Los van alle structurele oplossingen die uitgewerkt moeten worden voor mensen die zich in een (psychisch) kwetsbare situatie bevinden, maak ik me zorgen over het treurig beeld dat wij, en in het bijzonder (kwetsbare) kinderen en jongeren, vandaag voorgeschoteld krijgen. Daar waar José Masschelin de verantwoordelijkheid voor deze beeldvorming voor een stuk bij ‘die gokkende professoren’ legt, wil ik de verantwoordelijkheid hiervoor voor een stuk bij de media leggen.
Waarom speculeren en doemdenken?
De coronacrisis is inderdaad geen vrolijk verhaal, maar in een negatieve berichtenstroom die sowieso al angst, stress en somberheid veroorzaakt, vraag ik me af wat de meerwaarde is van het speculeren en doemdenken over zaken die vandaag geen realiteit zijn en dat misschien ook nooit zullen zijn. We moeten beseffen dat dit soms meer kwaad dan goed doet en dat dit, wie weet, misschien wel gedrag in de hand werkt en zo een 'self-fulfilling prophecy' wordt die kinderen en jongeren angstiger over de toekomst maakt dan nodig is.
Wat is de meerwaarde van speculeren en doemdenken over zaken die vandaag geen realiteit zijn en dat misschien ook nooit zullen zijn?
De PowerPoint is nog niet afgesloten of verschillende media bekogelen ons al met loze vragen: "Zullen we dit en zullen we dat en zullen we strandpas en zullen we zo?" of "Zullen we elkaar ooit nog de hand schudden, feestvieren, kussen, met z’n allen samen dansen?"
Sta me toe om hier alvast de volgende onthulling tussen te gooien: ja, we zullen.
Er komen betere tijden, de grenzen zullen opnieuw openen en steden en landen die van toerisme leven, zullen langzaam uit het dal klimmen. We zullen opnieuw feestvieren en sociaal contact zal weer normaal worden.
Ik zeg niet dat deze vragen niet gesteld mogen worden, maar enkel dat het geen zin heeft ze te stellen. Doemdenken zal de toekomst niet positief beïnvloeden, integendeel. Wat het wel doet, is de moraal van een bevolking naar beneden halen, wat het gek genoeg net moeilijker maakt om de maatregelen na te leven.
Geen pleidooi voor goednieuwsshow
Dit is geen pleidooi voor een goednieuwsshow, want dat is deze crisis niet. Dit is geen pleidooi om valse hoop te geven. Zaken die realiteit zijn, moeten benoemd worden, zelfs als dat slecht nieuws is. We weten dat dit ernstig is. We weten dat er een tweede lockdown kan komen. We weten dat het het nog wel even duurt vooraleer er een vaccin is of vooraleer alles opnieuw ‘normaal’ wordt.
Overspoel ons met berichtgeving over hoe we de problemen die er vandaag wél zijn, zullen aanpakken opdat het morgen beter wordt
Overspoel ons daarom met berichtgeving over hoe we de problemen die er vandaag wél zijn, zullen aanpakken opdat het morgen beter wordt. Laten we het hebben over de reële problemen die deze crisis met zich meebrengt en de langetermijngevolgen ervan voor onze kinderen.
Laten we het hebben over de digitale trein die velen van hen gemist hebben en over de sociale kost ervan. Laten we het hebben over onderwijsongelijkheid, toegankelijke hulpverlening, armoedebestrijding en over welke lessen we uit deze crisis moeten trekken.
Maak op die manier niet enkel werk van een meer realistische, maar ook van een meer bemoedigende beeldvorming. Creëer ruimte om los te komen uit de greep van angst en om na te denken over wat hierna komt. Stop met doemdenken, stop met ‘nieuws’ verzinnen.
Als je dan toch een berichtgeving wil over zaken die (nog) niet reëel zijn, droom dan over jongeren die zorgeloos op kamp gaan, over kinderen die samen ravotten, samen leren of gelijke kansen krijgen. Droom over straatfeesten, zomerfestivals en groepsknuffels en geef hoop aan de jeugd die het vandaag moeilijk heeft.
Uitgelichte afbeelding: Kaboompics (Pexels)
