De quasi volledige Nederlandstalige pers spreekt over “de misnoegden” terwijl het “de verontwaardigden” zijn. Misnoegd zijn is in België voor velen een nationale sport. Misnoegd om een te late trein of omdat een favoriete danser in een of ander televisieprogramma de finale niet haalt. Misnoegden denken misschien wel dat wat ze voelen verontwaardiging is, maar niets is minder waar.
Scharrelen
Verontwaardigd is een volk dat wordt gekoeioneerd. Waarvan het land failliet gaat, de medische zorg erbarmelijk wordt en het onderwijs het moet doen met ontoereikende middelen. Een volk waarvan de gepensioneerden zich verplicht zien om na sluitingstijd te scharrelen in verlopen etenswaren.
Het zijn niet langer de geïsoleerde gevallen die voor een seconde een meewarige blik oproepen en meteen weer worden vergeten. Het zijn honderdduizenden families die net als ik en u wel eens zeiden: "Ik ben maar een kleine man, wat kan ik er aan doen?” Elke dag worden ze weer wat duidelijker zichtbaar voor de citytrippende bezoeker van Barcelona.
Gajes
Het zijn mensen die alleen maar de pech hadden geboren te worden in een land waar de situatie niet de Belgische is. De pech te zijn geboren in een tijdsgewricht waar een nationaliteit in het ene geval meer waarborg geeft dan een levensverzekering, in het andere geval dodelijke haat oproept.
Een tijdje zal het Noorden van Europa 'los indignados' dulden als het sympathiek protesterend gajes. Hier en daar zal een Noorderling zich bij hen voegen en hen begrijpen. Maar te vrezen valt dat Tobback gelijk heeft: de Noorderling is een citytrippende misnoegde, de Zuiderling is een naar Brussel wandelende verontwaardigde. Ik ben een mens dus ik koester hoop: laat hen niet in de kou staan. Het zijn geen criminelen die een trap van een politieschoen in het gelaat verdienen.
