In het openingsstuk dat De Morgen op zijn voorpagina brengt, wordt meteen in de eerste paragraaf de vaststelling gemaakt dat de nationale betoging tot één uur gisteren namiddag een onbetwiste politieke overwinning voor de vakbonden zou gaan opleveren. Het artikel vervolgt: "Toen deed een kleine groep gewelddadige manifestanten de afloop van de betoging escaleren en de beeldvorming kantelen."
Dat laatste wordt gepresenteerd als een vaststelling, een onwrikbaar feit: een kleine groep gewelddadige manifestanten deed na afloop van de betoging de beeldvorming kantelen. Is dat ook zo? Wie deed de beeldvorming kantelen? Zijn het de zestig mensen die keet schopten? Zijn het de kranten die een dag later allemaal beelden van de rellen vooraan zetten? Zijn het de politici die er hun voordeel mee trachtten te doen?
We pretenderen niet een sluitend antwoord op bovenstaande vragen te hebben. Wel vinden we dat het antwoord dat De Morgen geeft - en in essentie door de andere krantentitels wordt gedeeld- op zijn minst in vraag mag gesteld worden. Welke rol speelt de pers bij die beeldvorming? Maken ze het nieuws of volgen ze het nieuws? Is het feit dat 120.000 mensen afzakken naar Brussel om hun ongenoegen te uiten over het beleid van de regering Michel I minder nieuwswaardig dan zestig amokmakers? Maken kranten bij die afweging ideologische en maatschappelijke keuzes? Bewust of onbewust? Welke mechanismes en afwegingen spelen daarbij? En wat zijn de maatschappelijke implicaties ervan?
We stellen enkel de vragen in de hoop het debat op gang te krijgen. Het argument dat journalisten gewoon hun job doen en het nieuws verslaan, lijkt ons alvast wat te mager en te gemakkelijk. Net zoals de dooddoener dat het allemaal de schuld van de media is overigens. Ter inspiratie en omdat beelden soms meer zeggen dan woorden zetten we hieronder een sprekende cartoon. Eentje die al enkele jaren oud is maar blijkbaar nog steeds bijzonder actueel.