Ik leek een eerlijke overeenkomst te hebben afgesloten. Deze voldeed zelfs aan alle kenmerken van een onmiskenbare win-win-situatie. Maar wild schipperend tussen hebzucht en gulzigheid, betrof het een valkuil. Dat gebeurt wel vaker wanneer je hoofd gaat duizelen terwijl het verzwindelt in de schippering tussen twee hoofdzonden; een evidente valkuil waarin het goed voelt zich mens te voelen, doemt op. Daar kraste de verwrongen fluorecerende intro van Sweet Child Of Mine voorbij. Mijn beste vriend en disgenoot merkte op dat zulke nummers, dit soort pathetische mastododonten, niet meer gemaakt worden. Hij wist echter dat er ongetwijfeld wel nog zo'n nummers werden geproduceerd. Ergens waar hij niet meer komt.
Ik van mijn kant moest alleszins niet overtuigd worden van het feit dat zijn bewering niet bepaald waarachtig was. Ze weerleggen had weliswaar betekend dat we ons uit een evidente valkuil hadden moeten bevrijden. Een valkuil, waarin het best wel aardt zich mens te voelen.
Op zondag vooral, moet je met open ogen in hinderlagen durven vallen. Ze zijn bekleed met milddadig mos en je kan er op adem komen. Enkele maanden geleden moest ik op een maandagmiddag op mijn werk eten vinden voor een man, die ik gemakshalve een sukkelaar zal noemen. Met verschillende collega's hebben we alle bevoegde vzw's gebeld. Maar in Brussel is het niet mogelijk om na drie uur nog een voedselpakket te pakken te krijgen voor sukkels die punctueel noch georganiseerd zijn. Een sukkelaar moet in deze stad nu eenmaal een voedselpakket aanvragen voor het middag is.
's Avonds had ik met vrienden afgesproken in een Pakistaans restaurant om er ons te goed te doen aan het all-you-can-eat-buffet. Na afloop heb ik als een stuk ondeugd de rits van mijn jurk moeten open schuiven en heb ik drie dagen lang exotisch gekruide scheten gelaten. Ik heb enkele dagen later niet eens gevraagd of de sukkel nog aan een voedselpakket was geraakt. Dat valt buiten mijn verantwoordelijkheden op het werk.
Je tuimelt in de hinderlagen van de hypocrisie, er zijn net geen zeemeerminnen die je er naartoe lokken. Het doet geeneens pijn. Na lang peinzen kom je tot het besef dat het best wel fijn is: zich mens te kunnen voelen in de valkuil, zonder blikschade, kleerscheuren, schaafwonden; niet het minste papiersneetje. Ik ben later die dag afgezakt in de kroeg. Mijn stilaan vaste toogmakker vertelde me dat een van mijn persoonlijke nemessissen, hogepriesteres van de orde en van het grote gelijk en morele superioriteit, een tijd geleden een reeks colums over overspel had ingezonden bij het magazine waar hij voor werkt. De reeks columns werd nooit gepubliceerd omdat het niet paste in de nieuwe puriteinse redactionele lijn. Hij zag daarin een morele dissonantie: je kon niet de morele superioriteit prediken en tegelijkertijd je echtgenoot bedriegen, meende hij. Ik had het van hem niet verwacht. Ik wist wist zelfs niet dat we heden ten dage nog stil mochten staan bij morele dissonantie. Mijn stilaan vaste toogmakker merkte vervolgens op dat ik me tot nog toe enkel aan perriers had gelaafd. Ik legde uit dat ik probeerde te leven volgens de deugdelijke principes van de moderatie, omdat ik mijn leven wil beteren.
Mijn vaste toogmakker- stilaan verdient hij die titel- hoonde mijn betoog vertederd weg. Hij had best wat strenger mogen zijn voor mij. Bovendien moet ik mijn persoonlijke nemessis-hogepriesteres van het grote gelijk en morele superioriteit dringend inlichten dat ze mijn persoonlijke nemessis is en pas dan een gemodereerd leven gaan leiden.
'Je moet het in zijn context zien, ze is zelf Spaanse.' Mijn collega heeft onlangs zijn vriendinnetje in elkaar getimmerd omdat ze al jarenlang heeft gesext met haar ex. Sext, van sexten, cybersex via de gsm. Niet van seksen, machinaal het geslacht van hopen kuikens bepalen. Het vriendinnetje heeft enkele dagen later klacht ingediend bij de politie. Zij had een rib gebroken- oké-, vertelde hij me, maar nu was zijn hele toekomst tot splinters gereduceerd. Dit zou hem achtervolgen. Ze moest haar klacht verdomme zo snel mogelijk intrekken.
Ik stond erbij en ik keek ernaar. Normaliter veroordeel ik huishoudelijk geweld. In cafés, op twitter, in gesprekken met mijn moeder. Maar nu mijn hooggelaarsde principes er echt toe deden, bleven ze met satijnen slippers aan ter plaatse trappelen. Misschien moet ik eens stilstaan bij al die dissonantie, al dat ambulante Stockhausen, al die brokken puree die vlekken maken op mijn ziel. Ook ik heb een ziel. De valkuilen die veel te gerieflijk aanvoelen.
Of misschien moet ik gewoon weer pintjes drinken op café. En whisky op zaterdag.
Ongetwijfeld moet ik ook mijn misschien vaste toogmakker eindelijk bombarderen tot mijn officiële favoriete toogmakker. Ik heb nog nooit doelmatig met hem afgesproken. Hij zit daar gewoon af en toe aan de toog. Uit schijnbare onbaatzuchtigheid.
