Vermeiren begon haar loopbaan bij de persdienst van de Duitse Dienst voor Toerisme en rolde toevallig in de media. 'Voor mijn job nam ik elke morgen de kranten en tijdschriften door', vertelde ze later. 'Op een dag was me een vacature bij Ons Volk, het magazine van de toenmalige Standaardgroep, opgevallen. Ik heb even geaarzeld, want ik had geen diploma hoger onderwijs en dat was wel een voorwaarde. Toch heb ik mijn kans gewaagd.'
Na de Standaardgroep werkte Vermeiren een tijdje als adjunct-hoofdredacteur van Libelle. Bij de lancering van Weekend Knack, in 1985, werd ze aangetrokken als hoofdredacteur. Ze werd al snel redactiedirecteur van het lifestylemagazine van Roularta. Het blad kreeg in de loop der jaren verschillende hoofdredacteurs, onder wie Pol Moyaert (in 1989), Lodewijk Deleu (2002) en Trui Moerkere (2003). Ondertussen was Vermeiren ook betrokken bij de lancering van verschillende andere bladen van de Roulartagroep.
'Voor mij is dit een droomjob', zei Vermeiren. 'Wat ik er zo interessant aan vind, is dat je als journalist het voorrecht hebt om aan iedereen te vragen wat er door je hoofd gaat. Je ontmoet mensen die je anders niet zou ontmoeten. Je bent altijd met nieuwe dingen bezig. De job van journalist dwingt je om bij te leren en bij te blijven, en later om jong te blijven.' Begin 2009, na meer dan veertig jaar in het vak, ging Vermeiren met pensioen. Ze zette haar sociaal engagement voort bij de Koning Boudewijnstichting en de Telenet Foundation.
Quote: 'Sommige journalisten van mijn generatie beschouwen het internet als iets minderwaardigs of nemen het niet au sérieux. Ik zie dat alleszins niet zo. Uit Brits onderzoek blijkt dat dertigers, toch onze belangrijkste doelgroep, hun vriendenkring als eerste en het internet als tweede belangrijkste bron voor betrouwbare informatie vinden. Ik behoor niet tot die groep die bang is voor het internet. Een van de frustraties bij week- en maandbladen is dat je nauwelijks nog nieuws kunt brengen. Op een site kan dat wel.' (bron: De Morgen, 1 juni 2007)
