Hoe straffer, hoe beter?

Hilde Sabbe
HILDE
HILDE

Maar ze zouden het wel lezen, wat zeg ik: ze zouden ervan smullen. En daar ging het tenslotte om: kranten zijn een commercieel product, moeten verkopen. Van de winst werd ook mijn salaris betaald. Daarom: hoe straffer, hoe beter. Waar hoefde het niet per se te zijn.

Alleen in deze tijden kon Trump groot worden. In een allesoverheersend klimaat van angst, waar men terugplooit op zichzelf, in iedereen een potentiële vijand ziet van wie de vingerafdrukken best geregistreerd worden. In een samenleving waar men, zoals Hillary Clinton het uitdrukt, vooral 'muren wil bouwen' (in Macedonië zelfs met prikkeldraad), omdat angst grensoverschrijdend is.

Die angst, hield men ons voor op de redactievloer, moest je 'au serieux' nemen.  Dat was het nieuwe credo. Je mocht die angst niet ontkennen, niet relativeren, proberen in perspectief te plaatsen of toetsen aan de werkelijkheid. De burger, kiezer, en niet te vergeten de consument, had altijd gelijk: was dat niet de ultieme ontvoogding waar wij zo voor waren?

Hapklare brok

Emoties waren lange tijd anathema in de journalistiek, maar dat was vroeger. Te lang, zo klonk het, hadden we de onderbuik gemarginaliseerd en alleen rationele experten aan het woord gelaten. Nu was het de beurt aan de bange burgers die, soms ongehinderd door al te veel feitelijke kennis, vrijelijk hun emoties mochten uiten. Dat ze bang en boos waren, dat mochten ze lang en vaak komen uitleggen.

Er was ook een duidelijke hiërarchie: bang en boos (op de manier waarop vroeger politiek werd bedreven) waren goed, meelevend en verdrietig absoluut niet. Wat je voelde bij de verdrinkingsdood van het jongetje Aylan mocht geen enkele rol spelen bij het nemen van politieke beslissingen, hield De Wever ons voor. Het idee.

Vannacht nog hoorde ik iemand van de grote Amerikaanse netwerken zeggen dat Trump misschien wel slecht is voor de VS, maar goed voor de kijkcijfers

Bang moest de kiezer blijven. Van de weeromstuit mochten wij, journalisten, hen niet te veel met feiten om de oren slaan. De waarheid was van ondergeschikt belang. De waarheid en de werkelijkheid: zo complex, moeilijk en welja, saai. Enerzijds, anderzijds, zoveel nuances, en ook cijfers en tabellen. Daar kon je de lezers toch niet mee opzadelen, zo aan het ontbijt? Moesten ze daarmee de deur uit, de file in? Nee, dan liever een hapklare brok, eens straffe quote: dat is wat je nodig had. En Trump leverde die – niet alleen hij – en we knikten instemmend, of lachten wat ongemakkelijk 'wat een kerel, die Trump'. Maar zo'n vaart zou het niet lopen, toch?

We zullen zien. Vannacht nog hoorde ik iemand van de grote Amerikaanse netwerken zeggen dat Trump misschien wel slecht is voor de VS, maar goed voor de kijkcijfers. Hilarisch, toch?

Ondertussen staat Europa aan de rand van een humanitaire ramp, waarschuwt de VN. Het haalt nauwelijks de voorpagina's. "Dat kunnen we de lezer toch niet voorschotelen, bij het ontbijt? Die schuift dat meteen weg hoor."

LEES OOK
Anton Jäger / 14-11-2020

Rioolconstitutionalisme: Amerika na de verkiezingen

Een verdere obsessie met ‘fascisme’ zal de Democraten vooral afleiden van de ware bron van het Republikeinse autoritarisme: de Amerikaanse grondwettelijke orde zelf, die altijd al…
48937684836_0598fafb6b_k
Anton Jäger / 05-11-2020

De afgrond kijkt terug: Amerika na de verkiezingen

Een afstraffing van Donald Trump is er niet gekomen. Luidt 2020 dan toch het einde van de liberale 'tijdsreispolitiek' in, die ten allen koste terug naar de wereld van voor 2016…
50549017986_30d3613685_k
Anton Jäger / 28-10-2020

Koudere oorlogen

Hoewel Joe Biden een breuk voorstelt met vier jaar trumpistische chaos, lijkt zijn regering op strategische punten dezelfde paden te zullen bewandelen.
49560006747_38836c5d6c_k