We? Wie zijn die we? O, en zij? Wie zijn dat?
Dat werd duidelijk gedemonstreerd aan de hand van de volgende retorische vraag: U betrapt uzelf op vooroordelen tegenover deze 1.590.943 landgenoten?
Haha. Wij, dat waren de slechte verliezers met vooroordelen. Zij, de meerderheid bestaande uit 1.590.943 landgenoten.
Ik moest plots denken aan Héxagône van Renaud, een cassante aanklacht tegen de wet van grote aantallen.
Je me souviens surtout de ces moutons effrayés par la liberté, s'en allant voter par millions, pour l'ordre et la sécurité.
Niet omwille van dit zinnetje. Het was dit refrein waaraan ik dacht.
Etre né sous le signe de l'héxagone, on peut pas dire que ça soit bandant. Si le roi des cons perdait son trône, y'aurait cinquante millions de prétendants.
Desgevallend kon de roi des cons zich slechts beroepen op 1.590.943 troonopvolgers, maar qua virale infectie op schoenen tikt dat aardig aan. De kracht van een virale infectie ligt overigens in haar efficiënte vermenigvuldiging. Virussen heersen in aantal.
De beschrijving van de pagina concludeerde met de mededeling dat solidariteit bij mezelf begon. Waarvan akte. N-VA vertegenwoordigt een politieke stroming die een overwegend exclusieve dynamiek verkiest boven een inclusievere aanpak. Een politieke partij van ijverige deeltjessplitsers die pleit om werklozen uit hun gerieflijke hangmatten te knuppelen, die de kapsones van kleurlingen met streken wil aanpakken, die de opiaten van de subsidiejunkies in beslag wil nemen, die er in slaagt om twee stenen met elkaar te laten vechten, ondernemers en loontrekkenden.
Oké, ik trek het op flessen, voor N-VA zijn alle bevolkingsgroepen welkom: dit zijn immers de jaren dertig niet. Dag 6: nog altijd geen Kristalnacht of deportaties van Walen, schrijft iemand schertsend op de pagina. (Je moet het hen nageven, die N-VA'ers, ze kunnen zo heerlijk dollen met het collaboratie-DNA van hun partij.)
Maar wel onder strikte voorwaarden. Werklozen mogen er zijn, als ze gratis gemeenschapsdienst vervullen. Kleurlingen mogen bestaan als ze net als Zuhal Demir goed hun best doen, Nederlands spreken en niet klagen. Subsidies mogen enkel als je ze heel gewiekst een lastenverlaging noemt. Loontrekkenden, ze moeten er helaas ook wel zijn al zorgen ze met hun activiteit niet voor economische groei. Niet overdrijven, loontrekkenden hoeven niet zo nodig op te krassen als ze zich niet syndiceren en als ondernemers tenminste niet te veel loonlasten voor hen moeten afdokken.
In een notendop: je denkt dat de menselijke waardigheid een verworven recht is, maar voor dàt, hoort wat. Toch zal je nooit een N-VA'er horen beweren dat hij tegen solidariteit is. Er zijn lokale N-VA-afdelingen die elk jaar bloemen gaan leggen op het graf van Joris Van Severen. Solidariteit, solidarisme, potato, potato.
Neen, uitentreuren zal de N-VA'er blijven volhouden dat hij wél een inclusieve maatschappelijke visie heeft. Inclusief tot wanneer hij zijn voorwaardelijke bijzinnetjes declameert. Tot wanneer hij zijn bijzinnetjes tot hoofdzinnen bombardeert omdat het campagne is. (En anders is hij fout geciteerd.)
Het is dezer dagen trouwens wat naar de achtergrond verdwenen, maar de deeltjessplitsers van N-VA willen niet enkel het FDF vergiftigen, ze willen ook nog steeds komaf maken met de Franstaligen. Tout court. Omwille van het geld, maar ook omdat Vlaanderen just not that into hen is. Het is naar het schijnt voor hun eigen goed.
Toen Francis Delpérée de N-VA enkele weken geleden van racisme betichtte, riep ik zoals alle Vlamingen onmiddellijk: ZUHAL DEMIR! Maar de CdH-politicus doelde toen op het anti-Waalse karakter van N-VA. Waar haalde die dementerende gek dat toch vandaan? Splitsers zijn het, die het woord democratie pas volwaardig in de mond kunnen nemen als het eerst is gereduceerd tot een elementair deeltje, of op zijn minst in tweeën is gedeeld. Die als ultieme metafoor voor de welvaart altijd weer met 'de taart' komt aandraven die rechtvaardig in verschillende delen moet worden gesneden en verdeeld.
Splitzkrieg. BOP. Maar solidariteit begint volgens de stichter van de facebook-pagina uiteindelijk nog steeds bij mezelf. Ik, die niet voor de universele splitsmachine van N-VA heb gestemd.
Wanneer je als ketel wordt terechtgewezen voor enkele roetplekjes door een pikzwarte pot die zelf zwarter is dan de zwartste camicia nera , is het aartsmoeilijk om heel collaboratief te zijn.
Ontmoet eens een N-VA-kiezer barst niet alleen van onverkwikkelijke folie des grandeurs, zelfingenomenheid en hubris. Ze dwingen je te hopen dat de zon eindelijk de was van tussen hun vleugels smelt. Onlangs klaagde ik bij een vriend dat ik vond dat de campagne zich te veel op cijfers, grafieken en factchecking had gefocust. Waren de verkiezingsthema's in de eerste plaats niet moreel van aard? Is de keuze om een werkloze te schorsen en bijvoorbeeld zijn gezin mee in die schorsing te storten, niet veeleer een kwestie van morele priorieteiten als van door onderzoek al dan niet bewezen effectiviteit?
Uiteindelijk is het woord tegen woord, antwoordde de vriend. Met cijfers kan je tenminste objectiveren. Maar het gaat toch over het goede tegen het kwaad, vroeg ik. Mijn vriend schudde zijn hoofd.
In de Groene Amsterdammer van deze week vertelt godsdienstwetenschapster, Karen Armstrong, over haar levenswerk, het Charter for Compassion. Ze ijvert om compassie opnieuw tot de kern van moreel handelen en religie te maken. Ze probeert haar verhaal over mededogen niet enkel op een theoretisch niveau te bedrijven. Compassie gaat niet om gevoelens, maar om doen, beweert ze. Ze poneert in het interview dat een stad bijvoorbeeld de morele plicht heeft op te treden wanneer haat wordt gepredikt of wanneer anti-immigratieretoriek weerklinkt.
Allemaal goed en wel, maar hoe weersta je de drang om een hiërarchie te maken van morele handelingen en ideologieën? Hoeveel compassie moet je nu hebben met zij die minder compassie hebben dan jou? Hoeveel compassie moet ik nu hebben met een N-VA-kiezer?
Geen enkele. Van de Vlaams-nationalistische ideologie maak ik het liefst spaanders, brandhout, splinters, zagemeel.
Maar zou ik me willen inpilsen met iemand die voor N-VA heeft gestemd? Ongetwijfeld. (Als ik niet enkel moet trakteren, uiteraard.) En het is hier dat het tendentieuze Ontmoet eens een N-VA-kiezer de mist ingaat en zoveel mensen die vorige zondag op N-VA hebben gestemd, die nu mekkerend en zanikend over de sociale media hun arrogantie uithuilen.
Ik heb namelijk maar twee kaken. De eerste keer kan ik de andere laten zien. Na de tweede keer, zijn ze op, en doet het echt pijn als je er opnieuw op kletst. Er hebben misschien 1.590.943 mensen voor N-VA gestemd, tegen het status quo. Ik blijf maar twee kaken hebben. Dat gaat niet licht veranderen.
