“We worden als freelancers onderbetaald, en dan ook nog eens vaak te laat of helemaal niet”, zegt Blomme aan de telefoon. “Als ik vergelijk hoeveel ik de voorbije negen jaar verdiende, is mijn loon alleen maar minder geworden. Bij Sanoma wordt daar zelfs niet over gepraat: de vergoedingen bleken eens zomaar met honderd euro of meer te zijn verlaagd.”
De logica daarachter is volgens Blomme duidelijk: “er staan altijd jonge mensen klaar die tegen eender welke vergoeding jouw werk willen doen. Ik verwijt hen niets: dat deed ik in het begin ook. Mediabedrijven willen zo weinig mogelijk geld betalen, en kijken dan wel wie daar op afkomt. Als het je niet zint, of je wil het contract niet ondertekenen dat ze je onder je neus schuiven, moet je maar elders werk zoeken.”
Lol trappen
Uit de getuigenis van Blomme bleek dat niet enkel de lage vergoedingen voor onrust zorgen, maar ook de manier waarop opdrachtgevers met hun freelancers en hun werk omgaan. “Er is geen respect voor wat wij doen”, gaat ze verder. “De communicatie verloopt vaak niet goed, en er is amper feedback. Als het niet goed is, krijg ik het te horen – media willen liefst een perfect afgewerkt product – maar wat er dan precies beter kan, moet ik zelf uitzoeken. Laat staan dat er eens een compliment komt: ik heb er in negen jaar misschien vier gehad.”
Is er na jarenlange samenwerking met dezelfde opdrachtgevers geen sprake van een band? Blomme: “je kan een persoonlijk contact opbouwen van de mensen die je zeggen wat je moet doen: daar kan je op Facebook lol mee trappen. Maar als het gaat over lonen of een ander probleem, hoor je hen niet meer.”
“Onder freelancers wordt er ook veel geklaagd, maar daar komt zelden iets van naar buiten. Iedereen is bang om zijn baan te verliezen. Ik heb een paar keer mijn mond opengetrokken tegen opdrachtgevers: ze hebben daarna niet meer gebeld om mij ergens voor te vragen. Ik zou graag iets willen opzetten maar ik weet niet wat. Het is heel moeilijk om je te organiseren.”
Mercantiel denken
Om rond te komen moet Marjorie Blomme ook andere opdrachten aannemen dan voor de geschreven pers, en op zoek gaan naar andere manieren om geld te verdienen. “Dat mercantiele denken, stimuleert ook wel de vindingrijkheid”, vertelt ze daarover. “Twee jaar geleden heb ik de inschatting gemaakt dat het niet meer goed komt voor freelancers, en ben ik op zoek gegaan naar andere wegen. Nu proberen we met enkele mensen een productiehuis op te zetten en meer te doen dan enkel schrijven. De zogenaamde 360 graden-aanpak. Een tijd geleden had ik met mijn ogen gerold als iemand daarover begon. (lacht)”
Aan stoppen denkt ze echter niet. In tegenstelling tot veel andere freelancers is Blomme niet geïnteresseerd in een vast contract bij een krant, maar ze wil naast haar andere activiteiten zeker ook journalistiek blijven schrijven. Blomme: “ik heb al vaak aan stoppen gedacht. Het is een eenzaam beroep, en je gaat ook aan jezelf twijfelen als je zo weinig respect krijgt. Maar stoppen doe ik niet: ik ga mijn droom niet opgeven omdat de industrie verrot is. Het is zo’n mooi beroep, en het wordt helemaal kapot gemaakt.”
