Woensdag begint de federale regering aan de begrotingsevaluatie van 2013. Er moet meer dan twee miljard euro aan besparingen en lastenverzwaringen gevonden worden om het tekort in het Europese carcan van 2,15 procent te passen. De regering Di Rupo zal in totaal, op vraag van Europa al meer dan 20 miljard euro uit de Belgische economie hebben getrokken. De groeicijfers worden steeds grimmiger waardoor de belastingsinkomsten dalen. Niettemin moet België in 2015 – dat moet u even laten inwerken - een begroting in evenwicht presenteren aan Oli Rehn. Nul procent tekort.
Kameraad Hollande
De PS was de eerste partij die door kreeg dat het begrotingspad van de Europese commissie waanzinnig is. De partij houdt zich loyaal aan de regeringsafspraken, maar bij monde van Laurette Onkelinx (en eerder Paul Magnette) protesteert ze in steeds fellere bewoordingen al enige tijd tegen de opgelegde doelcijfers. Ze ziet dat kameraad François Hollande de opmerkingen van Rehn zonder veel gevolgen negeert en besparingen uitstelt. Dat wil Onkelinx ook. CdH volgt de PS daarin.
De centrumrechtse MR is, bij monde van Didier Reynders in dit geval, genuanceerder. De partij wil voor 2013 van geen wijken weten, maar de begrotingsafspraken met Europa voor 2014 en 2015 moeten worden opengebroken. De slechte groeivoorspellingen maken het onmogelijk om in 2015 een evenwicht te bereiken. Reynders wil niet minder inspanningen leveren, maar ook niet meer. Als daardoor het tekort verder oploopt, moet dat met de Europese commissie uitonderhandeld worden.
Begrotingsdiscipline aanhouden
In Vlaanderen is er geen enkele regeringspartij die de Europese begrotingsnormen ernstig in twijfel trekt. Open Vld en CD&V zijn fervente fans, en sp.a maakt af en toe een kritisch kanttekeningetje, maar denkt er niet aan om daar een politieke consequentie aan te verbinden. N-VA is misschien wel de grootste voorstander van het economische beleid dat België en de andere eurolanden door Europa wordt gedicteerd. In haar rol als oppositiepartij kan zij pleiten voor hardvochtige besparingen zonder dat ze daar concrete plannen voor op tafel moet leggen.
Links in Vlaanderen is trouwer in de besparingsleer dan rechts Wallonië. Twee verschillende democratieën. Moeilijk bij elkaar op te tellen.
Van de vrijheid die de rechtse N-VA zich in de oppositie gunt, is bij het linkse Groen helemaal niets te merken. Veel partijleden citeren misschien onvermoeibaar economen als Krugman en De Grauwe, maar Wouter Van Besien schrijft zich onvoorwaardelijk in de besparingslogica in. “We moeten de begrotingsdiscipline aanhouden. De staatsschuld mag niet verder groeien. Dat kunnen we de komende generaties niet aandoen”, zei hij vorige week in De Zevende Dag. Groen zet alles in op een lastenverschuiving.
Het doet er steeds minder toe wat nationale politici denken over economisch beleid. Als Herman Van Rompuy en de Europese commissie hun zin krijgen, zullen regeringen zich niet enkel aan een cijfer moeten houden maar zich ook inhoudelijk moeten schikken naar de wensen van Europa. In tussentijd passen alle Belgische politici moeiteloos in het kader waar N-VA hen maar wat graag indringt. In Vlaanderen bestaat er een hardnekkige consensus over de begrotingsnormen. In Wallonië stellen alle partijen vragen bij het Europese beleid. Links in Vlaanderen is trouwer in de besparingsleer dan rechts Wallonië. Twee verschillende democratieën. Moeilijk bij elkaar op te tellen. Het is Ben Weyts die het zegt.
