De Europese Unie heeft enkele vervelende zaken bijzonder comfortabel gemaakt. Bij de grensovergang voel je enkel nog het verschil in wegkwaliteit, koffie betaal je gedurende de hele rit in euro's. Lekker gemakkelijk en misschien vinden we het vandaag net iets te voor de hand liggend, de geweldige inspanning die het gekost heeft. De Europese Unie blijft in de praktijk echter vaak steken in goede theorie en gebrekkige praktijk, iets wat burgers al eens tot volstrekte wanhoop drijft. Die gebrekkige praktijk is volledig te wijten aan de vaak kruisende belangen tussen het Europese en het nationale niveau en de onzorgvuldige machtsverdeling tussen beide.
Gelijkgestelde diploma's
Neem nu het Hoger Onderwijs. Zijn diploma had hij ook moeten laten valoriseren, mijn Nederlandse kameraad. Nu heeft hij zijn volledige studie geneeskunde in Leuven volbracht en is hij dus in het bezit van een Vlaams diploma. Toch had hij, Nederlander zijnde, zijn diploma moeten laten valoriseren in België om er als arts te werken. Hier ging het niet meer om een administratieve noodzakelijkheid maar om een ordinaire pesterij, die zijn aanvraag bij de Orde voor Geneesheren verstoorde en hem een tijdje op de spoeddienst deed staan zonder officiële stempel.
Mijn vrouw haar diploma, bachelor in de Orthopedagogie, ligt intussen reeds acht maanden bij de bevoegde instantie in Parijs ter valorisatie. Het enige nieuws is dat ze een dossiernummer heeft gekregen. Wat de uitkomst wordt, weten we niet. Orthopedagogie kent men hier niet, het gelijkgestelde diploma van éducatrice spécialisée is een behoorlijk afgeschermd domein. Waarschijnlijk wordt het dus een verplichte stage, hopelijk niet langer dan een half jaar. En dat met zes jaren werkervaring in de sociale sector, waarvan een jaar in Frankrijk als "ongediplomeerde" wegens geen Frans diploma.
Mijn vrouw haar diploma ligt intussen reeds acht maanden bij de bevoegde instantie in Parijs ter valorisatie. Het enige nieuws is dat ze een dossiernummer heeft gekregen.
Tandwielen van de EU
De echte ellende was echter onze inschrijving in het sociale zekerheidssysteem. Dat heeft ons bijna een jaar gekost omdat het Europese standaardformulier (E104) dat onze mutualiteit in België had afgeleverd niet het Europese standaardformulier (E106) was dat volgens de Franse overheid vereist was. Getouwtrek, hoogoplopende discussies, twee overheden die niet met elkaar in contact wilden treden maar de bewijslast bij de burger legden, boze telefoontjes aan ambassades en federale kabinetten, … Niets hielp. We werden vermalen tussen de tandwielen van de Europese Unie, waarin twee verschillende lidstaten een vrij banale administratieve procedure anders interpreteerden.
Geen sociale zekerheidsnummer betekende geen kansen op de arbeidsmarkt, geen mogelijkheid een mutualiteit of ziekteverzekering af te sluiten. Dat er iets was misgelopen, wilde men aan beide kanten erkennen. De situatie oplossen, dat lag in onze machteloze handen. Een privaat-publieke organisatie die langdurig werklozen ondersteunt bij de re-integratie op de arbeidsmarkt, heeft ons uiteindelijk aan een job geholpen waarmee we onze sociale rechten, die we ergens in een onbewaakt moment waren kwijtgespeeld, opnieuw wisten te verwerven.
Geen stijl
De Europese Unie gaat over meer dan mooie ideeën en goede bedoelingen. Ze gaat over mensen die studeren, werk zoeken, een auto gebruiken en een woning kopen, soms in verschillende natiestaten. Dat faciliteren, ook daarover gaat de Europese Unie. Ik ben van oordeel dat een overheid de burger best wat geld mag kosten, maar dan moet ze wel werken. En de Europese Unie werkt niet. Ook dat is deze week, weliswaar volstrekt stijlloos, voor de zoveelste maal getoond.
