Dat ze de volwassen journalistiek hebben moeten uitvinden, daar aan de Reyerslaan, alles samen een gevecht van wel twintig jaar. En dat je als interviewer vooral moet luisteren, zegt de man die gold als één van de scherpsten van de openbare omroep. Dus doe ik dat, naar hoe hij zijn woorden kiest, bedachtzaam praat. Plots verontwaardigd een toon hoger schakelt, of relativeert met gulle lach. En soms prompt antwoordt met een luid en kordaat “Ja!”
Die “Ja!” klinkt voor het eerst als ik wil weten of dat dan misschien een roeping was, die journalistiek die zozeer zijn leven heeft beheerst. Dàt, in tegenstelling tot de keuze die daar aan voorafging, die voor de Witte Paters. Hoewel die laatste, achteraf bekeken, toch ook weer niet zo onbetekenend blijkt.