Door de niet aflatende stroom malheuren die onze natie teisteren en omdat men nimmer zijn gezondheid mag verwaarlozen (wat ook wordt bevestigd in mijn maandelijks ledenblad van de mutualiteit) heb ik besloten vandaag eens géén KORO te schrijven.
Ik besef dat arbeid het hoogste goed is en dat de regeerders ons arm houden voor onze eigen bestwil, want anders zouden wij niet werken. Maar somstijds dient zich een kortstondige rustpauze aan. Gisteren heb ik het uurwerk van mijn grootvader naar het pandjeshuis gebracht, zodat ik mij twee flessen rosé uit de warme streek van de Camargue kon aanschaffen, teneinde een dag in de tuin en in de meditatie voorbij te laten glijden. Ik neem dus een snipperdag en die moet ik niet cadeau krijgen van een collega, want ik heb geen collega's in dit door god geliefde Ardense dorp van 149 zielen aan de rand van het woud. Wijlen B. Brecht wist het al: afstand schept inzicht. Zo moet ook een eenvoudige KORO-schrijver bijwijlen een stap achteruit zetten om het razende tempo te aanschouwen waaraan hooggeplaatsten (dit zijn personen die zichzelve hoog hebben geplaatst) wijsheden en oneliners op ons afvuren. Vroeger geschiedde dit ook, maar met mate.
Ik herinner mij uit mijn jeugd eerste minister Dehaene, die ons niet alleen opzadelde met de euro, maar tijdens een bezoek aan Amerika ook mededeelde: "In Belgium we fuck horses". Dat was geestig, dat was goed gevonden en de quote ging de wereld rond. Plots zagen heel wat buitenlanders het nut van de negen ballen van het atomium.
Uit mijn nog verder afgelegen jeugdjaren (ik heb reeds heel wat jeugd achter de rug) diep ik de televisietoespraak op van wijlen Paul Vanden Boeynants en Willy De Clercq, die in een Suske en Wiske-achtige opstelling het volk aankondigden dat zij zouden besparen "zonder dat de gewone man dat merkte." Zo geschiedde. 's Morgens stapte de gewone man als vanouds blij gemutst naar de fabriek en 's middags lag er geen sneetje kaas minder tussen zijn boterham.
Hoe beroerder de tijden ook werden, enige maanden geleden kreeg de volkskomiek die zich in het ware leven minister van Financiën laat noemen, 3.000 euro opslag. Een vergissing, luidde het achteraf. Driewerf neen. 3.000 euro minder, dat zou een vergissing geweest zijn. Want de minister doet toch zo zijn best. De fiscus krijgt bijvoorbeeld een extra lokaaltje met twee bedienden en één telefoon om de Panama-affaire ten gronde uit te spitten.
Wij hebben de Turken nodig - hoor ik - om het vluchtelingenprobleem op te lossen. Ook op een vrije dag staat de telefoon hier niet stil. De Turken doen dat op hun manier. Aan de Syrische grens schieten zij de kinderen dood, zodat ze nooit volwassen vluchtelingen worden.
In eigen land dan weer pleit de CD&V om electorale redenen voor het verder onverdoofd slachten van schapen. Als je dan toch schaap moet zijn, kan je beter vrijzinnig schaap zijn, dan katholiek schaap, moslimschaap of joods schaap.
Ons land, lieve lezer en lezeres, is ooit welvarend geweest. De vreemdelingen, zoals wij ze toen noemden, kenden hun plaats. Die was in de mijnen, of op de hoogbouw, of achter een vuilkar. Intussen konden wij ons bezighouden met de echte problemen van het leven: het dragen van de veiligheidsgordel, het rookverbod, de maximumsnelheid in de bebouwde kom en het gat in de ozonlaag.
Vandaag zijn de taken eerlijker verdeeld. Alleen de regering bekijkt de samenleving nog op een andere manier dan de samenleving dat zelf doet. Dit leidt tot dat ratelend tempo van misverstanden en domme uitspraken. Maar hierover niets.
Vandaag drink ik rosé. Eens een dagje zonder KORO. Na het weekend zien we wel weer.
Uw immer dienstwillige,
Bert
P.S. Hoe klinkt "Het loze vissertje" in het Arabisch ?
