De voorbije week kon iedereen die dat wilde zich vergapen aan het sms-verkeer van Yves Leterme. Story had gepraat met een vrouw die beweerde pikante sms-jes van onze dienstdoende premier te mogen ontvangen. En er was, althans volgens Story, nog veel meer aan de hand: de premier zou de dame in kwestie ook aan een job hebben geholpen. Zoveel mistoestanden kon het blad niet laten passeren en dus beriep Story zich op haar democratische plicht om de wereld te vertellen over het machtsmisbruik. Dat de vrouw in kwestie uiteindelijk geen job had gekregen van Leterme mocht de pret niet drukken.
Amoureuze sfeer
Daarna ontspon zich een pittige discussie. In de populaire media spitste het debat zich toe op de vraag: is het waar? De kwaliteitskranten focusten op de vraag: moet dit nu echt geschreven worden? De Standaard en De Tijd deden dat vrij sec. De Morgen voorzag veel meer ruimte. Ook de ombudsman van De Standaard stond stil bij de vraag hoe kwaliteitskranten met dit soort nieuws moeten omgaan.
De lezer heeft recht op informatie. Uit de mond van een krant die het presteert om in zijn 36 pagina’s tellende maandagkrant drie berichtjes over ‘het buitenland’ te brengen, klinkt dat argument vrij ridicuul.
Zaterdag was het dan opnieuw prijs. Het Laatste Nieuws had bronnen bij het gerecht gevonden die bevestigden dat voormalig Sp.a-voorzitter Steve Stevaert zou gechanteerd worden door een Marokkaanse schone. Iets ‘in de amoureuze sfeer’. Inderdaad, alweer iets in de amoureuze sfeer. Maandag volgden alle populaire kranten en deze keer ook De Morgen. De Standaard hield het bij een kort berichtje in de gespecialiseerde rubriek ‘kreten en geluister’. De Tijd zweeg online het hele weekend.
Buitenland
Centraal in de argumentatie van Story en Het Laatste Nieuws staat de stelling dat ze nu eenmaal de feiten moeten brengen. De lezer, zo wil de redenering, heeft recht op informatie. We zullen de lezer toch geen nieuws onthouden zeker? Dat is vanzelfsprekend een argument om een olifant mee neer te meppen, maar uit de mond van een krant die het presteert om in zijn 36 pagina’s tellende maandagkrant welgeteld drie (zeer korte) berichtjes over ‘het buitenland’ te brengen, klinkt het vrij ridicuul.
Interessanter dan de argumenten waarvan de pulpbladen zich bedienen, wordt de keuze die De Standaard, De Tijd en De Morgen de komende maanden zullen maken. Hoe zullen ze omgaan met het lucratieve thema ‘seks en politiek’? Zeker nu na het tweede schandaal op een week tijd het dwingende argument om een boompje op te zetten over de vraag ‘moet hier nu echt over geschreven worden’ stilaan opdroogt. Die discussie kan je een keer voeren, misschien twee keer, maar geen drie keer. Daarna is zwijgen over onzinnig nieuws het enige wat rest.
Websites
De Standaard en De Tijd schreven niet of nauwelijks over Stevaert. Op de website bracht De Standaard het nieuws wel uitgebreid. De Morgen deed dat laatste ook en bracht vandaag het nieuws uitgebreid op pagina twee. Het lijkt er dus op dat De Standaard en De Tijd positie hebben gekozen terwijl De Morgen aarzelt. Op de websites wordt een andere strategie gevolgd: daar zijn de beschotten blijkbaar volledig weg en gelden de argumenten die in de papieren krant wel worden gehanteerd niet.
