te vertrouwen. De sp.a vertelt toch alles door aan de PS, dat niveau. Je kunt je vragen stellen bij de professionaliteit van een partij die de grootste van het hele land is, maar er niet in slaagt de regie in handen te houden. Of bij de waarachtigheid van haar woorden. Ware het niet dat de manier waarop de N-VA die boodschap de afgelopen dagen uitzond, veel opmerkelijker was. Een partij op de dool.
Beledigend
Je kunt je vragen stellen bij de professionaliteit van een partij die de grootste van het hele land is, maar er niet in slaagt de regie in handen te houden
Siegfried Bracke zei op RTBF niet hoog op te lopen met de cijfercapaciteiten van Vande Lanotte: “Hij doet me denken aan Winston Churchill, die zei dat hij enkel de cijfers geloofde die hij zelf vervalst had.” Liesbeth Homans in De Standaard: “Iemand (Vande Lanotte) die zo snel mogelijk per se minister wil worden, die wil er wellicht ook alles aan doen om zo snel mogelijk, ten koste van wat dan ook, een akkoord te forceren.” Ze willen misschien geen verkiezingen, maar halen tegenwoordig smeriger uit dan tijdens een campagne. Geert Bourgeois had het in Het Nieuwsblad over de partij van de koninklijk bemiddelaar: “Sp.a staat niet aan de kant van haar volk.” Ooit gaf Bart De Wever aan te beseffen dat hij maar 28 procent vertegenwoordigde, nu wordt er alweer een absurde volkswil geclaimd.
De spectaculairste verschijning dit weekend was Ben Weyts in De zevende dag. Die denkt het zonder voorbereiding te kunnen. Rudy De Leeuw (ABVV) zou volgens hem complotteren met het “Belgisch grootkapitaal”, kritiek op zijn standpunten vond hij beledigend voor zijn kiezers, en een tekst van tweehonderd mensen uit de culturele sector zette hij opzij als marxistisch. Vooral zijn verdedigingslijn – “U noemt ons altijd de conservatieven, maar ik stel vast dat u de pleitbezorger bent van het status-quo” – kwam redelijk onverwacht uit de lucht vallen. Volgens mij was het de voorzitter van Ben Weyts die zichzelf met veel poeha in de markt heeft gezet als conservatief.
De afgelopen maanden hebben immens veel politicologen en andere broodschrijvers gedachten gewijd aan de toekomst van België. De toekomst van N-VA oogt eigenlijk veel troebeler. Een partij die bevolkt wordt door mensen die tot voor kort als politieke marginalen aangeduid werden, werd in een mum van tijd de grootste. Die overmacht gecombineerd met hun onbekwaamheid om het spel te spelen, lijkt hen te frustreren en te radicaliseren. Dat kan alleen maar tragisch eindigen, en dan is de enige vraag die rest of zij in hun val het hele land zullen meesleuren.
Peter Casteels
