Ongeveer twee weken lang roffelden de troms waarmee Theodore Dalrymple in De Standaard werd aangekondigd. De man, een Britse conservatieve psychiater die in zijn praktijk bewijsmateriaal meent te vinden om de verzorgingsstaat onderuit te halen, mocht zich op 3 mei verheugen in de ‘Prijs voor de vrijheid’ van de denktank LIBERA. Die denktank is de opvolger van Nova Civitas en moet gesitueerd worden in de rechts-liberale, Vlaams-nationalistische hoek. In het recente verleden speelde de denktank haar rol als glijmiddel bij de (mislukte) vorming van een Forza Flandria die het beste van Vlaams Belang, N-VA en LDD moest verenigen.
Bijstandscultuur
Behalve een prijs was er voor Theodore Dalrymple ook nog een ‘laudatio’, uitgesproken door Bart De Wever. De N-VA-voorzitter had niets dan lof voor Dalrymple. De Britse conservatief is dan ook de man die Bart De Wever tot het schrijven van columns bracht. Dat konden we lezen in De Standaard: ‘Theodore Dalrymple, de man die Bart De Wever inspireerde’.
We lazen de dag na de uitreiking ook een paginagroot artikel onder de kop ‘Theodore Dalrymple krijgt prijs van de vrijheid’. Met daaronder een stuk ‘intellectueel zijn er veel bruggen tussen ons’, een interview met de voorzitter van Libera, LDD-parlementslid Boudewijn Bouckaert. Nog een dag later pakte de krant dan uit met een groot interview met Dalrymple, onder de kop ‘Weg met de bijstandscultuur’. En sindsdien gaat er geen dag voorbij of Dalrymple vindt wel ergens zijn weg naar de krantenpagina’s van De Standaard. In columns, reacties, lezersbrieven: de man lijkt vandaag ‘hotter’ dan Dominique Strauss-Kahn.
Nestje
Gisteren legde hij dan zijn eerste langverwachte ei. Een koekoeksei, want eerst bouwde De Standaard een gezellig nestje voor Dalrymple en nu broedt de krant zijn ei verder uit. Waarom doet De Standaard dat? De meest voor de hand liggende verklaring is ideologisch van aard. Dat is wat je ook het vaakst hoort: De Standaard is zo stilaan aan het uitgroeien tot het ledenblad van de N-VA. De krant doet nog eens dunnetjes over wat ze in de periode 2003-2006 al eens met het Vlaams Belang deed: rukt Vlaanderen rechts, dan rukt De Standaard een eindje mee.
De Morgen bracht twee jaar terug Bart De Wever en Theodore Dalrymple al eens samen voor een groot dubbelinterview.
Volledig afserveren kan je die redenering niet, maar er valt wel heel wat tegen in te brengen. Zo biedt De Standaard ook nu nog een stevig forum aan ‘linkse’ columnisten. Vandaag reserveert de krant bijvoorbeeld een hele opiniepagina voor (soms spijkerharde) reacties op het eerste stuk van Dalrymple. Bovendien deed De Morgen een tijdje terug al eens iets gelijkaardigs. De krant die, terecht of niet, als linkser en zeker niet als Vlaams-nationalistisch wordt gelezen, bracht twee jaar terug Bart De Wever en Theodore Dalrymple al eens samen voor een groot dubbelinterview.
Amoreel
De echte reden waarom De Standaard vandaag uitpakt met Theodore Dalrymple is dan ook van een heel andere orde. De krantenmarkt presenteert zich steeds duidelijker als amoreel. Dalrymple is een hype. Of die hype nu een intellectuele grond heeft of niet doet niet ter zake, de krant zwengelt gewoon de hype aan en pikt daar een stevig graantje bij mee.
Want een zaak staat als een paal boven water: iedereen wil wel eens lezen wat die Dalrymple nu eigenlijk te vertellen heeft. Om samen met hem te knikken dat rockmuziek des duivels is, of om zich blauw te ergeren aan zoveel simplisme. Kranten weten al langer dan vandaag dat diegenen die ermee dreigen hun abonnement op te zeggen ’s morgens als eerste aan de brievenbus staan om zich te kunnen ergeren. Als De Standaard volgende keer met goede CIM-cijfers kan komen, dan zal Theodore Dalrymple daar een belangrijk aandeel in hebben. Of die man dan links of rechts, oerdom of een genie is? Zolang het maar gazetten verkoopt.
