Naar de overzichtspagina met de biografieën van de Vlaamse hoofdredacteurs
'Hij ging vervroegd met pensioen', schreef Humo, 'officieel op eigen vraag, in werkelijkheid omdat hij de beleidslijn van de nieuwe uitgever van de krant, de jonge Christian Van Thillo, niet zag zitten.' Adams bevestigde die analyse: hij stapte op uit onvrede met het beleid van de nieuwe eigenaars en de nieuwe directie. 'De gruwel die ik voelde toen men niet langer over de krant sprak, maar over het product. Die Amerikaans geïnspireerde managersstijl, waarbij iedereen verondersteld wordt iedereen met de voornaam aan te spreken. Dat soort valse vertrouwelijkheid, dat toch niet zal beletten dat ze je morgen zullen ontslaan...'
In zijn tijd, vertelde Adams, was Het Laatste Nieuws een krant waar iedere journalist een individu was. 'Dat was geen machine, geen robot, dat waren individuen die elk hun stukje engagement en initiatief meebrachten. Dat is een heel ander concept dan een krant waarvan de inhoud in de eerste plaats door rendements- en populariteitseisen gedicteerd wordt, waarbij van de journalisten niets anders verwacht wordt dan dat ze een schakeltje zijn in het productieproces.'
'Journalisten moeten niet schrijven wat ze graag schrijven, maar wat de lezers willen.' Met die bekende uitspraak van Christian Van Thillo was Adams het totaal niet eens. 'Natuurlijk schrijft een journalist voor z'n lezers, da's nogal evident', zei de ex-hoofdredacteur, 'maar waarom zou hij niet mogen schrijven wat hij graag schrijft? Dat is net zijn inbreng in een redactie, dat hij een persoonlijkheid heeft, een mijnheer is, een engagement heeft, en van daaruit dingen opschrijft. Maar zeggen: “De lezer wil worst, dus geef hem worst”, dat is niet alleen wat makkelijk, het is ook verkeerd.'