Soms gaat dat vrij vlot. Onze taxichauffeur in Faro bijvoorbeeld, vertelde bij onze eerste kennismaking een paar jaar geleden over de Portugese regering dat ze alleen de rijken bevoordeelde. Achteruit kijkend in zijn spiegel taxeerde hij hoe zijn uitspraak bij ons viel. Onze reactie stelde hem gerust en de volgende keer dat hij ons kwam afhalen was hij ontspannen genoeg om zijn uitgesproken linkse sympathieën niet langer onder stoelen en banken te steken. De laatste keer, een paar maanden voor de recente verkiezingen in Portugal, bekende hij dat hij het liefst voor de communisten zou stemmen als ze niet zo'n kleine partij waren. Ik wed dat hij blij is met de linkse coalitie in zijn land.
In het halflege restaurant in Poitiers – 'de mensen zitten tussen twee feesten in en blijven thuis' – durf ik de uitbaatster niet meteen vragen hoe ze over de regering denkt. Aangezien ze een zaak runt, gok ik dat ze een aanhangster van de republikeinse partij is. “Mooie stad, Poitiers”, houd ik het neutraal. “Netjes, weinig leegstand.”
“Ja, Ségolène Royal heeft hier uitstekend werk geleverd”, zegt ze tot mijn niet geringe verrassing. “Hele wijken opgeknapt. Gezorgd voor meer groen, ontmoetingsplekken voor jongeren. Ze heeft veel geld geinvesteerd in opleidingen, wijkcentra, vakantiekampen voor kinderen uit kansarme gezinnen... “
Verandering
Ik verslik me bijna in mijn uitstekende farci poitevin. Drie lessen in één. Dat ik moet afleren in stereotypen te denken. Dat niet alle zelfstandigen per definitie behoudsgezind stemmen. En de belangrijkste: dat politici niet per definitie machteloos zijn, zoals men ons weleens doet geloven.
2015 was een somber jaar wat dat laatste betreft. De indruk leefde dat politici niks meer te zeggen hadden, overgelaten als ze waren aan de macht van de banken, internationale instellingen, wereldwijde crisissen en wat al nog meer. Niet meer dan een speelbal op de golven van het populisme.
Politici leken niets meer te zeggen hebben, overgeleverd aan banken en crisissen als een speelbal op de golven van het populisme
Maar kijk. Uit de woorden van de restauranthoudster bleek iets anders. Dat je als politicus wel degelijk de macht hebt om een en ander te veranderen voor de burger. Dat je de zaken ten goede kan doen keren. Het is alleen een kwestie van prioriteiten stellen, keuzes durven maken, en daar het nodige geld voor vrijmaken.
Toegegeven, in Poitiers gebeurde dat op lokaal vlak, maar waarom zou het internationaal niet kunnen? Durven ergens in geloven, en trouw aan je overtuiging er vervolgens ook voor gaan. Ik wens alle politici wereldwijd in 2016 de moed om verder te kijken dan hun eigen verkiezingswinst en te doen wat er gedaan moet worden.
