Ik lijd aan acute nieuwsmoeheid. De moed om een nieuwswebsite te openen en er zelfs maar de titels te kruislezen is achtergebleven in mijn schoenen, netjes voor de zomer opgeborgen in een lade in de bijkeuken. In een niet nader genoemde psychiatrische Bijbel die op pensenkermissen her en der met crematie bedreigd wordt, is vast een lemma te vinden dat mijn gedrag koppelt aan de repetitieve consumptie van een dankzij vakkundig lobbywerk terugbetaalbaar medicijn.
Simulatie van het leven
Voor mij hoeft die hele choreografie niet meer: het roeren in een glas water in de hoop een stormpje te evoceren, de obligate verontschuldigingseis na een misplaatste grap of woordspeling. Het is me allemaal te voorspelbaar. De belediging is de motorolie van de media. De hoeksteen van de samenleving is het onvervreemdbare grondrecht om zich beledigd te voelen en dat waar mogelijk uit te schreeuwen. Waar is dat plots vandaan gekomen?
Aan een flauwe grap over de zwaarlijvigheid van onze Eurosongkandidaat en de excuses die daarop volgen, wordt met plezier ruimte besteed. Aan de stand van zaken omtrent de wetsvoorbereiding die de zorgkosten van obesitaspatiënten wil afwentelen op het individuele risicogedrag worden dan weer geen woorden vuil gemaakt. Wat willen we dan? Een individualistische samenleving die niet alleen beenhard is voor de medemens maar ook nog eens ontdaan van elke aanzet tot humor?
Dat we gewoon doorleven, dat kan ik niet verklaren
Misschien komt het omdat ik de zoektocht naar verklaringen heb opgegeven. Dat een filmpje over de leegheid van de online simulatie van het leven relevanter is dan de kinderarmoede in Brussel, dat twee partijkopstukken die elkaar onuitstaanbaar vinden meer nieuwswaarde hebben dan de gebrekkige Europese wetgeving in de financiële sector: het is enkel perceptie, maar door de perceptie te bevestigen wordt ze waarheid.
Parallel universum
Dat we gewoon doorleven, dat kan ik niet verklaren. We zijn bang, neurotisch, verslaafd en ontevreden. We worden ingekapseld, gemonitord, aan banden gelegd en gefnuikt. We zijn geconditioneerde consumenten die alles hebben maar niets kunnen missen. We betalen zonder wroeging de woekerwinsten van multinationals maar gunnen geen muntstuk aan de dakloze bedelaar. Vandaag vrezen we de klimaatopwarming en morgen nemen we het vliegtuig voor een citytrip.
Uiteindelijk weet ik niets. Niet wat belangrijk is, niet wat onbelangrijk is. Het scheiden van hoofd- en bijzaken ben ik verleerd. De logische correlatie tussen gedachte en gedrag kan ik empirisch niet onderscheiden. Ik begraaf me in een boek waar de noodtrap op een snelweg toegang verleent tot een parallel universum en het komt me reëler voor dan de wereld waarvan ik niets zal begrijpen, ook morgen niet.
