Mohammed kwam via Syrië in Libanon terecht. Daar diende hij bij de in de hoofdstad Beiroet gevestigde Braziliaanse ambassade een visumaanvraag in. Brazilië is één van de weinige landen dat geen speciale visumbeperking oplegt voor Syriërs. Na een maand kreeg Mohammed dan ook zijn toeristenvisum.
Eenmaal in Brazilië was het louter zaak om naar buurland Frans-Guyana te reizen, dat gebeurde via een illegaal overzetbootje, dat dagelijks gebruikt wordt door boeren en arbeiders. Op Frans grondgebied werd Mohammed geregistreerd als vluchteling, maar kreeg - in tegenstelling tot vluchtelingenfamilies - geen onderdak. Na twee maanden kreeg hij zijn erkenning, geldig voor één jaar, waardoor hij legaal kan werken in het land.
Op toestemming om naar "Europees Frankrijk" te reizen was het nog eens 7 maanden wachten. Net als zijn trip vanuit Libanon naar Frans-Guyana - die hem naar eigen zeggen $ 3.000 kostte - moet hij nu de vlucht naar het oude continent zelf betalen. Hij wil dat zijn jongere broer zo snel mogelijk dezelfde reis maakt. "Deze route zal niet voor eeuwig zo makkelijk blijven."
Het volledige, Engelstalige stuk is te lezen via deze link.
