Het moet gezegd dat het voorspel mij enigszins verontrustte. Donderdag kreeg Siegfried Bracke de hele voorpagina van De Standaard voor de analyse: “De smeer is opgedroogd.” Als de krant daarmee een primeur dacht te hebben, moet die zich op het linguïstische niveau bevinden. Dat er geen geld meer is om een compromis voor iedereen aanvaardbaar te maken, weet Rik Van Cauwelaert al jaren. Als build-up voor het ultimatum was het ook een beetje mager. “We hebben nog ideeën en we zullen ons uiterste best doen die te realiseren. Het been stijf houden is geen kunst. Onze kiezers verwachten verandering,” zei hij zelfs. Voor iemand die op het punt stond een ultiem dreigement waar te maken, klonk me dat wat te superconstructief.
In schoonheid
Het enige wat ik donderdag kon doen, was me vastklampen aan een andere uitspraak van hem. “'Dit soort onderhandelingen, daar moeten we mee stoppen.” Dat kon niet mis te verstaan zijn. Bovendien was hij de provocaties van alle andere partijen meer dan zat. Het kon toch niet anders dan dat hier één van de dagen ergens een stekker uit ging worden getrokken.
Als je Bart De Wever zulke bochten de afgelopen maanden niet al vaker had zien nemen, je zou hem voor een waanzinnige gek hebben gehouden.
Fout gedacht. In De Zevende Dag mocht Bart De Wever de deadline officieel opheffen. “We hebben de laatste dagen goed met koninklijk bemiddelaar Wouter Beke samengewerkt en afgesproken dat hij zijn opdracht in schoonheid mag afronden,” vertelde hij tegen Ivan De Vadder. Bracke zat vast in andere werkgroepen. Later had De Wever het zelfs over een eindfase die gauw moest worden ingezet. Finale onderhandelingen! Als je hem zulke bochten de afgelopen maanden niet al vaker had zien nemen, zou je hem voor een waanzinnige gek hebben gehouden.
Lokkertje voor misnoegde kiezers
Het is niet de enige draai die N-VA vorige week maakte. De partij wil niet meer weten van eigen belastingen voor het Europese niveau. Daarmee breekt ze niet enkel met haar programma voor de Europese verkiezingen in 2009, maar de redenering die ze aanhaalt slaat helemaal nergens op. Ene Steven Vandeput in De Standaard: “Alleen stellen wij ons vragen bij het hoge ondemocratische gehalte van Europa, specifiek dan de Europese Raad van regeringsleiders Wat ons betreft: no taxation without democratic representation.” Die belastingen zijn net bedoeld om het financiële luik van de Unie weg te halen bij de Raad en naar de Commissie en het Parlement te brengen, maar dat is Vandeput waarschijnlijk te vergezocht. Wel een leuke slogan. Nou ja, een aardige poging.
De liefde van N-VA voor Europa lijkt sowieso bekoeld. Een andere ster van de partij (Daphné Dumery, voor mocht het u interesseren) wil het Schengenverdrag opblazen en de landsgrenzen weer gaan bewaken. De Belgische of de Vlaamse, dat werd niet helemaal duidelijk. Dat ideetje heeft weinig te maken met de vlucht van enkele hopeloze Tunesiërs, maar is in de eerste plaats, zoals Louis Tobback het formuleerde, “een daad van wantrouwen ten opzichte van de andere lidstaten.” En daar moeten wij tussen verdampen.
Komedie
N-VA denkt Europa niet meer nodig te hebben, en gebruikt het Euroscepticisme als lokkertje voor misnoegde kiezers. Het is een verontrustende bocht, maar de enige draai die journalisten eraan kunnen geven is een zoveelste rel tussen N-VA en sp.a – Frank Vandenbroucke had er de beuk ingezet. Een puur politieke aanval onder de gordel, dames en heren. Een andere verhaallijn kent de Wetstraatpers niet meer.
Donderdag zat Filip Dewinter bij Kathleen Cools om uitleg te geven bij het relletje rond Francis Van den Eynde. Hij blinkt nog steeds als jaren geleden, maar het lijkt meer op een komedie dan op een gevaar voor de democratie. Er valt enkel te hopen dat N-VA net in elkaar zakt zoals Vlaams Belang. En snel. Dan valt er weer met de nationalisten te lachen, want nu is het om te huilen.
