Dit artikel is een overname van Uitpers en werd oorspronkelijk gepubliceerd op 27 oktober 2020. Dit artikel is het laatste uit een driedelige reeks genaamd Islamisme in Frankrijk.
Mélenchon, het LFI, kopstukken van de communistische PCF (Parti communiste français) en van het groene EELV (Europe Écologie-Les Verts) wordt verweten 'collabos' van de islamisten te zijn omdat ze in november vorig jaar opstapten in de optocht tegen ‘islamofobie’. Die kwam er onder meer op initiatief van het CCIF (Collectif contre l’islamofobie en France). Dat CCIF zelf werd in 2003 opgericht door de Moslimbroeders. Het Collectief legt het accent op juridische strijd tegen de discriminatie van moslims.
Die 'broederschap' werd in 1928 in Egypte opgericht met als officieel doel toen een heropstanding van de islam tegen het westerse secularisme. Hun ideologie wordt vaak ook samengevat als 'politieke islam', met als doel een staat op basis van de islam, met de sharia als basis voor het recht.
De Broeders konden vaak op Westerse steun rekenen. Washington zag in de broederschap een bondgenoot tegen progressieve Arabische regimes zoals dat van de Egyptische president Gamal Abdel Nasser. Reactionaire Arabische leiders vonden de broederschap nuttig om links te bestrijden, bijvoorbeeld in vakbonden en beroepsgroepen.
De Broederschap kon ook lang op de Saoedische monarchie rekenen tegen de gemeenschappelijke vijanden, progressieve leiders en communisten. Tot 1990, toen de Moslimbroeders de Iraakse invasie in Koeweit goedkeurden, dat deed de deur dicht. De wahabitische vorsten samen met de emirs uit de buurt, werden aartsvijanden van de Broederschap.
Twee assen
Sindsdien is Qatar de grote beschermer en financier; tv-zender Al Jazeera staat voor hen open. De verslaggeving op die zender weerspiegelt dat: zeer positief voor de Turkse leider Erdogan, scherp voor alles wat de Saoedi’s en hun bondgenoten doen. Die laatste trachten de zender zoveel mogelijk te weren.
Met de 'Arabische lente' haalde de broederschap enkele grote successen, onder meer in Tunesië met de partij Ennahda die als sterkste uit de eerste verkiezingen kwam, en vooral in Egypte waar haar kandidaat, Morsi, tot president werd verkozen – tot het leger hem na massale betogingen afzette.
Maar haar grootste succes is wellicht dat ze in de Turkse president Erdogan en diens AKP grote voorvechters vond. Samen met Qatar en andere bondgenoten, waaronder het Palestijnse Hamas en in zekere mate de Afghaanse Taliban, nemen ze het op tegen de wahabitische as Saoedi-Emiraten die onder meer Egypte en Soedan in hun kamp hebben.
Men vindt de tegenstelling tussen die twee soennitische kampen in heel wat conflicten terug. Hun rivaliteit verdeelde in het begin sterk het Syrische verzet tegen Assad, ze staan gewapenderhand tegen elkaar in Libië, ze wedijveren met elkaar in de Magreb.
We vinden die tegenstelling zelfs terug in de mails van de moordenaar van Conflans, Abdullakh Anzorov. Hij vaart uit tegen de Saoedische kroonprins als moordenaar van Kashoggi en tegen de Emiraten, hij zingt de lof van Erdogan, Qatar en de Taliban. Zeer duidelijk de scheidslijnen van de Broeders.
Gesluierd CCIF
In Frankrijk hadden de Moslimbroeders in 1983 al de UOIF (Union des organisations islamiques de France) opgericht. Voor de Broeders moet een goede moslim zich duidelijk afkeren van de ongelovigen en de slechte gelovigen, ze moeten er zich van afscheiden. Macron gebruikt de term 'séparatisme' niet ten onrechte.
In 2003 werd de strijd tegen de islamofobie ingeluid
De UOIF was een van de pogingen om bij de overheid herkend te worden als vertegenwoordiger van de moslims in Frankrijk. In 2003 kwam dan de oprichting van de CCIF; de strijd tegen de islamofobie werd ingeluid.
Het was een meesterlijke vondst. Het CCIF kon een deel van links ervan overtuigen dat islamofobie – een afkeer van de godsdienst islam – een vorm van racisme is. Islamofobie zou volgens deze redenering neerkomen op minachting voor de moslims die als dusdanig worden gediscrimineerd, de moslims worden in groep gecatalogeerd als een verdrukte minderheid. In de anti-Franse hetze van vandaag vinden we dat terug: de karikaturen van Mohammed staan gelijk met islamofobie, met onderdrukking van dé moslims, roepen ze van Turkije tot Bangladesh.
Schuldig
Die visie culpabiliseert al wie kritiek durft uit te brengen op de religie, het wordt immers voorgesteld als een aanval op een verdrukte groep. Wie de islam bekritiseert, doet aan racisme. Een bedenking die nooit werd gemaakt toen het nog de moeite loonde bij voorbeeld te spot te drijven met de paus, het Vaticaan, de katholieke kerk. Toen ging het wel om religie, in het geval van de islam blijkbaar niet. De overlevenden van Charlie Hebdo beschuldigen de volgers van die redenering dat ze zo het pad effenen voor islamistische terreur.
Het CCIF kon een deel van links ervan overtuigen dat islamofobie – een afkeer van de godsdienst islam – een vorm van racisme is. Wie de islam bekritiseert, doet aan racisme
Dit wereldbeeld vond immers aanhang bij antiracisme bewegingen, bij sommige linkse groepen, bij mensenrechtenactivisten. De dag zelf van de moord in Conflans stuurde de Ligue des Droits de l’homme (Liga voor mensenrechten) een mail rond met het verzoek een verklaring te ondertekenen tegen de op handen zijnde wet over ‘les séparatismes'. Met die wet wil de regering optreden tegen islamistische groepen die grosso modo de sharia boven de wetten van de Republiek willen stellen.
De Ligue kreeg binnen het uur instemming van de vakbond CGT, de ‘Syndicat de la Magistrature’, de antiracismebeweging Mrap… Kort nadat de moord bekend werd, verdween de oproep snel van het scherm. Het illustreert onrechtstreeks wel hoe het amalgaan ‘islamofobie is racisme” doorwerkt. Zo slagen islamisten erin zich op te werpen als slachtoffers die een beroep moeten doen op de wetten van de Republiek om hun rechten te doen gelden.
Mars
Hun – relatief – succes kwam bijna een jaar geleden op straat. Op 10 november 2019 stapten in Parijs circa 15.000 mannen en vrouwen op in de 'Mars tegen islamofobie'. Met naast het CCIF en andere moslimorganisaties ook delegaties van de posttrotskistische NPA en van La France insoumise.
In een reactie op de verwijten over collaboratie met de islamisten, antwoordt Eric Coquerel, Kamerlid voor LFI, deze week in Médiapart dat die verwijten het succes van de uiterst-rechtse ideologie weerspiegelen. We moeten ons blijven verzetten tegen ”le racisme antimusulman”, het antimoslim racisme, antwoordt hij.
Hiermee bevestigt hij de verwijten: racisme en antimusulman, één begrip, dat is precies het amalgaam waar de Moslimbroeders en andere islamisten op inspelen. Het is merkwaardig dat Coquerel en anderen niet verwijzen naar diverse moslimleiders in Frankrijk die daar zelf tegen waarschuwen. Het doet ook denken aan het amalgaam anti-zionisme en anti-semitisme…
Blijkbaar ziet dat deel van links niet in hoe ze linkse mensen naar rechts drijven. We zagen in Frankrijk hoe vrouwen van Ni putes ni soumises soms bij rechts terechtkwamen omdat links hen negeerde. Hetzelfde zien we toch ook in België. Ik heb alleszins vrienden en kennissen die dit discours niet langer konden slikken en nu met tegenzin toch berichten van rechtse sites delen.
In Frankrijk kwam zopas het boek uit Journal d’un rescapé du Bataclan van Christophe Naudin, historicus en jarenlang linkse militant. Hij zat in de Bataclan die op 13 november 2015 door een jihadistisch commando werd bestormd, 89 doden.
In dat boek noemt hij de houding van veel linkse vrienden – die het gevaar minimaliseren of er begrip voor opbrengen – ondraaglijk. “Dat heeft niets meer met links te maken.” Hij heeft genoeg van mensen die flirten met Moslimbroeders als Tariq Ramadan, de “Parti des indigènes de la République” en co. We moeten blijven ijveren voor emancipatie maar tegelijk niet blind zijn voor de “complaisance” (welwillendheid) voor het islamisme.
Uiterst-rechts
“Complaisant” links vindt daarentegen dat het de uiterst-rechtse identitaire ideologie is die de rest aantast. Voor vele “insoumis” en gelijkgezinden zijn het Macron, rechts en uiterst-rechts die een amalgaam maken tussen moslims en islam-extremisme.
Voor vele 'insoumis' en gelijkgezinden zijn het Macron, rechts en uiterst-rechts die een amalgaam maken tussen moslims en islam-extremisme
Dat is waar voor uiterst-rechts. Iemand als Eric Zemmour krijgt dagelijks een tribune om regelrechte haat te spuien tegen moslims, migranten, links. Ondanks het feit dat hij daar al is voor veroordeeld en er nieuwe aanklachten lopen, pakt de zender CNews prominent met hem uit. Eigenaar Vincent Bolloré, miljardair, heeft van die zender de spreekbuis van extreem-rechts gemaakt, want dat lokt kijkers – een half miljoen voor de haatpreken van Zemmour.
Deze haatpredikers drijven de spot met een 'islam van de Verlichting', en merkwaardig genoeg doet een deel van links dat ook. “Verlichtingsislam, dit lijkt vooral een poging tot overheidscontrole en coöptatie”, aldus stemmen ter linkerzijde. Die niet eens vermelden dat er talrijke imams en andere moslimstemmen daarvoor pleiten. Een deel van links dat dus niet ziet, of wil zien, dat ‘islamisme’ ook uiterst-rechts is.
