We moeten eensgezind de Republiek verdedigen, riep de Franse president Emmanuel Macron op na de moord op Samuel Paty in Conflans-Sainte-Honorine. Maar op de eerste grote manifestatie, zondag 18 oktober, was die eensgezindheid al ver te zoeken. Rechts daagde niet op en bij links bekeek men elkaar argwanend. De verdedigers van de ‘laïcité’ (de seculiere staat) verwijten onder meer Jean-Luc Mélenchon, leider van la France insoumise (LFI) te flirten met de islamisten.
Mélenchon, het LFI, kopstukken van de communistische PCF (Parti communiste français) en van het groene EELV (Europe Écologie-Les Verts) wordt verweten ‘collabos’ van de islamisten te zijn omdat ze in november vorig jaar opstapten in de optocht tegen ‘islamofobie’. Die kwam er onder meer op initiatief van het CCIF (Collectif contre l’islamofobie en France). Dat CCIF zelf werd in 2003 opgericht door de Moslimbroeders. Het Collectief legt het accent op juridische strijd tegen de discriminatie van moslims.
Die ‘broederschap’ werd in 1928 in Egypte opgericht met als officieel doel toen een heropstanding van de islam tegen het westerse secularisme. Hun ideologie wordt vaak ook samengevat als ‘politieke islam’, met als doel een staat op basis van de islam, met de sharia als basis voor het recht.
De Broeders konden vaak op Westerse steun rekenen. Washington zag in de broederschap een bondgenoot tegen progressieve Arabische regimes zoals dat van de Egyptische president Gamal Abdel Nasser. Reactionaire Arabische leiders vonden de broederschap nuttig om links te bestrijden, bijvoorbeeld in vakbonden en beroepsgroepen.
De Broederschap kon ook lang op de Saoedische monarchie rekenen tegen de gemeenschappelijke vijanden, progressieve leiders en communisten. Tot 1990, toen de Moslimbroeders de Iraakse invasie in Koeweit goedkeurden, dat deed de deur dicht. De wahabitische vorsten samen met de emirs uit de buurt, werden aartsvijanden van de Broederschap.
Twee assen
Sindsdien is Qatar de grote beschermer en financier; tv-zender Al Jazeera staat voor hen open. De verslaggeving op die zender weerspiegelt dat: zeer positief voor de Turkse leider Erdogan, scherp voor alles wat de Saoedi’s en hun bondgenoten doen. Die laatste trachten de zender zoveel mogelijk te weren.
Met de ‘Arabische lente’ haalde de broederschap enkele grote successen, onder meer in Tunesië met de partij Ennahda die als sterkste uit de eerste verkiezingen kwam, en vooral in Egypte waar haar kandidaat, Morsi, tot president werd verkozen – tot het leger hem na massale betogingen afzette.
Maar haar grootste succes is wellicht dat ze in de Turkse president Erdogan en diens AKP grote voorvechters vond. Samen met Qatar en andere bondgenoten, waaronder het Palestijnse Hamas en in zekere mate de Afghaanse Taliban, nemen ze het op tegen de wahabitische as Saoedi-Emiraten die onder meer Egypte en Soedan in hun kamp hebben.
Men vindt de tegenstelling tussen die twee soennitische kampen in heel wat conflicten terug. Hun rivaliteit verdeelde in het begin sterk het Syrische verzet tegen Assad, ze staan gewapenderhand tegen elkaar in Libië, ze wedijveren met elkaar in de Magreb.
We vinden die tegenstelling zelfs terug in de mails van de moordenaar van Conflans, Abdullakh Anzorov. Hij vaart uit tegen de Saoedische kroonprins als moordenaar van Kashoggi en tegen de Emiraten, hij zingt de lof van Erdogan, Qatar en de Taliban. Zeer duidelijk de scheidslijnen van de Broeders.
Gesluierd CCIF
In Frankrijk hadden de Moslimbroeders in 1983 al de UOIF (Union des organisations islamiques de France) opgericht. Voor de Broeders moet een goede moslim zich duidelijk afkeren van de ongelovigen en de slechte gelovigen, ze moeten er zich van afscheiden. Macron gebruikt de term ‘séparatisme’ niet ten onrechte.
In 2003 werd de strijd tegen de islamofobie ingeluid
De UOIF was een van de pogingen om bij de overheid herkend te worden als vertegenwoordiger van de moslims in Frankrijk. In 2003 kwam dan de oprichting van de CCIF; de strijd tegen de islamofobie werd ingeluid.
Het was een meesterlijke vondst. Het CCIF kon een deel van links ervan overtuigen dat islamofobie – een afkeer van de godsdienst islam – een vorm van racisme is. Islamofobie zou volgens deze redenering neerkomen op minachting voor de moslims die als dusdanig worden gediscrimineerd, de moslims worden in groep gecatalogeerd als een verdrukte minderheid. In de anti-Franse hetze van vandaag vinden we dat terug: de karikaturen van Mohammed staan gelijk met islamofobie, met onderdrukking van dé moslims, roepen ze van Turkije tot Bangladesh.
Schuldig
Die visie culpabiliseert al wie kritiek durft uit te brengen op de religie, het wordt immers voorgesteld als een aanval op een verdrukte groep. Wie de islam bekritiseert, doet aan racisme. Een bedenking die nooit werd gemaakt toen het nog de moeite loonde bij voorbeeld te spot te drijven met de paus, het Vaticaan, de katholieke kerk. Toen ging het wel om religie, in het geval van de islam blijkbaar niet. De overlevenden van Charlie Hebdo beschuldigen de volgers van die redenering dat ze zo het pad effenen voor islamistische terreur.
Het CCIF kon een deel van links ervan overtuigen dat islamofobie – een afkeer van de godsdienst islam – een vorm van racisme is. Wie de islam bekritiseert, doet aan racisme
Dit wereldbeeld vond immers aanhang bij antiracisme bewegingen, bij sommige linkse groepen, bij mensenrechtenactivisten. De dag zelf van de moord in Conflans stuurde de Ligue des Droits de l’homme (Liga voor mensenrechten) een mail rond met het verzoek een verklaring te ondertekenen tegen de op handen zijnde wet over ‘les séparatismes’. Met die wet wil de regering optreden tegen islamistische groepen die grosso modo de sharia boven de wetten van de Republiek willen stellen.
De Ligue kreeg binnen het uur instemming van de vakbond CGT, de ‘Syndicat de la Magistrature’, de antiracismebeweging Mrap… Kort nadat de moord bekend werd, verdween de oproep snel van het scherm. Het illustreert onrechtstreeks wel hoe het amalgaan ‘islamofobie is racisme” doorwerkt. Zo slagen islamisten erin zich op te werpen als slachtoffers die een beroep moeten doen op de wetten van de Republiek om hun rechten te doen gelden.
Mars
Hun – relatief – succes kwam bijna een jaar geleden op straat. Op 10 november 2019 stapten in Parijs circa 15.000 mannen en vrouwen op in de ‘Mars tegen islamofobie’. Met naast het CCIF en andere moslimorganisaties ook delegaties van de posttrotskistische NPA en van La France insoumise.
In een reactie op de verwijten over collaboratie met de islamisten, antwoordt Eric Coquerel, Kamerlid voor LFI, deze week in Médiapart dat die verwijten het succes van de uiterst-rechtse ideologie weerspiegelen. We moeten ons blijven verzetten tegen ”le racisme antimusulman”, het antimoslim racisme, antwoordt hij.
Hiermee bevestigt hij de verwijten: racisme en antimusulman, één begrip, dat is precies het amalgaam waar de Moslimbroeders en andere islamisten op inspelen. Het is merkwaardig dat Coquerel en anderen niet verwijzen naar diverse moslimleiders in Frankrijk die daar zelf tegen waarschuwen. Het doet ook denken aan het amalgaam anti-zionisme en anti-semitisme…
Blijkbaar ziet dat deel van links niet in hoe ze linkse mensen naar rechts drijven. We zagen in Frankrijk hoe vrouwen van Ni putes ni soumises soms bij rechts terechtkwamen omdat links hen negeerde. Hetzelfde zien we toch ook in België. Ik heb alleszins vrienden en kennissen die dit discours niet langer konden slikken en nu met tegenzin toch berichten van rechtse sites delen.
In Frankrijk kwam zopas het boek uit Journal d’un rescapé du Bataclan van Christophe Naudin, historicus en jarenlang linkse militant. Hij zat in de Bataclan die op 13 november 2015 door een jihadistisch commando werd bestormd, 89 doden.
In dat boek noemt hij de houding van veel linkse vrienden – die het gevaar minimaliseren of er begrip voor opbrengen – ondraaglijk. “Dat heeft niets meer met links te maken.” Hij heeft genoeg van mensen die flirten met Moslimbroeders als Tariq Ramadan, de “Parti des indigènes de la République” en co. We moeten blijven ijveren voor emancipatie maar tegelijk niet blind zijn voor de “complaisance” (welwillendheid) voor het islamisme.
Uiterst-rechts
“Complaisant” links vindt daarentegen dat het de uiterst-rechtse identitaire ideologie is die de rest aantast. Voor vele “insoumis” en gelijkgezinden zijn het Macron, rechts en uiterst-rechts die een amalgaam maken tussen moslims en islam-extremisme.
Voor vele ‘insoumis’ en gelijkgezinden zijn het Macron, rechts en uiterst-rechts die een amalgaam maken tussen moslims en islam-extremisme
Dat is waar voor uiterst-rechts. Iemand als Eric Zemmour krijgt dagelijks een tribune om regelrechte haat te spuien tegen moslims, migranten, links. Ondanks het feit dat hij daar al is voor veroordeeld en er nieuwe aanklachten lopen, pakt de zender CNews prominent met hem uit. Eigenaar Vincent Bolloré, miljardair, heeft van die zender de spreekbuis van extreem-rechts gemaakt, want dat lokt kijkers – een half miljoen voor de haatpreken van Zemmour.
Deze haatpredikers drijven de spot met een ‘islam van de Verlichting’, en merkwaardig genoeg doet een deel van links dat ook. “Verlichtingsislam, dit lijkt vooral een poging tot overheidscontrole en coöptatie”, aldus stemmen ter linkerzijde. Die niet eens vermelden dat er talrijke imams en andere moslimstemmen daarvoor pleiten. Een deel van links dat dus niet ziet, of wil zien, dat ‘islamisme’ ook uiterst-rechts is.
Leuk, jij vond een van de paaseieren die verstopt zitten op onze website. Vind je ook de negen andere paaseieren? Sla de afbeeldingen op en mail ze allemaal door naar
Mooi artikel. Het maakt wat los bij een groene jongen…
De hele kwestie heeft inderdaad niets te maken met racisme. (Mooie bruine mensen, vind ik vaak.) Zelfs niet met fobie voor het multiculturele an sich, hoop ik: traditie van gastvrijheid, een lange geschiedenis van grote cultuur en wetenschap, lekkere keuken, zalig Suikerfeest. Echter, er worden weinig voorwaarden gesteld om hier te (blijven) wonen – dat zou in een toch zeer divers land als de VS niet waar zijn, daar raak je niet binnen zonder expliciet onderschrijven van hun waarden en wetten. Rotsvast gedachtengoed verhindert integratie van velen, vaak door afkeuren van onze levensstijl en waarden of eenvoudigweg ons ongelovig zijn. Zou dat de primaire voedingsbodem kunnen zijn voor wederzijds wantrouwen, waarvan separatisme, discriminatie (van beide kanten!) dan weer de gevolgen zijn? Hoe tolerant ikzelf ook meen te zijn en hoeveel goede ervaringen ook ik heb met moslims, ik voelde me ook al eens geïntimideerd door wat ik schijnbaar geïntegreerde jongvolwassenen in kostuum onderling hoorde vertellen. (Ik beklaag hen op zo’n moment evenzeer voor hun getormenteerd zijn door de strengheid van hun geloofsregels.) En ik voelde me al eens lastiggevallen door bekeringsdriftigen. De onverdraagzaamheid gaat jammer genoeg vaak verder dan dat. Uit gebrek aan integratie ontstane economische achterstand, daardoor weer sterker aan elkaar gaan hangen … het zijn secundaire factoren die ‘ambetant’ fanatisme veroorzaken. Dat dit kan ontsporen, moeten ook de imams van de Verlichte Islam vaststellen, ze hebben geen pak op fanatieke islamisten. Europa gaat het zelf moeten doen. Goede raad, graag – binnen het kader van de Rechten van de Mens, weliswaar.
Moesten progressieven wat beter Freddy’s artikels lezen, zouden radicale of extreem-rechtse partijen geen potentieel stemmenkanon meer zijn.
In de Franse debatcultuur maken ze nogal vaak een amalgaam. Op die manier wordt elke redelijke uitweg afgesloten. Het zal dus of Macron, of de barbarij worden. Tenminste, zo wil men ons doen geloven. Dat geeft Freddy De Pauw hier heel goed aan. Jammer dat hij zijn eigen betoog niet heeft kunnen vrij houden van dat amalgaam. De banvloeken die hij zelf uitspreekt over de hoofddoek zie ik niet onderbouwd. Evenmin maakt hij aannemelijk waarom heteroseksuelen in dat verhaal met pek en veren moeten worden besmeurd. En het eindigt buitengewoon zwak.
Zijn argument over de hoofddoek is een pleidooi voor emancipatie en degelijk onderbouwd. Voor mij is het enige probleem dat men daar in conflict komt met de vrijheden in onze rechtsstaat. Als men die hoofddoek verbiedt, doet men eigenlijk hetzelfde als in moslimdictaturen. Maar De Pauw’s pleidooi voor emancipatie is actueler dan ooit. Gaza was in de jaren 50 haast volledig seculier. 70 jaren culturele en economische verdrukking hebben de meerderheid in Gaza naar een extremistische partij als Hamas gedreven. Als men naar De Pauw zou geluisterd hebben, had men fors geïnvesteerd in probleemwijken en wellicht veel extremisme kunnen vermijden.
Beginnend bij de hoofddoek. Dat de hoofddoek tegen de emancipatie ingaat is een aanname. Heel ruim, algemeen verspreid in onze contreien door wie het voor het zeggen heeft. Meestal door degenen die zich veelvuldig beroepen op waarden van de verlichting of de mensenrechten. Universeel volgens hen. Waaruit de westerse suprematie onomstotelijk zou blijken. Als diezelfde verlichten dan plots geconfronteerd worden met verschil, in een vorm die zij niet kunnen bevatten, dan zijn die vrijheden en mensenrechten plots zo universeel niet meer. De universaliteit is eenzijdig geworden. Wij bepalen wat binnen die universaliteit mag passen en wat niet. En als wij daarin tegengesproken worden, als die ander zich daar niet beaat bij neerlegt, ja zelfs zijn of haar mond open doet, dan gaan we zover om te zeggen: “u beweert wel dat uw keuze uw eigen keuze is. Maar dat kan niet waar zijn. Ik bepaal wat uw vrije keuze kan en moet zijn”. (Ik verzin hier niks. Dit waren de woorden van Zuhal Demir over de hoofddoek). Dus we komen terug bij het uitgangspunt dat Rachida Lamrabet innam in haar bijdrage tot “Zonder wrijving geen glans”. Als anderen zich op universele waarden beroepen, blijken die waarden plots niet meer zo universeel. En ontstaat er plots een verkramping. Mij interesseert het dan ook wie het zegt. En wat die zegt. Ik meen dat de verlichting en de emancipatie tegenwoordig gekaapt zijn door lieden die in het verleden nooit voorop hebben gelopen in de strijd voor emancipatie. Die emancipatie en gelijkberechtiging zelfs fanatiek bestreden hebben. Maar die nu de universele verlichting, de universele mensenrechten instrumentaliseren voor doeleinden die anti-emancipatoir zijn. Wij scheppen een superieur universum. Of we beelden ons dat in. En wij bepalen de toegangsregels. Wij bepalen dat wie zich daar niet aan conformeert, zichzelf buiten ons universum plaatst. En dientengevolge geen aanspraak kan maken op die universele rechten. Een discussie die al heel lang meegaat, en waar ook Ico Maly (in zijn boeken “Nieuw Rechts” en “De Antiverlichting”) en Jan Blommaert heel interessante bijdragen over hebben geschreven.
Om terug te keren tot het stuk van Freddy De Pauw. Ik ben teleurgesteld omdat ik in het verleden veel scherpere, nauwkeuriger analyses van hem gewoon was. Amalgamen zijn dodelijk voor een correcte analyse. Zeker als het gaat over zoiets dreigend als blinde terreur. Maar amalgamen zijn ook verleidelijk wegens gemakkelijk. Ik krijg de indruk dat er doorheen deze analyses een aantal andere oordelen zijn geslopen. Eitjes die hij nog te pellen had met… de hoofddoek, of met links, ik weet het niet. Ik kan mijn voordeel doen en iets bijleren met wat ik een rake analyse vind. Wat onderbouwd is. En wat niet onderbouwd is naast mij neerleggen.
Met “amalgaam” doelt u op “Macron of barbarij”? Heb het artikel opnieuw diagonaal doorgenomen en vrees dat u meer concludeert dan dat er staat. Spreekt Freddy niet eerder (en ik denk terecht) over een soort van separatisme?
Maar dit gezegd zijnde, het is inhoudelijk ontzettend complex. Het is complex omdat er zoveel elementen spelen, niet omdat het ingewikkeld is. Maar door veelheid van elementen, zoals bv. “godsdienst, functie van godsdienst, … en een seculiere maatschappij”, natuurlijk ook de islam als dusdanig, als godsdienst. Een godsdienst als een andere? Rol van de hoofddoek, onderdrukkend, vrijwillig, ??? enz.
Echt waar, veel verschillende elementen die allemaal op een of andere wijze samenhangen, waardoor het lastig praten wordt op een plaats als dit. (Om nog te zwijgen van drogredenen die onbewust insijpelen in de discussie.) Lastig, tenzij men bereid is zich te beperken tot een welomschreven onderwerp, met op de achtergrond natuurlijk het bredere plaatje. Maar ik vrees dat dit vrijwel onmogelijk zal zijn. Dat is mijn ervaring.
@ Adrien Verlee : wat ik bedoel is dat de amalgamen de nuance in de discussie onmogelijk maken, de nek omwringen. “Macron of de barbarij” is geen amalgaam, het is de enige uitkomst waar de amalgamen waar de Franse debatcultuur al jaren verziekt mee is, toe leidt. En vanzelfsprekend komt dat Macron, en ook Sarkozy of Le Pen, goed uit. Dat verwijt ik Freddy De Pauw niet. Meer nog, het is zijn verdienste dat hij die amalgamen in de Franse discussie van de laatste jaren in zijn artikelen goed blootlegt.
Maar wat ik wel bekritiseer is dat hij zelf een aantal beweringen opgooit die volgens mij totaal niet onderbouwd worden, en die het debat niet vooruithelpen.
> “Maar wat ik wel bekritiseer is dat hij zelf een aantal beweringen opgooit die volgens mij totaal niet onderbouwd worden, en die het debat niet vooruithelpen.”
Zoals?
U heeft gelijk wat de hijab betreft, vind ik. Maar zoals eerder aangegeven gaat u niet in op het argument van Freddy De Pauw, nl. dat de oppervlakkige discussie over de hoofddoek de onderliggende problemen toedekt en daarmee een gemiste kans is om een positieve identiteit voor de minderheidsgroepen te bespreken. Omdat rechtse partijen terecht het falen van de socialisten inzake immigratie hebben aangekaart, lijkt het alsof daar aan progressieve zijde niet kan over gesproken worden, zonder onmiddellijk veroordeeld te worden als extreem-rechts. Waar dat islamisme zelf een vorm van facisme is waar de progressieve zijde weigert die extreem-rechtse ideologie op dezelfde wijze te veroordelen als ze doet met VB.
Ik denk niet dat De Pauw een eitje te pellen heeft. Ik denk dat hij duidelijkheid en rechtlijnigheid verwacht in het maatschappelijk debat waar dit nu eenzijdig en oppervlakkig rechts viseert als onverdraagzaam en ondertussen een mislukte integratie en roep vanuit de islamistische gemeenschap om emancipatie en een verlichte Islam negeert.
Zoals Ico Maly dan de pijlen steeds richten op rechtse partijen ipv het falen van een utopische progressieve visie op integratie te onderzoeken, is bijdragen aan het probleem. Voor mij zijn VB en zogenaamd progressieve denkers als Maly twee kanten van dezelfde medaille die allebei baat hebben bij polarisatie. Daartussen staan naar mijn inzicht evenwichtige denkers als De Pauw met een enorme ervaring die ongeacht ideologie probleempunten in de maatschappij duiden. Als men niet in een oorlog tussen twee kampen wil belanden, is de enige mogelijke positie die van intellectuele onafhankelijkheid en oprechtheid, niet die van projectie en demonisering.
@ W.V. : Zoals we al eerder moesten vaststellen, zijn onze uitgangspunten zo tegengesteld, dat inhoudelijke discussie onmogelijk is. Dus nee, ik volg uw betoog niet en ik hoef dat ook niet te volgen. In de hoek waarin u mij en mijn standpunt duwt, hoort het niet thuis.
Ik vond uw initialen dit weekend in de reacties onder minstens vijf artikelen op Apache. En dan heb ik er waarschijnlijk nog gemist. Telkens een copy paste van hetzelfde standpunt. Ik vind dat het de vorm aanneemt van gedachtenpolitie. En ik ben niet van uw gedacht.
Dus dan kies ik ervoor om de discussie te verlaten.
Ik heb u nooit beledigd waar u mij steevast in het kamp van extreem-rechts of rechts heeft willen plaatsen sinds mijn commentaar op het artikel over Congo, waaronder ik vroeg voor meer context in de berichtgeving. (En waar Gie Van Den Berghe nota bene diezelfde week publiceerde op Apache: “ Onze koloniale geschiedenis behoeft geen overdrijving. Ze geweld aandoen speelt alleen maar in de kaart van wie de gruwel wil minimaliseren of ontkennen.”)
Sindsdien is uit uw opmerkingen op mijn reacties steevast op te maken dat u mij wil besmeuren met een aura van extreem-rechts. Een lijst kan opgemaakt worden op aanvraag.
Ik vraag u niet mij in een slecht daglicht te plaatsen maar u doet het en ik neem u dat niet kwalijk, maar probeer beleefd te reageren op uw aantijgingen die een gemis aan intelligentie moeilijk kunnen verbergen.
Nu beschuldigt u mij van gedachtenpolitie te spelen, alsof ik enige macht of dergelijke invloed zou kunnen uitoefenen waar dan ook, zeker niet in anonieme reacties op een online forum dat nauwelijks iemand leest.
Wie denkt u eigenlijk wel niet te zijn met uw onbeschoft gedrag en hautain toontje dat u anderen denkt te mogen beschuldigen zonder enige grond?
En waarom denkt u iemand te moeten manipuleren in een positie van quasi-nazi wanneer die een bezorgde mening uit?
Wij zijn inderdaad uitgepraat.
Beste
Mag ik oproepen om de discussie inhoudelijk te blijven voeren en geen aanvallen op de persoon te lanceren? De discussie is niet gebaat bij schelden en verwijten.
Bedankt.
@ Adrien Verlee : ik heb mijn bezwaren tegen wat ik niet onderbouwd vind eerder al opgesomd. De hoofddoek. Links. Heteroseksuelen.
> ik heb mijn bezwaren tegen wat ik niet onderbouwd vind eerder al opgesomd. De hoofddoek. Links. Heteroseksuelen.
Wat u bedoelt met “Links. Heteroseksuelen”, dat ontgaat mij. Maar in die reeks van Freddy komt maar eenmaal “hoofddoek” voor. En dan niet in de zin van een analyse. Ik weet niet of ik het juiste woord gebruik, maar die vermelding, … ja, is een vermelding, een rapporteren van een fenomeen. Moet u hem dan verwijten het niet ten onderbouwen?
In uw reactie maakt u er wél een punt van. “Waar het hart van vol is, loopt de mond van over”, volgens een Vlaams spreekwoord.
Maar dát ‘punt’ is nu net niet onderbouwd. “Waar ligt het probleem?” schreef u. En: “Waar anderen allerlei betekenissen aan dat hoofddoekje toedichten. Die ze volgens de draagsters volstrekt niet hebben.”
Dat dit debat blijft duren, dat laat al zien dat er wél een probleem is. Maar geen eenduidig probleem, daar men in het linkse als in het rechtse kamp verdeeld is (laat ons nu veronderstellen dat over het linkse en rechtse kamp duidelijkheid is).
En die betekenissen, die zijn er uiteraard wel. De ene uit protest, de andere uit diepgelovigheid, nog een andere uit conformisme, en ga maar door.
U ziet, het is veel complexer dan het ‘liberale’ standpunt van uw: “Dat recht om die keuze te maken komt hen toe.” U maakt zo een denkfout. Dat dit onderwerp een moeilijk punt is, maar maatschappelijk gezien niet onschuldig – niet ‘liberaal’ – is, kan ik misschien duidelijk maken via: stel dat ineens in de straten terug regelmatig katholieke zusters te zien zijn, of priesters in soutanes. Zegt dat dan niets over een maatschappelijke context?
De linkerzijde moet hoe dan ook, met respect t.o.v. haar wortels, haar huiswerk hermaken. Het moet meer coherent zijn dan nu en mensen die op foute gronden naar rechts gegaan zijn, terug winnen.
Toegegeven : de Franse historiek van de discussie volg ik op meer afstand dan de Belgische. Dus als Freddy De Pauw die toelicht vind ik dat waardevol. Ook al sta ik kritisch tegenover de plaats die hij toekent aan “La France Insoumise”. Ik heb mijn twijfels, maar ik kan het ook niet echt weerleggen. Dan moet ik mijn licht opsteken bij meerdere bronnen.
Maar geregeld maakt hij een parallel naar België. En daar lees ik in het eerste artikel : “Laksheid en voor een deel van links zelfs medeplichtigheid (…) Feministische groepen, ook bij ons, vonden het een prioriteit op te komen voor het recht om een hoofddoek te dragen…” Mij lijkt dat meer dan een vermelding. Ik zie er een stellingname, ja een afkeuring in van die feministische groepen in. En daarin volg ik hem niet. Mijn onderbouwing gaf ik hierboven al. Over wat ik het misbruik, het kapen van het emancipatie argument heb genoemd. En dat dit debat blijft duren, is niet de schuld van wie opkomt voor dat recht. Iets kan ook geproblematiseerd worden, omdat een andere agenda wordt nagestreefd dan die van de emancipatie, de vrijheden of de mensenrechten. Wat de rechterzijde, ook het rechtse deel van de vrijzinnigheid betreft, ben ik daarvan overtuigd. En dan blijft dat zolang duren als het opbrengt voor die agenda. Protest, conformisme of diepgelovigheid, dat staat allemaal bij ons niet buiten de wet. Maar zo wordt het nu wel afgeschilderd. Een volwassen, open samenleving hoort dat aan te kunnen. Maar dan is de vraag van Rachida Lamrabet op zijn plaats : willen we die samenleving wel zijn? Die staat nu erg onder druk. En die druk komt volgens mij niet van links.
Is mijn hart hier nu vol van, loopt mijn mond hiervan over? Niet echt. Priesters, nonnen, soutanes, kaftans, pruiken, hoofddoeken of potskes… als ze mij gerust laten om te zijn wie ik ben, wat maakt het dan uit? Maar haatcampagnes maken mij wel bezorgd. Uiterlijkheden zijn in de dertiger jaren van vorige eeuw ook opgepookt tot een maatschappelijke atmosfeer waarin gruwelijke misdaden begaan zijn. En dat begon ook met een beroep op gesuntes Volksempfinden. Ik acht het gevaar voor een heruitgave van die gruwel heel reëel.
Links, dat is natuurlijk wat complexer, of wat meer geschakeerd. Respect t.o.v. haar wortels, ja maar wat zijn die wortels dan? “Laïcité”, “les Valeurs de la République” die niet in vraag mogen gesteld worden, dat vind ik een heel betwistbaar vertrekpunt. Neemt nu in Frankrijk erg de allures aan een soort “Patriot Act” van Bush en Blair. En of die laatste tot links kan gerekend worden…
Heeft Freddy De Pauw dat allemaal zo bedoeld? Daar kan alleen hij zelf op antwoorden. En het is zijn volste recht om dat niet te doen. Zoals het mijn volste recht is om zijn artikel niet goed te vinden. En zoals het uw volste recht is om iets anders te vinden.
Nog één woord over mijn standpunt. Ikke? liberaal? Nee wis en zeker niet.