Onze gezondheidszorg staat heel hoog aangeschreven. In het befaamde OLV-ziekenhuis van Aalst hoor je meer Russisch, Japans en Chinees dan Nederlands of Frans. Deze winter werd ik per ambulance naar Chimay gebracht. Het kleine stadje biedt niet alleen tripel en trappist, maar heeft ook een ziekenhuis. En dat is andere koek. Bij het binnenrijden miste ik de leuze "Arbeit macht frei" in hoge mate. Ik belandde op de spoed. Dat is daar een ziekenhuisbed tussen dozen dossiers en tafellinnen. De hartmonitor werd aangekoppeld. Ik zag mijn hartslag stijgen tot 200. De verpleegster kwam de stekker uittrekken. Dat was al een zorg minder. De volgende morgen werd ik naar de eerste verdieping gereden. Het moet er joliger aan toegegaan zijn op death row van San Quentin dan op de eerste verdieping van het ziekenhuis van Chimay. Ik deelde de kamer met een jongen die geheel en al bestond uit tumoren. "Van mijn twaalf jaar elke dag drie pakjes Gitanes" rochelde hij geruststellend. Om de twee uur rende hij naar beneden om er eentje te gaan roken en haalde bij zijn terugkeer net de ademhalingsmachine. De eerste nacht hoorde ik iemand de kamer binnenkomen. Een oud vrouwtje schoof bij mij in het al krappe bed en begon te vertellen van de oorlog. Op de eerste verdieping van Chimay is er ook een zaal voor zwaar dementerende hoogbejaarden en soms ontsnapt er een. "Ha, hier zit gij", zei de verpleegster. Ik kreeg een lijst met de proeven die men met mij zou uitvoeren, en waarvan de helft enkel bedoeld was om de apparatuur te laten betalen door de ziekenkas. Ik weigerde die helft en werd prompt gecatalogeerd bij de onwillige patiënten. Voor mijn straf lieten ze mij uit mijn bed vallen bij de ochtendwas. Ook rond middernacht werd ik nog even verfrist. Om twaalf uur stipt verlieten de twee verpleegsters mijn kamer. Het was ijzig koud en ik had enkel een dun lakentje. Bellen hielp niet, er was geen personeel. Tegen vijf uur kwam er iemand met een deken. "Dat is normaal, zei ze, dat was de wisseling der ploegen". Op een morgen om vijf uur betrad professor Zonnebloem mijn kamer. Hij kwam bloed nemen. Na een vijftigtal prikken was zijn naald nog steeds droog, waarop hij nuchter opmerkte "Je hebt geen bloed" en kwiek het pand verliet. Twee uur later kwam een verpleegster moeiteloos bloed afnemen. Toen heeft mijn vriendin een ziekenwagen gebeld om me thuis te laten sterven. "Dan krijgt u van ons geen zorgen meer", brieste de hoofdarts. "Laat dat nu net de bedoeling zijn", zei ik. Thuis schafte de dokter het hele pillenkraam van Chimay af en herbegon op nul. Als ik de naam Chimay hoor, denk ik nooit meer aan bier.
(In een ver verleden was Bert Verhoye auteur van de meest gelezen rubriek in De Nieuwe Gazet, het Antwerpse Het Laatste Nieuws. In ‘minimaal’ bracht hij, avant la lettre, een variant van Twitter. Voor Apache.be zal hij drie keer per week – maandag, woensdag en vrijdag de rubriek KORO verzorgen.)
