De actie van de activistengroep voor het klimaat Code Rood van vorig weekend in Luik en Antwerpen was specifiek gericht tegen de impact van privévluchten op de maatschappij en het milieu. Een vlucht van vier uur heeft dezelfde impact als de jaarlijkse uitstoot van een gemiddeld gezin. Gewone mensen worden aangemoedigd om zuinig te zijn en korte douches te nemen, terwijl de invloed van geprivilegieerde superrijken actief ondersteund wordt.
Hoe moet anders het feit verklaard worden dat elke euro aan opbrengst door die vluchten aangevuld moet worden met 3 euro Belgisch belastinggeld om operationeel te kunnen blijven. Zo'n 75% van het geld dat nodig is om de luchthaven van Deurne open te houden komt van belastinggeld, terwijl er nauwelijks maatschappelijk belang is. Tegenstanders willen dat deze elitaire luchthaven sluit en er bijvoorbeeld een park komt.
Er valt erg veel te vertellen, maar ik beperk me hier tot een specifiek moment van de vingergroepen waar ik zelf het best zicht op heb. Na een kat-en-muisspel met de politie in het station van Antwerpen raakte een honderdtal activisten vorige zaterdag de weg op. Het doel van onze groep was de luchthaven van Deurne maar zover liet de politie het niet komen.
Onder een brug en uit het zicht van omstaanders werd de weg versperd door combi’s en een rij agenten. Zij waren in de minderheid maar in volle uitrusting. Wij waren enkel gewapend met onze overtuiging en huis-tuin-en-keukenmiddeltjes als mondmaskers en oogbescherming.
Actievoerders opgepakt
Voor wie er zich weinig bij kan voorstellen: de politie staat op een lijn en houdt die aan. De groep activisten blijft arm in arm voorwaarts stappen. Wanneer de politie ziet dat men niet stopt, worden pepperspray, matrakken, vuisten en knieën gebruikt. In enkele seconden wordt dit een complete chaos waarbij angstige mensen neergeslagen worden, struikelen, hun hoofd beschermen, proberen duwen of net terugtrekken.
De uitkomst laat zich hoe dan ook raden als een van beide partijen zich onthoudt van elke vorm van geweld. Blutsen, builen en irritatie door pepperspray waren legio. Iemand werd nadien door een ziekenwagen afgevoerd met gebroken arm en vingers. Code Rood is volop bezig met verwondingen op te lijsten.
Deze intense fase duurde misschien een minuut en stopte toen duidelijk werd dat er geen vreedzaam doorkomen aan was. We richtten ons op de mensen die gevallen waren en dienden eerste hulp toe. Dit gaf de politie de gelegenheid zich te organiseren, ons te omsingelen en af te sluiten onder de brug. Hierna begon men de actievoerders een voor een te arresteren. De meeste activisten stonden vrijwillig op maar een handvol mensen weigerde dat.
Zoals elke rechtgeaarde agent zal bevestigen, is de correcte methode in dit geval dat de activist gedragen of desnoods (pijnloos) gesleept moet worden. Het handvol mensen dat weigerde zich te laten arresteren, werd echter bedreigd met geweld en intimidatie door de verantwoordelijke officier. Door de duidelijke intenties van de politie gingen ook de laatste activisten uiteindelijk vrijwillig mee.
Georganiseerde repressie
In mijn uitgebreide persoonlijke ervaring maakte ik dit soort georganiseerde repressie tegen bezorgde vreedzame vaders en moeders slechts zelden mee. Zoals gezegd waren we van plan om de luchthaven te betreden en dus een illegale daad te stellen. Niemand onder ons had hier echter eigenbelang bij. Behalve dan de intentie om moreel verkeerde praktijken aan de kaak te stellen en op die manier de toekomst van toekomstige generaties iets veiliger te maken voor de gevolgen van de klimaatcrisis.
Fascisme wordt gedefinieerd als een vorm van autoritair nationalisme. Het is anti-intellectueel, antiparlementair en antidemocratisch en ik ben huiverig om de term te gebruiken. Maar meer nog dan hetgeen effectief gebeurd is, schrok ik van de agressieve intenties en uitvoering die op Antwerps grondgebied tot uiting kwamen.
Code Rood laat zich hierdoor niet intimideren en evenmin door de goedkeurende reactie van de Antwerpse burgemeester Bart De Wever (N-VA) op het eenzijdig geweld. Onze eerste aandacht de volgende tijd gaat naar het mentale en fysieke welzijn van onze deelnemers en hun omgeving. Zelf hoop ik dat er bij de politiemensen geen blessures zijn en dat zij het goed maken.
Hoop op een betere toekomst komt er niet door af te wachten. Die komt er door op te staan waarvoor je gelooft. Hoop is dus een beslissing. Code Rood komt terug.
