Het lijkt er sterk op dat de acties van politie, leger en staatsveiligheid er eerder zijn voor de bovengrondse show dan voor de ondergrondse actie. Dat ze groots uitpakken om de burger een gevoel van veiligheid te geven. Dit speelt in de kaart van IS. De leden van die virtuele staat willen namelijk niet enkel aanslagen plegen maar vooral ook chaos verwekken. Een land ontwrichten.
De acties van de drie diensten met een 'Lincence to Kill' tonen bovendien aan dat ze onvoldoende voorbereid zijn op aanslagen. Er zijn wel vermoedens en er is informatie, maar veel verder komt men niet. Preventief optreden kan, maar brengt geen oplossing omdat wet en orde elkaar voor de voeten lopen en niet volwassen zijn geworden. Ze gaan nog te werk zoals ten tijde van de Rode Brigade, Rote Armee Fraction, Cellules Communistes Combattantes en Leuven Vlaams. Ten dele verantwoordelijk hiervoor is de samenwerking sinds de jaren zeventig van België met de NAVO en de CIA, met het oog op het neutraliseren van het communisme.
Aanslagen, moord, marteling en pedofilie werden aangepakt maar nooit ten gronde. Het was altijd het stelpen van het bloeden, in plaats van het vermijden ervan.
Het posteren van tot de tanden gewapende militairen en politieagenten, en het parkeren van geblindeerde en gepantserde voertuigen is daarenboven nattevingerwerk. De hogere overheidsdienst krijgt een overdaad aan beveiliging, terwijl de lagere diensten, de scholen, sport- en kunstinstellingen het met een schijntje moeten doen. Aan de voorkant, de publieksingang, staan een paar gewapende kerels en in een ooghoek een wagen, maar aan de achterkant kan men vrij in- en uitlopen. Voorbeeld: bij de première van Caligula op donderdag 19 november in de Antwerpse Bourlaschouwburg, waren er twee agenten. Ze stonden voor één ingangsdeur, terwijl er in de bolvormige toegang zeven zijn. Vanuit hun positie, uiterst rechts, konden ze de drie uiterst linkse niet zien.
Als de veiligheidsdiensten zouden denken dat men met het fors uitpakken van het bewaken van openbare gebouwen aanslagen verijdelt, zit er iets goed fout met die diensten. Het is de planning, de training en het voorbereidend werk dat moet verijdeld worden. Is dat niet het geval, dan kan hooguit de schade beperkt worden, zoals dat bijvoorbeeld het geval was bij het Stade de France. De kerels met hun bommenvestjes geraakten niet binnen en een paar bliezen zichzelf dan maar extra muros op, bij gebrek aan een tweede doel.
Wat meer is: het showen met de beveiliging, alsof het "De Week van de Veiligheid" is, een reclamecampagne ten bate van de aanvulling van de onderbemande diensten, brengt mee dat de schurkenbendes hun doelen zullen verleggen. Naar plekken waar de beveiliging zwak is of niet bestaat. Naar bedrijven, winkels, pompstations, patserige villa’s, ja zelfs naar bescheiden woningen.
Er bestaat ten slotte nog een ander gevaar. Door de overbeveiliging en de identiteitscontroles van al wie een minder blanke huid heeft, jut men de bevolking op tegen de inwijkelingen. Zowel de nieuwe als de oude. Het gevolg is dat de achterdocht de strot van die mensen uitkomt en voor iets zorgt wat men juist wil bestrijden: het radicaliseren van mensen, in het bijzonder van jongeren. Zij hebben al geen werk, geen toekomst, zijn gedwongen zich terug te trekken in getto’s, een uitlaatklep is daarom snel gevonden. En die ligt voor het rapen.
Minder bovengronds showen en meer ondergronds zou veel effectiever zijn. Bevoegde ministers zullen hierop met veel pathetisch vertoon reageren door uit te pakken met de cijfers voor uitbreiding van het personeel en de budgetten van de drie veiligheidsdiensten. De drie hebben hierop al gereageerd: veel te weinig. En ze hebben gelijk. Je mag de diensten al de nieuwste e-gadgets geven, als de kwaliteit ondermaats is – wegens de goedkoopste van de bevriende leveranciers - er onvoldoende onderhoud en te weinig opgeleid personeel is, kan er niet preventief opgetreden worden. Dan komt men nooit te vroeg maar altijd te laat.
Welnu, om dat te camoufleren en de nieuws- en duidingsprogramma’s van de televisiezenders voer voor beeld en woord te geven, is er de bovengrondse show. Want de opinies en standpunten van de geschreven pers doen er niet werkelijk toe. Slechts een verwaarloosbare minderheid van de bevolking die deze pagina’s ten gronde leest. Net zoals de radio slechts een marginale rol speelt voor politici. Het publiek heeft meer oog dan oor en is met de jaren zo verslaafd aan wat Gerrit Komrij ‘De Treurbuis’ noemde, dat de politici hun exposé daarop afstellen. De club van de Wetwijk weet dat 99% van de beeldbuiskinderen de show van de Veiligheidsdiensten als entertainment beschouwt, zich daarmee ontspant en er zich veilig door voelt. Daarom zijn er de bovengrondse shows, niet werkelijk ten bate van de veiligheid van de bevolking.
