Door zowel dossierstudie en eigen onderzoek gaan de auteurs verder waar het gerechtelijk en het parlementair onderzoek zijn gestopt. Daaruit volgen elementen die aantonen dat de misdadige activiteit van Dutroux groter was dan de feiten waarvoor hij werd veroordeeld en dat hij mogelijks ook nog andere slachtoffers maakte.
Bovendien worden plaatsen en namen genoemd die kunnen wijzen op een netwerk waarin Dutroux actief was. Dat is nu juist de grootste vraag die onbeantwoord is gebleven: zat er al dan niet een netwerk achter?
Met deze vraag zit je ook bij de twee andere nooit beantwoorde vragen. Dutroux bekende alle feiten behalve de moorden op Jullie en Mélissa. Wie zou hen dan wél hebben vermoord en hoe is dat kunnen gebeuren? Er was een andere onderzoekspiste en die wordt door recente publicaties opnieuw van groot belang.
Het is de piste die door de toenmalige Rijkswacht werd gevolgd: vakbondsafgevaardigde adjudant Van Keer beweerde zelfs publiekelijk dat er zoveel personen betrokken waren dat zij met een autobus zouden worden afgevoerd. Om die reden ook deed de Rijkswacht tijdens de opsluiting van Dutroux observatie van zijn huizen waarvan informanten beweerden dat de kinderen er in opgesloten waren.
Sluimerende vraagtekens
Van bij het eerste onderzoek op het onderzoek, met name op dat van de procureurs-generaal Velu en Thily, was het ook de kernvraag: waarom moesten de operaties Othello en Décimes, de observaties van de huizen, voor de onderzoeksrechter geheim blijven? Waarom maakte het Vast Comité P daarover een vervalst verslag?
Waarom onderzocht het parlementair onderzoek niet verder wie er voor geheel België, onder eed, gelogen had: was dat de Rijkswacht of de onderzoeksrechter? In het parlementair verslag wordt met overtuiging besloten dat de observaties parallelle operaties waren die voor de onderzoeksrechter werden verborgen gehouden. Moest dat dan niet verder onderzocht en gesanctioneerd worden?
De lectuur van het boek brengt je ook tot de vaststelling die je in zowat alle grote onderzoeksdossiers in dit land kan maken: ook hier werd gemanipuleerd. Er wordt zelfs een piste in het bende onderzoek aangegeven: de namen van mogelijke daders van de overval op de wapenhandelaar Dekaise.
Door de vaststelling dat noch een gerechtelijk, noch een parlementair onderzoek in staat is om de waarheid te achterhalen en er in beide onderzoeksvormen werd gemanipuleerd om de waarheidsvinding te beletten, barst de problematiek van justitie en politie uit zijn voegen en wordt deze naar het algemeen politiek beleid gebracht.
Geen wonder dus dat een justitieminister geworden zakenadvocaat als Koen Geens er zijn kans in zag om justitie naar zijn hand en de belangen van zijn cliënteel te zetten. Evenmin onverwacht dat het gemis aan geloofwaardigheid en manipulatie ieder vertrouwen tussen mogelijke regeringspartners belet.
Dit boek mag je toevoegen aan de andere dossiers die in 'Het land van de onbestrafte misdaden' zijn opzij gelegd. Het geeft ook duidelijk aan waar de reden van de algemene misnoegdheid zit: dit gaat niet over wat federaal of gewestelijk moet worden beslist, wie welke bevoegdheid heeft, of er al dan niet een Vlaamse justitie moet komen.
Dit gaat niet over de vorm, maar over de inhoud van het beleid en over de noodzaak om dat opnieuw op fatsoenlijke en integere manier te doen. De partij die dat op geloofwaardige wijze in zijn programma kan schrijven moet geen verkiezingen vrezen.
