Red de journalistiek, niet de mediagroepen
µ9 reactiesRSS
1. Jean Pierre Tollenboom 11 maanden geleden
Tip: nummer uw vragen, dan is het gemakkelijker antwoorden.
Op Vr 1: ja en absoluut. neem bv het vrij geslaagd voorbeeld van MediaPart in FR.
Op Vr 2: ik denk dat jullie model, dat ook aansluit bij het model van MediaPart goede kansen maakt: in essentie een coöperatief van journalisten en lezers. De lezers worden dan deel van het geheel. In MedaiPart staat “part” voor participatief.
Op Vr 3: in geen geval, want dan treedt de politieke corruptie weer binnen.
Op Vr 4: jazeker, maar, er moet nog kwaliteitsborging komen. Hoe maak ik het onderscheid tussen een journalist (in de zijn van Reporter, de objectieve rapporteur), een kwakzalver en een sluwe propagandist? Hoe kan ik weten dat het laatste artikel in de “Kwaliteitskrant” over het “Onderwerp” geschreven is door een ervaren reporter of door het laatst aangeworven groen blaadje dat er wat op los fantaseert?
Op Vr 5: pre-conditie: de kwaliteitsborging; meer cooperatieven oprichten; zorgen voor gevarieerd focus. Het participatief element aanzwengelen: het publiek weet ook heel veel en bezit heel veel juiste info; het publiek heeft het echt gehad met de “gemanipuleerde” info, met de klik-verhogende eye-catchers, maw. met de rommel. De rommel-concentratie heeft nu giftige niveaus bereikt, vandaar het massaal afhaken; en inderdaad, als men op de euros moet beginnen letten, zijn de bronnen van te veel ergernis de eersten om te sneuvelen.
JP Tollenboom
Beantwoorden
2. Alexander Pleijter 11 maanden geleden
Goed stuk! Maar volgens mij draait de conclusie om deze cruciale zin: “Internet maakt de publicatie van journalistiek financieel op grote schaal haalbaar.” Maar is dat wel zo? Je kan inderdaad goedkoop – zonder dure drukpers – op internet publiceren. Maar inkomsten genereren is online een heel ander verhaal. Dat lijkt me dan ook de reden dat journalisten nog altijd gebonden zijn aan mediaorganisaties. Kortom, hoe moet ik die genoemde zin precies interpreteren?
Beantwoorden
o Tom Cochez 11 maanden geleden
De inkomsten zijn vandaag inderdaad het tere punt, al maken websites zoals Mediapart duidelijk dat het wel degelijk kan lukken met abonnementen (en dus betalende inhoud op internet). De Inkomstenzijde is ook steeds duidelijker het tere punt van het klassieke papieren model. Ik ken de situatie in Nederland onvoldoende, maar zet je de (in)directe overheidssteun aan de geschreven pers zoals die vandaag in België bestaat (ongeveer 300 miljoen euro op jaarbasis) gewoon om in fulltime equivalenten (a rato van 60.000 euro), dan financier je daarmee alleen al ongeveer 5.000 journalisten. Dat zijn er wellicht meer dan er vandaag (in België) actief zijn. Vraag is of je dat bedrag als overheid zoals vandaag het geval is, in mediagroepen moet pompen of in journalistiek. Vandaar de vraag hierboven naar zin en onzin van overheidssteun
Maar om op je concrete vraag te antwoorden: ik verwijs met die zin over de ‘financiële haalbaarheid’ in essentie enkel naar de uitgavenzijde, niet naar de inkomstenzijde. In het klassieke geschreven businessmodel zijn in- en uitgaven (in principe dan toch) in evenwicht (al lukt dat in België niet zonder forse overheidssteun). Net omdat de uitgaven voor internet relatief beperkt zijn, hoef je dus ook geen spectaculair hoge inkomsten te halen om ‘breakeven’ te draaien . Mediapart vraagt 90 euro per jaar en heeft geen advertenties. Laat ons zeggen dat je met 700 abonnees een correct vergoed journalist betaalt. Mediapart heeft vandaag 50.000 abonnees. België is Frankrijk natuurlijk niet, maar samen met de zachte implosie van het papieren model (en de gaten die inherent daaraan ook inhoudelijk vallen) groeit volgens mij de markt/ruimte voor het ‘Mediapart-model’.
Beantwoorden
3. Alexander Pleijter 11 maanden geleden
Nuttige aanvullingen Tom, zowel over overheidssteun en abonnementen.
Over die raming van overheidssteun voor de pers: hoe kom je op dat bedrag? Welke vormen van steun zitten daarin?
Beantwoorden
4. Tom Cochez 11 maanden geleden
Dank voor de reacties. We hebben de voorbije tijd al wat bij elkaar geschreven over die dingen. Hieronder wat links naar enkele artikelen / dossiers over het thema.
Beantwoorden
5. Alexander Pleijter 11 maanden geleden
Duidelijk, Tom. Intrigerende kwestie die je min of meer oppert: als we al dat geld van indirecte en directe staatsteun aan de geschreven pers, nu eens zouden steken in journalisten. Dan hebben we zo’n 5.000 journalisten die onafhankelijk van mediaorganisaties en adverteerders kunnen opereren. Vraag die dan resteert: hoe zouden we kunnen bepalen wie voor die financiering in aanmerking komen?
Beantwoorden
o Tom Cochez 11 maanden geleden
Daarop heb ik geen pasklaar antwoord, maar het lijkt me op zich ook geen onoverkomelijke opdracht. Vandaag wordt er (in België) ook door een erkenningscommissie beslist over het statuut (beroeps)journalist. Je moet daar een en ander voor kunnen aantonen (dat je er van kan leven, waar je publiceert, …). Tussen droom en daad staat volgens mij vooral de nood aan een goed platform. Een journalistencoöperatie/lezerscoöperatie (met per definitie geen winstmaximalisatie als doel), zoals Apache er een is, die een goed uitgewerkt platform aanbiedt voor artikels, zou daarvoor een oplossing kunnen zijn. Als je dat betalend maakt, dan kan het volgens mij zelfs zonder een switch van overheidssteun van mediagroepen naar journalisten. Misschien in het wel nodig in den beginne om te faciliteren.
Beantwoorden
6. stephan Tychon 11 maanden geleden
Een analyse:
Veel te veel woorden vuil.
Voorbeeld van waanvoorstellingen ten gevolge van informatie- en communicatie- terreur:
Zij die de problemen hebben veroorzaakt, mogen ook de “oplossingen” uitventen.
Stuk in ft.com van 20 dec, 2012:
“Europe’s sceptical public must be sold on shale’s merits”.
Door Noe van Hulst, directeur van Energy Academy Europe te Groningen.
Hoewel enige kennis omtrent mondiale energiezaken moet worden voorveronderstd, valt het toch meteen op dat je “sceptical public” beter leest als “uninformed public” dat wel (nog) stemt maar niet beter weet.
Een compleet leuterstuk van Noe van kolen en staal tot en met fracking, alsof dat laatste iets nieuws is!
Let wel: Red Adair is sinds de jaren ’50 al pionier horizontaal boren en sinds ‘s werelds grootste publiek-private partnerschapcontract Gasunie uit 1963, vermarkt de wereld eerst de gemakkelijkst te raffineren “light sweet crude” onder algehele sector-druk van Exxon (stuurman Gasunie) in de wedloop naar lui geld.
Een “social licence” om Europa een tweede keer aan de Verenigde Staten door te verkopen?
De man ijlt niet alleen op onze kosten, van Hulst blijkt een fracking pion, zoals Jean Monet met handlanger Robert (frere) Schuman twee landverraders waren die het speelveld voor het na-oorlogse gemilitariseerde industriele complex hebben geeffend ten behoeve van de zittende elites.
Verruim uw blikveld op
Stef Tychon
World Stability Council – sinds 2002
Beantwoorden
7. Ludo Mencken 10 maanden geleden
Apache is echt een verademing, ik lees hier echt ouderwets kritische onderzoeksjournalistiek met ballen. De reguliere media zijn volledig aan het afglijden tot propaganda instrumenten van hun aandeelhouders en de bevriende politici. Net daarom is het zo jammer dat veel zeer goede kritische en openbarende artikels achter de betaalmuur zitten. Let op het is elke euro waard! Maar in een democratie is een degelijk geïnformeerde kiezer er twee waard. Hebben jullie de optie sms-betalen-per-artikel al overwogen, als aanvulling, niet als vervanging van het abonnement?
Beantwoorden
Le Soir viert feest bij valavond
Le Soir viert feest bij valavond
1 reactieRSS
1. Rudi Dierick 11 maanden geleden
Terzijde, bij deze feestelijke gelegenheid zorgde Le Soir ook voor een levensgrote vlag aan haar voorgevel, een vlag waarmee ze haar identiteit wil verduidelijken.
Kwisvraag: is het een Franse lelie, een ‘Brusselse iris’, Sint-Michiel, of de belgische tricolore?
Beantwoorden
Als Noël Slangen niet zwijgt
Als Noël Slangen niet zwijgt
4 reactiesRSS
1. Tinneke Beeckman 11 maanden geleden
Interessant stuk. Enkele vragen bij artikels zou goed zijn, denk ik. Maar burgers zijn zich steeds meer bewust van gespin van politici. Het komt open in televisieseries over politici aan bod. Meer dan tien of twintig jaar geleden. Ik denk dat manipulatieve pogingen om te spinnen wel eens omgekeerd kunnen uitdraaien dan politici denken.
Beantwoorden
2. Hannes Vanwymelbeke 11 maanden geleden
Ik ben er zeker van dat sommige lezers heus niet weten wat er precies ‘achter’ een artikel gebeurt. Het niveau van politieke spindoctors is mijns inziens soms hoger dan wat de gemiddelde lezer denkt. Hun invloed is alvast groot. Het is daarom wenselijk dat journalisten meer informatie geven over de totstandkoming van hun artikels, alleen is dat in praktijk vrees ik haast onmogelijk. Een journalist kan en mag niet vertellen wie gevoelige informatie lekt (niet alleen wat betreft de affaire-Slangen, maar evenzeer tijdens de voorbije regeringsonderhandelingen) wegens het bronnengeheim.
Beantwoorden
3. walter de smedt 11 maanden geleden
NIET ENKEL EEN COMMUNICATIEDESKUNDIGE
DE OPDRACHT
De berichtgeving tijdens “Slangendag” toont een spraakverwarring over de opdracht van een spindoctor.Er wordt geen verschil gemaakt tusssen het verhaal en hoe dat moet gebracht worden.Als jeer van uitgaat dat een politieke partij een verhaal heeft en dat dit overeenstemt met de overtuiging
van de leden dan heeft een communicatiedeskundige de enkele opdracht aan te geven op welke wijze het gezamelijk verhaal het best kan verkoch tworden.Om-dat zijn opdracht er enkel in bestaat de beste verkoopstechnieken te bedenken is het,in deze omschrijving,niet relevant welke overtuiging de deskundige zelf heeft. Dan is er ook geen bezwaar dat hij voor twee verschillende producten zou werken of gewerkt hebben.
Anders is het evenwel wanneer de communicatiedeskundige zich meer bevoegdhe-den aanmeet en hij zich buiten de vorm,ook met de inhoud gaat bemoeien.Der-gelijke inmenging staat haaks op het principe dat een partijprogramma gemaakt wordt door een democratische besluitvorming binnen de partij en niet door het gespin van een doctor.Nog minder fraai is het wanneer de communicatietechnieken door één of meer partijleden worden aangewend om een inhoudelijk meningsverschil binnen de partij aan de eigen leden te verkopen,
wanneer het gaat om de machtsstrijd binnen de partij.
SLANGEN
Het optreden van de heer Slangen is maar de veruiterlijking van de onderlig-gende vragen wat een communicatiedeskundige kan,mag of moet.Als je op een rijtje zet wat er door de heer Slangen zou gecommuniceerd zijn dan mag je wel besluiten dat hij zich buiten de verkoop ook met het concept en de productie bezig houdt.Dan wordt de vraag of hij ook voor de concurentie heeft gewerkt wél relevant.Dan mag ook verwezen worden naar de rol die Slangen speelde toen “Steve and de teletubbys” nog hoog in de hitparade stonden. Dan is het zelfs essentieel te weten of zijn vermeende kundigheid niet dient om het productieproces te beïnvloeden,en op wiens vraag dat dan gebeurt.Over de
laatste vraag is er geen twijfel.Slangen kwam terug op vraag van hij die hem vroeger,ook in deVLD,dezelfde opdracht gaf,en dat is de huidige voorzitter ad interim Verhofstadt.Dit antwoord kadert ook perfect in de machtsstrijd die zich binnen de Open VLD,of wat daarvan nog overschiet,afspeelt.
GEEN UITZONDERING
Dat binnen een partij beroep gedaan wordt op een verkoper om het verhaal van één of andere partijbons aan de leden op te dringen is niet eigen aan de Open VLD maar gemeengoed,lees gemeen goed,binnen alle partijen.Dat komt omdat ze allemaal beweren geen verhaal meer te hebben.Dit is onjuist. Er is nog steeds een katholiek,een socialist en een liberaal verhaal.Zelfs de NV-A heeft een
verhaal al is het moeilijker om te weten te komen wat daar de essentie van is,reden waarom daar de partijvoorzitter zelf de deskundige is zodat hij zelf kan bepalen waarover de communicatie maggaan en waar deze stopt.
WAT ER MIS AAN IS
Als je leest op welke manier een deskundige als Slangen tot zijn adviezen komt dan begrijp je waarom politieke boodschappen niet meer aanslaan.Slangen vergelijkt de kiezer met koeien of paarden.Zijn opdracht gaat er dus over te weten hoe je het kiesvee een ring door de neus kan schuiven,hoe een paard bij de teugel kan gehouden worden.Wat een minachting.Dan begrijp je ook waar het echte probleem zit.Niet dat er geen politiek verhaal meer zou zijn,maar wél dat het gemeenschappelijk verhaal moet wijken voor de machtslust van één of enkele mandatarissen die wellicht in de partijkas kunnen tasten om voor hun persoonlijk verhaal een verkoper te betalen.
Beantwoorden
4. Hendrik Coopman 11 maanden geleden
Interessant artikel.
Journalisten (en hoofdredacties) moeten zeker meer info geven. Vooreerst moet er (weer) een strikt onderscheid gemaakt worden tussen feit en opinie. Wanneer dat onmogelijk is moet de interpretatie falsifieerbaar gemaakt worden. Doet men dat niet dan ‘spint’ de journalist zelf. Dat gebeurt vandaag veel te veel – zeker omdat de meeste pers niet meer herkenbaar verzuild is – zodat de media een reële vierde macht werden in plaats van een macht die de andere drie controleerde. Daarom kan Van Rooij bijv. schrijven dat de media via ‘de lange weg door de instellingen’ in handen kwamen van links.
Vragen bij artikels zijn een goed idee, maar dan niet de ‘resumerende’ vragen van De Standaard, die mij althans paternalistisch overkomen en de ‘alwetendheid’ eerder versterken.
Men voelt aan dat de (nood aan) democratie zich aan het verdiepen is. Dat lijkt erop te wijzen dat het gespin irrelevanter (want paternalistisch?) wordt. Men hoort bijv. over de omgekeerde evenredigheid van de percentages van links (of paars) in de media en bij de stembusgang.
Beantwoorden
Gie Goris (MO*): ‘Buitenlands nieuws stopt niet bij rellen en aanslagen’
De prijs van een politieke peiling (ruim 20.000 euro)
3 reactiesRSS
1. Maarten 12 maanden geleden
Het is reclame voor de eigen winkel, maar in een blogpost van een jaar geleden probeer ik het punt hard te maken dat zelfs een perfect uitgevoerde en correct geïnterpreteerde opiniepeiling geen journalistieke waarde heeft. Kort samengevat: de enige informatie die het publiek krijgt, is informatie over het stemgedrag van zijn medeburgers. Moet het publiek die overweging maken in zijn doen en laten als burger in een democratie? Lijkt me twijfelachtig.
Beantwoorden
2. hilde kaspers 12 maanden geleden
De (commerciële) kostprijs die Lebrun vermeldt (20.000 euro) gold ook al van midden de jaren 2000 en is gebaseerd op de kostenstructuur voor de toenmalige gebruikte peilingsmethode (face-to-face). De vier mediapartners (2 Franstalige en 2 Nederlandstalige media) deelden toen op gelijke basis de aangerekende kostprijs. Die bedroeg 4 x 2500 euro of 10.000 euro. Ipsos (INRA) heeft jarenlang geijverd om die ‘bradeerprijzen’ op te trekken, maar de mediapartners daar niet meteen voor te vinden. Onder die druk is Ipsos in het midden van de jaren 2000 geruisloos overgeschakeld naar een gecombineerde methode, waarbij de peilingen deels telefonisch en deels via internet werden afgenomen, om – na een inlooptijd – volledig over te schakelen op internetgebaseerde peilingen. Die overschakeling heeft voornamelijk plaatsgegrepen om de kosten te drukken en het verschil tussen de kostprijs en vraagprijs te minimaliseren. Indien de aangerekende prijs voor een electorale peiling vandaag nog steeds 10.000 euro bedraagt (4 x 2500 euro) dan volstaat dit vandaag – in tegenstelling tot de verlieslatende peilingen uit het verleden – om de kosten ervan te dekken.
Frank Thevissen
Beantwoorden
o Tom Cochez 12 maanden geleden
Het zou ook interessant zijn om te weten of en hoeveel politieke partijen vandaag (nog) besteden aan peilingen voor intern gebruik. En hoeveel waarde ze er aan hechten. De signalen op dat vlak zijn dubbel. Aan de ene kant wordt betoogd dat het ‘maar peilingen’ zijn en dat ze volstrekt onbetrouwbaar zijn, aan de andere kant gebeurde/ gebeurt het intern.
Beantwoorden
