Als de ombudsman aan een dogma raakt

Ombudsman Tom Naegels haalt in zijn analyse indirect een pijnpunt aan waarvoor krantenmakers doorgaans blind blijven: nogal wat mensen hanteren de stelling dat goede wijn geen krans behoeft. Wat De Standaard (en De Morgen trouwens ook) met de nieuwe weekendbijlagen doen, is krek het tegenovergestelde: er liggen zoveel kransen en bloemstukken over gedrapeerd dat niemand nog naar de inhoud kijkt.

Nu moet een nieuw blad of een nieuwe bijlage natuurlijk in de markt worden gezet - over de agressieve marketingcampagne valt ook een en ander te zeggen – maar lezers worden intussen behoorlijk dwingend aangemaand om DS Weekblad en DM Magazine / DMUZE goed te vinden. ‘Maak uw keuzes met De Morgen’ is de nieuwe slogan van De Morgen. Begrijp: wij weten wat goed is voor u. Dat geldt vanzelfsprekend bij uitstek voor de eigen bijlagen.

De Morgen presteerde het twee weken terug zelfs om een acht pagina’s tellende ‘speciale editie’ over zichzelf te brengen waarin haar eigen journalisten werden opgevoerd als geïnteresseerd door de krant bladerende fotomodellen. Recent maakte de Erkenningscommissie voor Beroepsjournalisten zich nog zorgen over journalisten die als copywriter voor commercieel drukwerk bijklussen. Als dat voor de eigen krant gebeurt, dan stelt het probleem zich kennelijk niet.

Axioma  

Maar terug naar De Standaard. De reactie van de hoofdredactie op de bijdrage van Tom Naegels - de krant is selectief in de weergave van de reacties op het DS Weekblad -  ligt voor de hand. Wie schrijft er nu slecht over zichzelf? En bovendien: iedereen doet het.

Dat de hoofdredactie haar eigen beslissingen verdedigt, is logisch. De ombudsman morrelt met zijn bijdrage immers aan een dogma waar, zeker in de huidige mediacontext, echt niet aan gemorreld mag worden. De top van de krantenwereld is volledig doordesemd van de gedachte dat alleen marketing en vorm nog verschil kunnen maken op de lezersmarkt. Voor de buitenwereld wordt graag het verhaal opgedreund dat ‘content king is’, maar alleen al de slogan verraadt hoe commercieel vandaag over journalistiek wordt gedacht.

Het pleit voor de hoofdredactie van De Standaard dat ze de kritische column van Tom Naegels publiceert, maar dat er uitgerekend vandaag nog eens drie ‘eigen advertenties’ in de krant staan waarin opnieuw een selectie lezers de lof zwaaien over het DS Weekblad - op de website is er zelfs eentje van minister Vincent Van Quickenborne die als sandwichman voor De Standaard functioneert -, geeft meteen ook aan waar de grenzen van de zelfkritiek liggen.