Vorige week werd diversiteitsambtenaar Alona Lyubayeva door de Vlaamse regering ontslagen. De diversiteitsambtenaar kreeg een negatieve evaluatie van bevoegd minister Liesbeth Homans (N-VA). Lyubayeva had zich weleens kritisch uitgelaten over het beleid van minister Homans, onder meer over het tekort aan vrouwelijke topbenoemingen binnen de Vlaamse Overheid.
Vandaag werd opnieuw een ontslag bevestigd. Interfederaal Gelijkekansencentrum Unia zet juriste Rachida Lamrabet op straat. De schrijfster had zich in een interview met Knack geuit als tegenstander van de boerka, maar tegelijk ook als tegenstander van het boerkaverbod. Ze deed dat in eigen naam en niet als juridisch adviseur van Unia, maar toch zag het gelijkekansencentrum zich genoodzaakt Lamrabet op straat te zetten.
Open oorlog
Het vertrek van Lamrabet kadert in een open oorlog die al langer aan de gang is tussen N-VA en het gelijkekanscentrum. Eind februari haalde minister Homans nog snoeihard uit naar Unia, onder meer door het centrum te omschrijven als "vakbond voor klagende allochtonen". Een dag later deed haar partijgenote Zuhal Demir er nog een schepje bovenop. Daarop ontspon zich een nijdige woordenstrijd met Unia-directeur Els Keytsman.
Wat opvalt is dat vooral de taal die daarbij wordt gehanteerd bijzonder scherp is. N-VA toont zonder al te veel scrupules dat zij en niemand anders de baas is. Luisteren is de enige optie. Onderstaande tweet van Liesbeth Homans, in het kader van het geruzie om Unia, illustreert die houding:
Maar niet enkel de tweets van Homans zijn illustratief. De brutale toon van de tweets van haar partijgenoot en staatssecretaris Theo Francken is voldoende bekend. Een tweet waarin Francken hulporganisatie Artsen Zonder Grenzen zonder verpinken mensensmokkelaars noemde, leidde er vorige week nog toe dat premier Charles Michel (MR) zijn staatssecretaris openlijk terugfloot.
Lasterlijk
Veel zoden brengt het allicht niet aan de dijk. Toen Koen Geens, ook vorige week, de communicatie van Bart De Wever naar aanleiding van het incident op de Meir hekelde, liet de N-VA-partijvoorzitter prompt weten dat hij het een volgende keer op identiek dezelfde wijze zou aanpakken. Of het federaal parket de communicatie van De Wever nu verbood of niet, de Antwerpse burgemeester trok er zich geen moer van aan en zal er zich een volgende keer ook geen moer van aantrekken.
De Antwerpse burgemeester zet trouwens keer op keer zelf de toon. Hij doet dat intussen al enkele jaren via harde en polariserende uithalen over bepaalde mensen, bepaalde groepen of bepaalde politici. Maar ook in de wijze waarop hij sommige media omschrijft die het aandurven kritisch over hem te schrijven, schuwt hij de harde taal zelden of nooit. Vorig jaar lijstte Apache die uitspraken nog even op:
- "Die krant en die journalisten publiceren ongeveer alles, als het maar tegen N-VA is" (over De Standaard).
- "Er is wel degelijk een probleem met Le Soir. Dat is een zeer haatdragende krant die haar ware gelaat af en toe laat zien. Ik wil geen interviews meer geven aan die krant. Ik wil er niks meer mee te maken hebben."
- "Neem Luc Van der Kelen (HLN.be). Die man kan je met de beste wil van de wereld toch geen journalist meer noemen? Dat is een politiek activist pur sang."
- Wat die man van De Morgen zegt is degoutant (over Yves Desmet).
- ATV vindt het normaal dat deze debatten (verkiezingsdebatten) geleid worden door een moderator die er een sport van maakt om de N-VA te viseren en te schofferen."
- "Stijn Tormans (Knack) is een anti-N-VA-propagandist die zich vermomt als journalist."
- "Ik reageer zelden of nooit op redactionele keuzes, maar in deze kan ik het niet laten: de bewuste framing is gewoon om te kotsen? Hoe kan je nu toch zo dom/onbekwaam/degoutant/laaghartig zijn? Vul zelf maar in wat past. Op De Afspraak hoeft u mij alleszins niet meteen te verwachten."
Zelf kreeg Apache van de burgemeester het epitheton "lasterlijk medium" opgeplakt omwille van onze berichtgeving over vastgoeddossiers in Antwerpen. Zijn schepen Koen Kennis wilde plots niet meer deelnemen aan een door Apache georganiseerd debat over Ringland na een kritische analyse daarover op onze site. Schepen voor Stadsontwikkeling en Kamerlid voor N-VA Rob Van de Velde, wil dan weer enkel nog met Apache praten als we expliciet schrijven dat de vrouw van onze hoofdredacteur schepen is voor Groen in Turnhout.
Wrok
Overigens eist de ex-kabinetschef van Bart De Wever en lokaal N-VA-bestuurslid Joeri Dillen 150.000 euro van Apache omwille van onze berichtgeving over vastgoeddeals in Antwerpen. Ook de vastgoedmakelaar waar Dillen voor werkte en waar een persoonlijke vriend en financier van N-VA mee de dienst uitmaakt, dagvaardt Apache (voor 250.000 euro).
Het voorbije weekend werd duidelijk dat N-VA-bestuursleden niet enkel media dagvaarden. Zaterdag werd bekend dat een intussen ontslagen schooldirecteur tot een jaar cel riskeert nadat drie leden van N-VA Ronse naar de rechtbank stapten. De directeur had in een brief naar minister Homans de N-VA vergeleken met collaborateurs en nazi's.
Of de kritiek die wordt gericht aan het adres van N-VA nu onderbouwd is met harde feiten, grotesk is, dan wel volledig fout, wat keer op keer opvalt is de brutaliteit en de hardheid in de reacties van de partij
Of de kritiek die wordt gericht aan het adres van N-VA nu onderbouwd is met harde feiten, grotesk is, dan wel volledig fout, wat keer op keer opvalt is de brutaliteit en de hardheid in de reacties van de partij. De wrok tegen politieke tegenstanders, tegen de al dan niet vermeende jarenlange hegemonie van een links discours, lijkt bijzonder diep geworteld. Bij de minste kritiek schiet de partij in een vergeldingsmodus.
Mars richting stadhuis
Toen de partij in oktober 2012 als grote winnaar uit de gemeenteraadsverkiezingen kwam, was er de fameuze mars richting stadhuis in Antwerpen. Die mars bleek vooraf minutieus gepland en stond stijf van de symboliek. De val van het socialisme in Antwerpen en de overname van de macht door het Vlaams nationalisme. "Nu is het aan ons". Dat was de sfeer. Zelfs De Wever gaf achteraf toe dat het allemaal misschien toch een beetje 'te' was geweest.
Die wrok en de bijhorende nu-is-het-aan-ons-houding is sinds oktober 2012 nooit meer verdwenen. Integendeel, ze zit niet enkel in de communicatie, ze vertaalt zich ook geregeld in heel brutale machtspolitiek. Bijvoorbeeld in Antwerpen, waar beleidsbeslissingen op soms zeer omstreden manieren doorgeduwd worden - denk aan het opmerkelijke initiële juryrapport over daklozencentrum De Vaart vorig jaar - maar ook door mensen gewoon brutaal opzij te zetten. Omdat ze kritisch zijn en gewoon hun werk doen.
Zo werd de Antwerpse stadsbouwmeester in snel tempo ontslagen. De stedenbouwkundig ambtenaar die het omstreden vastgoedproject rond de Tunnelplaats negatief adviseerde, werd korte tijd later zonder verpinken op een zijspoor gezet.
Ingrid Pira: "Ik schrijf wat vele politici over grenzen van meerderheid en oppositie zeggen of fluisteren in de wandelgangen van het parlement: wie kritiek heeft moet weg"
En ook op Vlaams niveau stopt het niet bij Rachida Lamrabet of Alona Lyubayeva. Vlaams parlementslid voor Groen Ingrid Pira had het naar aanleiding van het ontslag van Lyubayeva op haar website over een "akelige sfeer" en het wegwerken van kritische topambtenaren bij de Vlaamse Overheid: "Ik schrijf wat vele politici over grenzen van meerderheid en oppositie zeggen of fluisteren in de wandelgangen van het parlement: wie kritiek heeft moet weg." Ze vroeg zich openlijk af "wie de volgende wordt". Ze deed dat overigens nog voor het ontslag van Lamrabet bekend werd gemaakt.
Kritiek
Wie de voorbije maanden ook fors werd aangepakt door N-VA is Vlaams ombudsman Bart Weekers. Annick De Ridder hekelde zijn kritische uitspraken over het klachtenbeheer door de luchthaven van Deurne.
Eerder was er nog het ontslag van Vlaamse bouwmeester Peter Swinnen. Die werd op staande voet ontslagen door de regering-Bourgeois met als argument "financieel gesjoemel". De rechtbank vond echter geen enkele reden om hem te vervolgen. Toeval of niet: ook Swinnen "bezondigde" zich eerder aan een kritische houding. In een opiniestuk hekelde hij het vastgoedbeleid in het Antwerpen van Bart De Wever.
De lange reeks incidenten, brutale ontslagen en uitschuivers kan niet worden afgedaan als toeval. Net zoals ook de vaststelling dat de harde aanpak vooral opduikt bij alles wat te maken heeft met integratie en gelijke kansen. Het gaat om een bewuste communicatiestrategie om de voormalige kiezers van het Vlaams Belang blijvend aan de partij te binden. De brutale wijze waarbij kritische stemmen worden gesmoord, moet dan weer bijdragen tot de definitieve worteling van de partij in alle machtscentra van het land.
