De kans dat u het nog niet weet is veeleer klein, maar toch: enkele dagen terug werd Karl Drabbe door uitgeverij Pelckmans ontslagen. In Vlaams-nationalistische middens is Drabbe een naam als een klok: fervent voorvechter van de Vlaamse zaak, bezieler van tal van initiatieven waar Vlaamse strijd en pen samenvloeien, aanjager van het maatschappelijk debat, ... Maar ook buiten zijn Vlaamse biotoop maakte Karl Drabbe naam, als uitgever van uitgeverij Pelckmans. Ter linkerzijde geniet hij respect omwille van zijn belezenheid, zijn breed netwerk en open geest. Of zoals Bart Eeckhout van De Morgen tweette:
Over de precieze reden voor het ontslag van Karl Drabbe tasten we in het duister. Volgens uitgever Pelckmans deed hij zijn werk niet naar behoren. Het gedonder rond de terugtrekking van een boek van Wim Van Rooy zou de druppel zijn geweest: Drabbe zou (als uitgever) het boek pas hebben nagelezen als de eerste drukproef al op tafel lag. Dat is, voor wie de islamofobe reputatie van Wim Van Rooy kent, en gesteld dat wat de uitgever zegt ook effectief klopt, een fout. Nog volgens de uitgever zou Drabbe overigens mee achter de beslissing hebben gestaan om het boek van Van Rooy uiteindelijk niet te publiceren.
Alle gezindten
Daarmee komt het verhaal dat de dagen voordien in "de media" uitvoerig werd geserveerd op losse schroeven. Knack-journalist Walter Pauli bond de kat de bel aan met een aantal tweets:
Opiniemakers van alle gezindten wierpen zich vervolgens bij bosjes op als behoeders van het vrije woord. Ter linkerzijde ging het vooral om variaties op het citaat van Voltaire: "ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen."
Veel doden vallen er vooralsnog niet te betreuren. Ook niet aan de Vlaams-nationalistische rechterzijde trouwens waar het ontslag van Karl Drabbe als het zoveelste bewijs werd gelezen dat op Vlaamsgezindheid in Vlaanderen nog steeds de dood met de kogel staat. De laatste verkiezingsuitslag en de regeringsvorming lijken daar blijkbaar aan de aandacht ontsnapt.
Terughoudendheid
Punt is dat we de ware toedracht over het ontslag gewoon niet kennen. Dat weerhoudt journalisten er op twitter niet van om prompt hashtags als #zumkotzen, #shame en meer van dat te gebruiken. Dat is - met een (nog) onbekende waarheid - op z'n zachtst gewaagd. Waarom zouden journalisten op Twitter - toch als ze in hun hoedanigheid van "journalist" spreken - niet dezelfde terughoudendheid en dezelfde deontologische regels hanteren als voor het medium waar ze voor werken? Kunnen we daar eens over nadenken of moet vooral het aantal volgers de hoogte in en het ego gestreeld?
Waarom zouden journalisten op Twitter niet dezelfde terughoudendheid en dezelfde deontologische regels hanteren als voor het medium waar ze voor werken?
Misschien ligt het ook wel wat aan de aflopende komkommertijd, maar de dynamiek van "het nieuws" en de bijhorende emotionele oprispingen zetten toch aan het denken. Als Walter Pauli gewoon op café zou hebben verteld dat hij gehoord heeft dat Karl Drabbe "om politieke redenen" zou zijn ontslaan, dan zou zijn verhaal daar zijn gestopt. In het Twittercafé, dat druk wordt bezocht door journalisten, opiniemakers en mensen die zich daar graag tegenaan schurken, gebeurt exact het tegenovergestelde: het "nieuws" wordt in razend tempo opgepompt (vooral door journalisten) waarna ze vervolgens vaststellen dat het zo belangrijk is geworden dat het wel in "de krant" moet en dat er wel opiniestukken (bij bosjes) over moéten worden geschreven. Eens dat beest los, doet de waarheid er blijkbaar niet meer toe. Zeker niet als ook politici zich beginnen roeren in het virtuele "maatschappelijk debat". Zelfs onze Vlaamse minister-president pikte een profileringsgraantje mee door de betrokken uitgeverij de wacht aan te zeggen.
Wanneer iemand wordt ontslagen, is dat doorgaans een spijtige en pijnlijke zaak. Vooral, en in de eerste plaats voor de persoon in kwestie. Soms is zo'n ontslag ook nieuwswaardig omdat er maatschappelijk relevante elementen meespelen. Bijvoorbeeld als een vakbondsafgevaardigde op straat wordt gezet, zoals bij NCR in Zaventem. Zonder twijfel is dat ook het geval als iemand omwille van zijn politieke overtuiging op straat wordt gezet. Alleen weten we dat niet, en enkele dagen terug al helemaal niet. Maar profileringsdrang en emotie zijn blijkbaar sterke krachten, ook al gaat het dan om emotio praecox.
