Oh ja, er kan ook nog ‘n black-out komen of een kernramp… wellicht beiden. Via de intercom laat men weten dat er geen geld gaat zijn aan het einde van de rit. Je moet wel driftiger afwassen. Je droomt ervan het raam open te gooien en een sigaret te roken. Even. Maar door de klimaatregeling kan het raam niet open en roken is verboden. Zeuren ook, ten strengste, want in het licht van de buiten woedende eindstrijd is jouw geploeter a walk in the park.
Je moet niet eens een burn-out hebben om het gevoel te herkennen. Dit is de keerzijde van de happy-cultus. Wat je vroeger bij momenten kende, komt nu nooit meer voorbij. Dat heb je als je het kleine niet eert. Goed, maar dat kan niet de enige reden zijn. Waarom zijn we zo verstoord? Wat vergiftigt ons, niet eens langzaam?
Lekkend implantaat
De ‘artificiële gewetensvergroting’ die we op de sociale media ondergingen, heeft alles van een goedkope borstvergroting in Polen. Als je voor dezelfde all-inn prijs toch mag kiezen gaan we blijkbaar voor een belachelijk grote maat, ook al staat ons vel daarna op scheuren. Even grotesk als die dubbele D in siliconen, is de opgelegde mea culpa die we op facebook, twitter en andere biechtstoelen moeten slaan. Kokhalzend tegen zoveel schuld, verdwijnt elk echt gevoel erbij. Machinaal gaan mensen mee in de stroom van solidariteit die voorbijkomt. Tijd voor nuance of bevraging is er niet, gewoon mee de kant op van de meeste likes. Alles ligt aan ons. Hoe witter je bent hoe meer. De erfzonde gaat ver terug in het Artis Historia archief. Zelfkastijding is hip. ‘We’ hebben de planeet naar de vaantjes geholpen, met onze gulzigheid 99% in de armoede gedreven. Vrouwen zijn te snel geëmancipeerd en mannen achterop hinkende bullebakken. We geven nooit genoeg. We drinken teveel, roken nog en bewegen te weinig. We worden ook steeds dommer. En voor elke politiek niet-correcte, lees: onkuise gedachte krijgen we virtuele stokslagen op ons eigen profiel tot het ostracisme dreigt. Dat nep geweten-implantaat is lek beste spindoctor’s. We moeten ervan af voor het ons nekt.
Onheilsprofeten
Wat we nog minder nodig hebben dan een dagelijkse dosis vitriool zijn de sadistische doemdenkers die ons graag overladen met gruwelijke scenario’s. Bij iedere poging die we doen om even een streepje licht binnen te laten, verzekeren ze ons dat alleen oeverloze onmacht ons deel is. Alles gaat altijd nog erger worden. Zo erg dat het niet te bevatten is. Kijk daar dat stipje in de onmetelijke oceaan van gesmolten poolijs, da’s straks jouw huis. Europa wordt één puinhoop, maak je klaar voor de vrije val van het westen. Alle voedsel is bedorven, en iedereen die slecht kan doen, zal dat ook doen. Alle redding komt te laat. Wie onder de wet van Murphy gebukt gaat, heeft geen sharia nodig om binnen te blijven. Het continu ontzeggen van hoop, paralyseert ons. Voor die onafwendbare lamlendigheid worden we dan weer aan de schandpaal genageld door dat XL collectieve geweten. De schandpaal waar er totaal geen ontsnappen is aan de onheilsprofeten. Een perpetuum mobile met Prometheus allures. Hadden we dat vuur nog maar.
Voor de goede orde rapporteren we voortdurend over ons doen en laten. Iedereen weet alles van iedereen, maar wij begrijpen steeds minder. Van onszelf en de ooit verwante ander
Remote control
Misschien is de ras toegenomen betutteling nog het ergst van al. Zelfs de meest vanzelfsprekende keuzes worden gereglementeerd. Het gaat zelfs niet meer over het vermijden van zonden, maar gewoonweg over afstandbestuurd gedrag. Door het wettelijk inperken van mogelijkheden, wordt wenselijk gedrag verkregen. We bewegen ons op de toegelaten manier in de daarvoor voorziene zones. We werken op gegeven uren, plaatsen en tot de leeftijd die ‘men’ wenselijk acht. We betalen met de kaart, zo min mogelijk cash. We worden gewogen inzake ons economisch gewicht. Vrijheid kost geld. Voor al onze activiteiten zijn ideale tijdszones, behalve consumeren en bereikbaar zijn: dat moet 24u per dag. Zelfs zondigen tegen de regels doen we op bestelling en dat enkel en alleen om door middel van boetes de staatskist te spijzen. Er worden ons zelfs te halen quota opgelegd als het om voorspelde overtredingen gaat. Hoe kan die penale prijzenpot anders in een begroting opduiken? Voor de goede orde rapporteren we voortdurend over ons doen en laten. Iedereen weet alles van iedereen, maar wij begrijpen steeds minder. Van onszelf en de ooit verwante ander. Geregeerd worden door de minst inventieve, fantasieloze exemplaren helpt ook niet.
Afwasser af
Ik wou dat het nog science fiction was. Helaas. Is het zo verwonderlijk dat wij mensen van vlees en bloed, complexe mensen met dito verlangens en behoeften aan een groeiende malaise lijden? Want onthoud dat we niet ziek zijn, we hebben een malaise. We voelen ons niet goed van deze scheefgroei, als na het eten van een slechte mossel. Alleen als we al deze vergiftigende factoren uit ons leven schrappen, komen we er terug bovenop. Dan wint onze kracht het van de dwangmatigheid die ons in het gelid houdt. Wat als we die vaatdoek nu eens in de ring smeten, de borden in de vuilbak en toch het raam open breken om er peinzend eentje te roken. Niets beter dan afwasser af.
