Lezers fietsen online snel door een artikel. Ze lezen zelfs niet, ze scannen en blijven soms hangen
Tien jaar geleden hamerden usability-goeroes, zoals een Jakob Nielsen, op vermoeide ogen en verkorte concentratie bij het lezen van computerschermen. Teksten moesten kort en krachtig. De opmaak bestond uit korte paragrafen, veel witruimte en veel tussentitels. Als je de scrolbalk kon vermijden, was je goed bezig. Toen scrolden mensen immers niet door de pagina's, klonk het. Ze wisten niet waarvoor het balkje rechts diende.
Intussen is het web alomtegenwoordig en is de scrolbalk geen onbekende meer. Miljoenen mensen staren wereldwijd uren aan een stuk naar een lichtbak. En toch: lange teksten kunnen blijkbaar nog altijd moeilijk aarden op het web. Josh Tyrangiel, managing director van Time.com, haalt het aan in een boeiend videointerview voor Beet.TV (via Journalism.co.uk).
Voor de reporters van Apache is de vaststelling evenwel niet zo leuk. De meesten komen uit de kranten- of magazinewereld, waar andere regels gelden dan op het internet. De 'webreflex' (korte, gebalde teksten, hyperlinks naar bronpagina's, open staan voor lezersinput, et cetera) is daar afwezig. Het web staat in hun ogen synoniem met een oneindigheid in mogelijkheden en tekstlappen. "Eindelijk kunnen we alles kwijt!" Terwijl ze net op het web veel meer moeten afwegen wat belangrijk is en wat niet.