Starheid en amateurisme

Redactie Apache
Bart De Wever
Bart De Wever (N-VA).
Bart De Wever
Bart De Wever (N-VA).

Het is door bepaalde rancuneuze politici vaak genoeg becommentarieerd. N-VA en vooral haar voorzitter Bart De Wever hebben de afgelopen maanden kunnen rekenen op een speciale behandeling door journalisten. Nou ja, speciaal. Net als Steve Stevaert en Yves Leterme de afgelopen jaren. Een laatste voorbeeld daarvan stond dit weekend in De Morgen. In een achtergrondstuk over Europees populisme worden Franse, Zweedse, Nederlandse, Deense en Duitse voorbeelden genoemd, maar blijft het nationalisme van N-VA buiten beeld. Net als het Italiaanse populisme van Silvio Berlusconi overigens, dat Paul Scheffer deze week op één lijn zette met het Vlaamse nationalisme. Beide stromingen hebben op dezelfde manier de oude middenpartijen vervangen, en Scheffer vreesde dat Geert Wilders hetzelfde kan doen. Nee, geen Vlaamse journalist die zo een vergelijking zou kunnen maken.

Doorslagje

De Standaard had daar dit weekend een mogelijk reden voor. In een artikel over Siegfried Bracke zegt Luc Van der Kelen: “Je kunt geen vleugje kritiek op die partij leveren zonder een bombardement aan e-mails over je heen te krijgen, van de partijtop tot de basismilitant.” Paul Scheffer zou dat ongetwijfeld doen denken aan methoden van de PVV, maar ook De Standaard lijkt aan het denken gezet. Het beeld dat de krant de afgelopen tijd ophing van Bart De Wever en de zijnen is ver verwijderd van de hysterie waarmee De Standaard de verkiezingen herleidde tot een referendum rond De Wever.

Het citaat van Van der Kelen komt uit een artikel dat een uiterst ambigue beschrijving geeft van Bracke. Eigenlijk blijft enkel hangen dat die man niet te vertrouwen is. Het gaat over machtsgrepen, communicatie op een manier waar de goede Vlaming niet van houdt en de contradictie tussen de linkse journalist en de nationalistische politicus. Het woord opportunist valt niet, maar veraf is het evenmin. Op de bladzijde erna publiceerde de krant een stuk over de ideeënarmoede binnen de N-VA. Marc Reynebeau citeert De Tijd om het economisch programma van de partij een doorslagje van de rapporten van Voka te noemen. Ook wordt de dubieuze studiegroep van de KU Leuven Vives – De Morgen ging de krant daarin voor – gelieerd aan radicaal Vlaams-nationalisme.

Nieuwe god

Twee keer drie pagina’s zijn dat. Daarnaast publiceerde De Standaard net als De Morgen een analyse over de onderhandelingstactieken van de N-VA. De ene had het over het bochtenparcours van Bart De Wever, de andere kopte: “Hoor mijn woorden, vergeet mijn akkoorden.” Uit beide artikels blijkt vooral de starheid en het amateurisme waarmee de grootste partij van Vlaanderen in de federale onderhandelingen staat. Ook Van der Kelen, die dan weer voor de grootste krant van Vlaanderen schrijft, bekritiseerde deze week het spel van de N-VA. De manier waarop zij vorige maandag, met de aanloop van een ultimatum op zondag, de boel opbliezen, beviel eigenlijk niemand.

Het is door bepaalde rancuneuze politici vaak genoeg becommentarieerd. Media kunnen een politicus maken, maar brengen hem uiteindelijk ook weer ten val. Bart De Wever zal de komende tijd moeten bewijzen dat hij als politicus begaafd genoeg is om nu iets te veranderen, want anders laten journalisten hem uit verveling of teleurstelling vallen, en gaan ze op zoek naar een nieuwe god om in te geloven.

Peter Casteels

LEES OOK
Redactie Apache / 25-10-2010

Politieke marginalen

In De Morgen analyseerde Steven Samyn zaterdag de communicatie van zowel PS als N-VA. Terwijl de pr-machine van de PS volgens hem sputterde, kwam die van Bart De Wever pas op…
apache