Te laat, want de plug is er uit. Het interesseert me allemaal geen moer. Het enige wat ik nog absorbeer is de tussenkop: "Een man met een burn-out". Menselijke kortsluiting is onze grootste, permanente bedreiging. Solo, ontraceerbaar, nauwelijks te voorspellen en eigen kweek van onze maatschappij.
Het virus dat burn-out heet, zit niet langer thuis met een doktersvoorschrift, maar drijft modale, mensen tot een punt van onverschilligheid dat voorbij koelbloedigheid ligt. Ik probeer het me voor te stellen. Ik kom niet verder dan een parallel met het moment in de auto wanneer een aanrijding onvermijdelijk lijkt. De seconden tussen 'het game over' gevoel en de eigenlijke klap waarin je puur praktische handelen overneemt en je traag nog wat manoeuvres doet. Er is geen paniek, geen film van je leven, er is niets. Herkenbaar toch?
Mega-onverschilligheid
Wel, ik vermoed dat de tijdsgeest vastliep in die nanoseconde besef van nakende rampspoed. Op alle fronten wordt ons niet-aflatend aangekondigd dat we ons moeten voorbereiden op apocalyptische tijden. Dat we nergens meer veilig zijn, en dat ons vermoedelijk niet eens een sereen einde gegund wordt. Nee, er wachten ons wrede taferelen die de menselijkheid ver achter zich laten. De kans dat je deel wordt van de actualiteit lijkt plots groot. Schuilen kan niet meer, zelfs niet in de banaliteit, want daar in de economische valkuil krioelen de adders van de eeuwige schuld en de dwang tot presteren.
We zitten voortdurend op een haar van de mega-onverschilligheid die volgt wanneer we de toestand als verloren inschatten
Omwille van de veiligheid is ons onze privacy ontnomen. Niemand is te vertrouwen, toch? Zelfs opgelucht ademhalen is er niet meer bij, want voortdurend krijgen we te horen dat die lentebries een dodelijk vervuild goedje is. Onze lichamen zijn tikkende tijdbommen vol kankers en vergetelheid. We lijken verstrikt in een vernietigingswedloop tussen de natuur en de geschiedenis. Alsof de zelfdestructie van onze soort werd voorgeprogrammeerd. Hoe dan ook, we gaan er aan en dat wordt ons dag na dag ingelepeld als een sluipend gif. We zitten voortdurend op een haar van de mega-onverschilligheid die volgt wanneer we de toestand als verloren inschatten.
Rem
Mensen gijzelen in dit extreem stress-momentum doet een Tantaluskwelling verbleken. Het is psychologische oorlogvoering die de chemische overtreft qua giftigheid. En als toemaatje, ontneemt deze hiërarchie van noodlottigheid, je het recht om levend en wel ook maar over iets te zeuren. Want in perspectief met de vreselijke dingen die gebeuren, wordt het plots frivool en ijdel om een krimp te geven over je huis- tuin- en keukenverdriet, dat in stilte groeit. Verlamd door grote en kleine angsten en te midden van duizend deuren naar de gewisse dood, blijven we dan maar rondjes rijden.
Het is te belachelijk voor woorden, dat niemand van ons op de rem gaat staan. Dat we niet alle angsten afleggen en time-out creëren om weer tot onze zinnen te komen. De co-piloot nam 150 mensen mee in zijn crash. Dat kon, omdat wij verblind door onze angst voor wereldbrand en mythische vijanden steeds minder oog hebben voor kleine menselijke defecten. Het was een airbus, het had ook een groter vliegtuig met meer passagiers kunnen zijn. Sterker, de co-piloot had ook een politicus kunnen zijn, die aan het stuur zat en 99% van de bevolking in koele bloede richting crash meevoert. Ja, ik ben voor het psychologisch screenen van mensen aan het roer, en niet na de ramp.
