Eerst even de persoonlijke ‘conflicting interest’: ik woon in Antwerpen, niet zo gek ver van de Dageraadplaats. Dat maakt van mij, behalve een toeschouwer op de eerste rij ook een ‘betrokkene’. Verder heb ik geen bakfiets maar ik zou er wel graag een hebben. In de allereerste plaats om het autoverkeer in de stad wat te kunnen vertragen. Maar stilaan ook vanuit een soort balorigheid over alweer een stereotype over die dekselse stad.
Die schijnt intussen niet enkel meer bevolkt te worden door criminele allochtonen en moslimterroristen. Sinds enige tijd moeten ze naast zich ook de linkse bobo’s (bourgeois-bohémien) met bakfiets dulden. De eerste twee zijn uitvindingen van Filip Dewinter, de bakfietsbobo is er eentje van Bart De Wever. Hij stoort zich aan mensen die links stemmen, er niet gekostumeerd bijlopen en verrassend genoeg toch financieel zelfbedruipend zijn. Geld dat ze godbetert ook nog eens durven te besteden in de Wereldwinkel. Is er nog een schandelijkere uitgave denkbaar? Blijkbaar wel, zo ontdekte De Standaard: de bakfiets.
Idealisten of imagotrippers?
Nu leven er in de stad naast criminele autochtonen zonder de minste twijfel ook criminele allochtonen. Wellicht zitten er achter de talrijke anonieme stadsgevels ook een paar moslimextremisten verscholen. Soms enkel door een spouwmuur gescheiden van Vlaamse extremisten. En zo zullen er links of rechts in het Antwerpse misschien ook wel mensen met een bakfiets rond peddelen, gewoon omdat de buren er nu eenmaal ook een hebben gekocht. Kopiëren zit sommige mensen in het bloed. Ook Bart De Wever trouwens die zijn verhaal over 'Les bobos' bij de Franse zanger Renaud haalt.
Het artikel in De Standaard plaatst een vraagteken achter de subtitel. Bakfietsouders: idealisten of imagotrippers? Het antwoord van de krant is op zijn minst impliciet bevestigend: "een zoektocht naar een nieuw sociologisch fenomeen. Tussen imago en idealisme". De wetenschap dat de bakfietsbobo effectief bestaat, ontleent de krant opvallend vaak aan ‘de critici’. Maar behalve Bart De Wever en stand up comedian Nigel Williams laat De Standaard geen enkele criticus aan het woord. Integendeel, letterlijk iedereen die iets zegt, ontkent formeel en volledig het uitgangspunt van het artikel als zou voor de linkse Zurenborgse bobo de bakfiets het ultieme imagomiddel zijn.
Waarom
Op de (*)nvdr-vraag waarom het stuk in De Standaard is verschenen is het antwoord vrij simpel: er was Bart De Wever die er een column over schreef in De Standaard en er was Nigel Williams die er een uitspraak over deed. Dan is er al snel sprake van een fenomeen. Speciaal voor u ontdekt en in kaart gebracht door De Standaard. Dat de van origine Franse term ‘bobo’ doorgaans in één zin met een 4X4 valt, mag de pret niet drukken.
Bart De Wever bezondigde zich in zijn column aan een milde vorm van populisme. Dat is weinig verrassend. Hij wordt er voor betaald. Als N-VA-voorzitter is ‘links’ nu eenmaal zijn politieke vijand. Eentje die hij, zeker in zijn columns, geregeld opzoekt, gebruik makend van de aloude techniek: maak van je tegenstander een karikatuur en maak die karikatuur vervolgens af. Met het oog op de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen zal Bart De Wever dat zonder twijfel geregeld blijven doen. Dat heet politiek. Dat ook Nigel Williams als stand up comedian stereotypen hanteert, is al even weinig verrassend. Het is zowat zijn job.
Dat ook een krant het nodig vindt om een bakfiets vol clichés op de wereld los te laten, is verrassender. Ten minste voor wie ervan uitgaat dat een artikel tot doel heeft nieuws te brengen of duiding te verschaffen bij een fenomeen. Een bestaand fenomeen.
