't Is me toch wat als zo'n stel boerkes van te lande bij elkaar komt in de hoofdstad en daar een regering op poten zet. Twee jaar zit dat zootje daar nu te klooien. Apisme is de eerste omschrijving die me te binnen schiet. En altijd mis begrepen. De frase is nog niet volledig gevormd, of de dommekloten begrijpen ze weeral fout. Neem de slagzin van het weekend. Wij leven boven onze stand. Mijnheerke Peeters was niet uitgesproken. Mijnheerke Peeters wou zeggen: "Wij leven boven onze stand, falderiere, falderiere, falderopsasa" en daar een dansje aan koppelen. Ludiek. Hij bedoelde dat niet ernstig. Maar men liet hem niet uitspreken. Elke mededeling van deze regering dienen wij met gepast afgrijzen te aanhoren. Of het nu gaat om het afschaffen van de 38 uren-week zodat de patroons wat meer spekvet kunnen kweken (falderiere enz...) of om een streng optreden tegen de Panama-vluchtelingen (zij zullen vanzelf tot inkeer komen, hoopt de minister van Financiën) of om het opkuisen van Molenbeek of om het contract met de asielzoekers of om voor negen miljard euro straaljagers of om dansende moslims of om een onvermijdelijke kilometerheffing op personenwagens, het is allemaal even hilarisch. En dan zien wij op TV de Kamervoorzitter, de eerste burger van het land, met een witte roos in de hand mee marcheren in een optocht tegen hemzelf. Veel zotter kan een mens het zich niet voorstellen. Inmiddels wordt tijdens de Ten Miles een gevaarlijke terrorist voor een tijdspanne van tien minuten opgepakt, verhuist Salah Abdeslam van de uitleenbasis van Brugge naar Beveren en kampt het land met een schrijnend tekort aan enkelbanden. Vorige maandag heeft de CD&V een speciale stockeringsruimte ingericht om de teruggestuurde lidkaarten te stapelen. Daar waar mijnheerke Peeters toch een volkse en menslievende figuur is, te allen tijde bereid om af te dalen tot de laagste regionen van de populatie om ook daar zijn politiek licht te laten schijnen. Vooral in verkiezingstijd is hij niet te beroerd om op de belknop van de geringste onder de zijnen te drukken of om op een marktplein terzijde van het boulettenkraam een dorpeling de hand te schudden. Veel eenvoudigen maken één groot. Tot overmaat van ramp is het zinkgat België nu ook ontdekt door The Wall Street Journal. Onze minister van Binnenlandse Zaken wordt er vergeleken met een Amerikaanse presidentskandidaat en het is niet Bernie Sanders. Wij staan weer op de kaart!
