‘I wish I didn’t care about anything’, weerlegt ze zijn adoratie als de bliksem. Die ontkenning is enerzijds pathetische humble brag, maar tegelijkertijd ook een afwijzing van het model van onverschilligheid dat ze zogezegd uitstraalt en dat in Palo Alto collectief verafgood wordt. Maar van onttovering is geen sprake. De verblinde Teddy lijkt niet onder de indruk van Aprils plotse blijk van kwetsbaarheid. Ze vertoont nog steeds alle uiterlijke tekenen van de door hem bewonderde onverschilligheid, het goedkope hengelen naar instant mededogen. Haar ontboezeming kan door hem hoogstens als een kokette pose opgevat worden. Haar bewonderenswaardigheid blijft onaangetast.
Dit fragment ontbloot de vicieuze mechanismen van een tijdsgeest die de onverschilligheid en de onaantastbaarheid zodanig verheerlijkt dat ze de liefde in de kiem smoort. Liefde, dat corrosieve fenomeen. Soms sterft haar geblaf in de marge, maar ze mag niet bijten. Een vicieus mechanisme dat niet enkel welig tiert in Palo Alto.
Starlette maudite
‘Im bored. I’m so bored.’, schreeuwt Lindsay Lohan hees en pathetisch in Liz and Dick, een Amerikaanse tv-draak uit 2012. De prent verhaalt de tumultueuze romance tussen Elizabeth Taylor en Richard Burton en de decadente lotgevallen van een vrouw die verliefd leek te zijn op verliefd zijn. De Lifetime-biopic is wat men in het Frans een navet noemt, een gedrocht. Neergevlijd op pompeus tuinmeubilair, doelloos voor zich uit starend, heeft ze net theatraal een glas whisky achterover geslagen. Haar schorre stem lijkt zich tot niemand in het bijzonder te richten.
De heesheid in de stem van Lindsay Lohan is een constante doorheen de hele film, maar een van de weinige dingen die niet geënsceneerd zijn en toch geheel onvrijwillig juist klinken. Een gebroken stem, gecorrodeerd door de verveling en het ongenoegen ten aanzien van dat dodelijke ennui. Een stem die wil liefhebben, maar niet weet hoe.
Plots komt een ander personage in beeld. Elizabeth Taylor vraagt vertwijfeld wat mensen dan doen wanneer ze niet werken. ‘Dont ask them: they are working.’, luidt het bitsige antwoord. De scène beklijft omdat ze hilarisch is, het weinig subtiele spel van Lohan is kluchtige vaudeville, net als haar dikke, clowneske make-up overigens. Anderzijds is het fragment een uiting van de meest oprechte, existentiële verzuchting die er is. Een hese verzuchting die aanvoelt als een olifant in een porseleinkast, die zo ridicuul is dat ze zelden wordt uitgesproken, maar daarom niet minder aanwezig is in onze hoofden. Een kreet die door de straten van Palo Alto gehuild had moeten worden. Het heeft niet mogen zijn.
Lohans kreet geeft eveneens articulatie aan de door de boulevardpers meticuleus beschreven persoonlijke demonen waar de actrice al jaren mee kampt- een vaagheid die overduidelijk intentioneel is - maar de stem niet kan muilkorven van de voornaamste demon die de mensheid in haar geheel geselt: de verveling.
Het parfum
Reclame is een interessant studieobject om na te gaan hoe onze samenleving over sommige thema's denkt. Het reclamewezen heeft op dat vlak een streepje voor op de kunstenaar, omdat het helemaal niet de ambitie heeft om avant-gardistisch te zijn en ondubbelzinnig de grootst gemene deler opvrijt. Parfumreclames in het bijzonder, zijn nog interessanter omdat ze de vermarkting zijn van suggestie, het ontastbare. Een zweem.
Datingadvies van Flair en consorten: laat nooit ofte nimmer weten hoe leuk je iemand vindt. Gedraag je nooit gretig. Mannen haten een geïnteresseerde vrouw.
Zelden straalt een model in een parfumreclame levenslust uit. Altijd weer duikt een min of meer standaardmimiek op: een nonchalant opgetrokken bovenlip, een open mond, de universele geile muil van het hedendaagse tijdperk, een paar priemende ogen die naar god-weet-wat kijken en altijd weer die expressie die het midden houdt tussen al dan niet ernstige of voorbijgaande levensmoeheid. Het is het gezicht van de apathie dat het verlangen in ons moet losmaken.
Is iemand ooit lol aan het trappen in een parfumcommercial? God verhoedde schijnbaar dat levenslust de blasé schoonheid van de mannequins zou doen afbladderen. Apathie lijkt verworden tot de nieuwe romantiek. Verveling de zoveelste tint grijs. Meer nog dan de liefde voor het leven en de liefde zelf.
Desinteresse is anno nu het krachtigste afrodisiacum. De vuistregel die komt bovendrijven uit al het datingadvies dat Flair, Cosmo en consorten spuien kan men samenballen tot een belangrijk waarschuwing: laat nooit ofte nimmer weten hoe leuk je iemand vindt. Gedraag je nooit gretig. Mannen haten een geïnteresseerde vrouw.
Vervreemding
Als Rousseau nog poneerde dat de waarheid in de onthechting vervat zat, dan is de vraag hoeveel waarheid er in de geromantiseerde apathie schuilt. De cynicus stelt problematische situaties vast, maar weet niet waar hij moet beginnen om ze te veranderen. If you're not angry then you're not paying attention, was een van de slogans die opgetekend konden worden tijdens Occupy Wall Street.
In Palo Alto weigert Gia Copolla nadrukkelijk om werkelijk aandacht te schenken aan wat haar camera opneemt. Laat staan boos te worden. Ze registreert het ennui. Smukt de beelden nadien op. Het lijkt alsof ze de problematische situaties nauwelijks werkelijk vaststelt. Slechts achter de camera zit, mooie plaatjes schiet en daar blijft. Apathisch voor zich uit starend, net als haar acteurs, die triestige planten. Het cynisme lang voorbij. Je gaat geloven dat er nog iets moet zijn na de apathie. Bewonderende verwondering? Maar er komt niets. Dat is net het probleem met apathie: er komt niets na haar. Geen boosheid. Geen blijheid. Berusting evenmin. Nougatbollen en tuimelkruid: dat is alles wat opdoemt.
Wie niet opstandig wordt van verveling en apathie, kan niet echt liefhebben.
XXX
‘Everyone else is really boring. Anybody else wouldn’t be good enough.’, verzucht Kazu Makino in het nummer In Particular. Het lied van de New Yorkse band Blonde Redhead is een zes minuten durende hymne aan de onwederkerige liefde. Het claustrofobisch ritme, het schichtige riedeltje, het melancholisch geprevelde gekrijs van Makino zetten de toon in dit manische liefdesliedje. Het nummer besluit met een oneindige reeks xxx'en, een bezwering tegen de wanhoop, wondengelik. De X symboliseert zowel de laatste, tevergeefse kus die de zangeres obsessief compulsief in zichzelf oproept, als het grote onbekende die haar heeft opgeslokt sinds haar grote liefde haar in de steek liet.
Alle anderen zijn te saai. Niemand anders zou goed genoeg zijn. De liefdesverklaring is infantiel in zijn onverbiddelijkheid, maar verklankt zonder weerga hoe romantische exclusiviteit als het ultieme antidotum tegen de verveling fungeert. Want de stuwende polsslag die door het nummer pulseert, laat er echter geen twijfel over bestaan: de liefde is wat ons in leven houdt, het gevecht tegen de verveling wat ons op de been houdt.
Wie niet opstandig wordt van verveling en apathie, kan niet echt liefhebben.
