Uitpers maakte onderstaande vertaling van het verslag van de tweede dag.
Vanmiddag verliet Julians Spaanse advocaat, Baltasar Garzon, de rechtbank om terug te keren naar Madrid. Op weg naar buiten stopte hij natuurlijk om zijn cliënt de hand te schudden, waarbij hij zijn vingers door de smalle spleet in de kogelvrije glazen kooi schoof. Assange stond op om de hand van zijn advocaat te pakken. De twee bewakers in de kooi met Assange sprongen onmiddellijk op, legden hun hand op Julian en dwongen hem weer te gaan zitten, waardoor de handdruk werd voorkomen.
Dat was vandaag de dag zeker niet het ergste wat er gebeurde, maar het is een opvallend beeld van het zinloze brute geweld dat voortdurend wordt gebruikt tegen een man die beschuldigd wordt van het publiceren van documenten. Dat een man niet eens de hand kan schudden van zijn advocaat is in strijd met de hele geest waarin de leden van het rechtssysteem graag doen alsof de wet wordt toegepast. Ik geef dat schokkende moment weer als een samenvatting van de gebeurtenissen van gisteren in de rechtszaal.
Dag 2 was begonnen met een verklaring van Edward Fitzgerald, de Queens Counsel van Assange, die ons ruw wakker schudde. Hij verklaarde dat Julian gisteren, op de eerste dag van de rechtszaak, twee keer naakt was ontkleed en gefouilleerd, elf keer geboeid en vijf keer opgesloten in verschillende cellen. Bovendien zijn al zijn rechtbankdocumenten door de gevangenisautoriteiten van hem afgenomen, met inbegrip van de geprivilegieerde communicatie tussen zijn advocaten en hemzelf, en is hij niet in staat geweest om zich voor te bereiden op deelname aan het proces van vandaag.
De magistrate Baraitser keek naar Fitzgerald en verklaarde, met een met minachting doorspekte stem, dat hij dergelijke zaken al eerder aan de orde had gesteld en dat zij altijd had geantwoord dat zij geen jurisdictie had over de gevangenis. Hij zou het moeten opnemen met de gevangenisautoriteiten. Fitzgerald bleef rechtstaan, wat een zeer duidelijke frons van Baraitser opleverde, en antwoordde dat ze dat natuurlijk weer zouden doen, maar dit herhaalde gedrag van de gevangenisautoriteiten bedreigde het vermogen van de verdediging om zich voor te bereiden. Hij voegde eraan toe dat het, ongeacht de jurisdictie, volgens zijn ervaring gebruikelijk was dat magistraten en rechters opmerkingen en verzoeken doorgeven aan het gevangeniswezen waar het verloop van het proces werd beïnvloed, en dat gevangenissen normaal gesproken met sympathie naar magistraten luisterden.
Rechter Baraitser ontkende elke kennis van een dergelijke praktijk en stelde dat Fitzgerald haar schriftelijke argumenten moest voorleggen waarin de jurisprudentie over de jurisdictie over de omstandigheden in de gevangenissen werd uiteengezet. Dit was zelfs te veel voor de Officier van Justitie James Lewis, die opstond om te zeggen dat het Openbaar Ministerie ook zou willen dat Assange een eerlijk proces krijgt, en dat hij kon bevestigen dat wat de verdediging suggereerde de normale gang van zaken was. Zelfs toen weigerde Baraitser nog om bij de gevangenis tussenbeide te komen. Zij verklaarde dat als de omstandigheden in de gevangenis zo slecht waren dat een eerlijk proces onmogelijk werd, de verdediging een motie zou moeten indienen om de aanklacht op die gronden af te wijzen. Anders zouden ze die moeten laten vallen.
Zowel de aanklagers als de verdediging leken verrast door de bewering van Baraitser dat zij niet had gehoord van wat zij beiden gangbare praktijk noemden. Lewis kan oprecht bezorgd zijn geweest over de schokkende beschrijving van Assange’s gevangenisbehandeling gisteren; of er kunnen waarschuwingssignalen zijn afgegaan in zijn hoofd die ‘mistrial’ riepen. Maar het netto resultaat is dat Baraitser niets zal trachten te doen om Julians fysieke en mentale mishandeling in de gevangenis te voorkomen, noch om te proberen hem de mogelijkheid te geven om deel te nemen aan zijn verdediging. De enige realistische verklaring die bij mij opkomt is dat Baraitser is geïnstrueerd, omdat deze voortdurende mishandeling en inbeslagname van documenten van hoog niveau komt.
Een laatste klein incidentje om te vertellen: nadat ik vanaf de vroege uurtjes weer in de rij stond, stond ik in de laatste rij voor de ingang van de publieke tribune, toen de naam van Kristin Hrnafsson, redacteur van Wikileaks, met wie ik op dat moment in gesprek was, werd afgeroepen. Kristin identificeerde zich, en werd door de gerechtsambtenaar verteld dat hij van de openbare galerij werd geweerd.
Nu was ik tijdens de hele procedure de vorige dag bij Kristin geweest, en hij had absoluut niets verkeerds gedaan – hij is een nogal rustige heer. Toen hij werd opgeroepen, was het bij naam en bij functieomschrijving – ze verbannen specifiek de redacteur van Wikileaks uit het proces. Kristin vroeg waarom en hen werd verteld dat het om een beslissing van het Hof ging.
In dit stadium kondigde John Shipton, de vader van Julian, aan dat in dit geval de familieleden ook allemaal zouden vertrekken, en dat deden ze door het gebouw te verlaten. Zij en anderen begonnen toen het nieuws van de familie walkout te tweeten. Dit bleek voor enige consternatie te zorgen bij de gerechtsambtenaren, en een kwartier later werd Kristin weer toegelaten. We hebben nog steeds geen idee wat hierachter zat. Later op de dag werden de journalisten door de ambtenaren gebrieft dat het gewoonweg over de wachtrij ging, maar dat lijkt onwaarschijnlijk omdat hij werd verwijderd door personeel dat hem bij naam en toenaam vermeldde, in plaats van hem als wachtrijspringer te hebben gespot.
Niets van het bovenstaande gaat naar de officiële kwestie van de zaak. Al het bovenstaande vertelt u meer over het draconische karakter van het politieke showproces dat plaatsvindt dan de schertsvertoning die in de rechtbank wordt opgevoerd. Er waren vandaag momenten dat ik werd meegesleept in het proces van de rechtbank en het ongeloof ervaarde dat je misschien in het theater zou kunnen verwachten, en begon te denken “Wow, deze zaak gaat goed voor Assange”. Dan gebeurt er iets zoals hierboven beschreven, een kou slaat om je hart, en je herinnert je dat er hier geen jury is die overtuigd kan worden. Ik geloof gewoon niet dat iets wat gezegd of bewezen is in de rechtszaal invloed kan hebben op het uiteindelijke oordeel van deze rechtbank.
Dus op naar de eigenlijke procedure in de zaak.
Voor de verdediging stelde Mark Summers dat de beschuldigingen van de VS volledig afhankelijk waren van drie feitelijke beschuldigingen van Assange-gedrag:
(1) Assange hielp Manning om een gehackte code te ontcijferen om toegang te krijgen tot geclassificeerd materiaal. Summers verklaarde dat dit een aantoonbaar valse beschuldiging was gezien het bewijs van de Manning-Krijgsraad.
(2) Assange vroeg het materiaal van Manning. Summers verklaarde dat dit aantoonbaar verkeerd was op basis van de openbaar beschikbare informatie.
(3) Assange bracht bewust levens in gevaar. Summers verklaarde dat dit aantoonbaar verkeerd was, zowel op basis van openbaar beschikbare informatie als op basis van de specifieke betrokkenheid van de Amerikaanse regering.
Samenvattend stelde Summers dat de Amerikaanse regering wist dat de beschuldigingen die werden geuit feitelijk onjuist waren en dat ze aantoonbaar te kwader trouw waren. Dit was dus een misbruik van het proces dat zou moeten leiden tot het verwerpen van het uitleveringsverzoek. Hij beschreef de bovenstaande drie zaken als “onzin, onzin en onzin”.
Summers overliep vervolgens de feiten van de zaak. Hij zei dat de aanklachten van de VS het materiaal dat door Manning aan Wikileaks is gelekt in drie categorieën opdelen:
(a) Diplomatieke berichten
(b) Beknopte beoordelingsrapporten over gedetineerden in Guantánamo
(c) De inzetregels (Rules of Engagement) voor de Iraakse Oorlog
(d) Afghaanse en Irakese logboeken
Summers ging vervolgens methodisch door (a), (b), (c) en (d), waarbij ze elk op hun beurt gerelateerd werden aan vermeend feiten (1), (2) en (3), waardoor er in totaal twaalf verklaringen en uiteenzettingen waren. Deze uitgebreide uiteenzetting duurde zo’n vier uur en ik zal niet proberen het hier vast te leggen. Ik zal eerder de hoogtepunten geven, maar af en toe een verband leggen met het vermeende feitnummer en/of de vermeende materiaalletter. Ik hoop dat u dat volgt – het kostte me zelf enige tijd om dat te doen!
Op (1) toonde Summers uitvoerig aan dat Manning toegang had tot alle materiaal (a) (b) (c) (d) dat aan Wikileaks werd verstrekt zonder daarbij enige code van Assange nodig te hebben, en dat hij daar toegang toe had alvorens ooit Assange te hebben gecontacteerd. Manning had ook geen code nodig om haar identiteit te verbergen aangezien de beweerde aanklacht – het gegevensbestand voor intelligentieanalisten waartoe Manning behoorde toegang hadden – zoals duizenden anderen – geen login of wachtwoord vereiste om tot de militaire computer toegang te hebben. Summers citeerde getuigenissen van verschillende officieren van Manning’s krijgsraad om dit te bevestigen. Evenmin zou het breken van de systeembeheerderscode op het systeem Manning toegang geven tot extra geclassificeerde databases. Summers citeerde bewijs van de Krijgsraad van Manning, waar dit was geaccepteerd, dat de reden dat Manning toegang wilde krijgen tot de systeembeheerder was om soldaten in staat te stellen hun videospelletjes en films op hun overheidslaptops te zetten, wat in feite vaak gebeurde.
Baraitser maakte twee keer grote onderbrekingen. Ze merkte op dat als Chelsea Manning niet wist dat ze niet kon worden opgespoord als de gebruiker die de databases heeft gedownload, ze misschien Assange’s hulp heeft gezocht om een code te kraken om haar identiteit te verbergen uit onwetendheid dat ze dat niet hoefde te doen, en daarbij helpen zou nog steeds een overtreding zijn door Assange.
Summers wees erop dat Manning wist dat ze geen gebruikersnaam en wachtwoord nodig had, omdat ze zonder daadwerkelijk toegang had tot alle materiaal. Baraitser antwoordde dat dit geen bewijs was dat ze wist dat ze niet getraceerd kon worden. Summers zei dat het logisch gezien geen zin had om te beweren dat ze op zoek was naar een code om haar gebruikers-ID en wachtwoord te verbergen, terwijl er geen gebruikers-ID en wachtwoord nodig was. Baraitser antwoordde opnieuw dat hij dat niet kon bewijzen. Op dit punt werd Summers wat geïrriteerd en kort met Baraitser, en nam haar weer mee door de krijgsraad. Waarvan meer…
Baraitser maakte ook het punt dat zelfs als Assange Manning hielp om een admin-code te kraken, zelfs als het Manning niet in staat stelde om toegang te krijgen tot meer databases, dat nog steeds onbevoegd gebruik was en dat een misdaad van medeplichtigheid aan computermisbruik zou zijn, zelfs voor een onschuldige.
Na een korte pauze kwam Baraitser terug met een echte grappige opmerking. Ze vertelde Summers dat hij de bevindingen van de Amerikaanse Krijgsraad over Chelsea Manning als feit had gepresenteerd. Maar ze was het er niet mee eens dat haar Hof bewijsmateriaal van een Amerikaanse krijgsraad, zelfs aanvaard of onbetwist of strafrechtelijke bewijs, als feit moest behandelen. Summers antwoordde dat aanvaard of strafrechtelijke bewijs bij de Amerikaanse Krijgsraad duidelijk door de Amerikaanse regering als een feit werd beschouwd, en dat het op dit moment ging om de vraag of de Amerikaanse regering in strijd met de haar bekende feiten aanklaagde. Baraitser zei dat ze terug zou komen op haar punt zodra de getuigen waren gehoord.
Baraitser deed geen poging om een vijandige houding ten opzichte van het argument van de verdediging te verbergen en leek geïrriteerd dat die het durfde aanhalen. Dit bleek duidelijk bij de bespreking van (c), de ‘Rules of Engagement’ van Irak. Summers betoogde dat deze niet waren gevraagd aan Manning, maar door Manning waren verstrekt in een begeleidend dossier, samen met de ‘Collateral Murder’-video die de moord op Reuters-journalisten en kinderen liet zien. Het doel van Manning, zoals zij tijdens de krijgsraad verklaarde, was aan te tonen dat de ‘Collateral Murder’ acties de ‘Rules of Engagement’ overtraden, hoewel het Ministerie van Defensie het tegendeel beweerde. Summers verklaarde dat door het niet opnemen van deze context, de Amerikaanse uitleveringsverzoek opzettelijk misleidend was, omdat het niet eens de ‘Collateral Murder’-video vernoemde.
Op dit punt kon Baraitser haar minachting niet verbergen. Probeer je voor te stellen dat Lady Bracknellzegt “Een handtas” of “de Brighton-lijn”, of als je niet op die manier opgevoed bent, probeer je voor te stellen dat Pritti Patel een gehandicapte immigrant spot. Hier is een letterlijk citaat:
“Suggereert u, Mr. Summers, dat de autoriteiten, de regering, context moet geven aan haar beschuldigingen?”
Summers, niet onder de indruk, antwoordde bevestigend en liet vervolgens zien waar de Hoge Raad dat in andere uitleveringszaken had gezegd. Baraitser toonde totale verwarring over het feit dat iemand een significant onderscheid tussen de regering en God kon claimen.
Het grootste deel van de argumentatie van Summers ging naar het weerleggen van feit (3), waardoor levens in gevaar kwamen. Dit werd alleen geclaimd met betrekking tot materiaal (a) en (d). Summers beschreef uitvoerig de inspanningen van Wikileaks om met mediapartners gedurende meer dan een jaar een massale redigeercampagne op te zetten. Hij legde uit dat de onbewerkte informatie pas beschikbaar werd nadat Luke Harding en David Leigh van The Guardian het wachtwoord voor het cachegeheugen publiceerden als titel voor hoofdstuk XI van hun boek Wikileaks, dat in februari 2011 werd gepubliceerd.
Niemand had 2 en 2 opgeteld over dit wachtwoord totdat de Duitse publicatie Die Freitag dit deed en in augustus 2011 aankondigde dat het de onbewerkte informatie had. Summers gaf toen de krachtigste argumenten van de dag. Dus ook de ‘Collateral Murder’-video.
De Amerikaanse regering heeft actief deelgenomen aan de redactie van de telegrammen. Ze wisten dus dat de beweringen over roekeloze publicatie niet waar waren.
Toen Die Freitag aankondigde dat het het onbewerkte materiaal hadden, belden Julian Assange en Sara Harrison onmiddellijk naar het Witte Huis, het Ministerie van Buitenlandse Zaken en de Amerikaanse ambassade om hen te waarschuwen dat de genoemde bronnen in gevaar zouden kunnen komen. Summers las voor uit de transcripties van de telefoongesprekken toen Assange en Harrison probeerden Amerikaanse ambtenaren te overtuigen van de urgentie om bronbeschermingsprocedures mogelijk te maken – en hun verbijstering uitspraken toen de ambtenaren hen tegenwerkten. Dit bewijs heeft de zaak van de Amerikaanse regering volledig ondermijnd en aangetoond dat er sprake is van kwade trouw door uiterst relevante feiten achterwege te laten. Het was een zeer opvallend moment.
Met betrekking tot hetzelfde feit (3) op materiaal (d), toonde Summers aan dat de Krijgsraad van Manning had aanvaard dat dit materiaal geen namen van bedreigde bronnen bevatte, maar hij toonde aan dat Wikileaks toch een redigeersessie was begonnen om het zekere voor het onzekere te nemen.
Er kwam veel meer van de verdediging. Voor de aanklager, wees James Lewis erop dat hij later in de procedure diepgaand zou antwoorden, maar wenste te verklaren dat het Openbaar Ministerie het bewijsmateriaal van de Krijgsraad niet als feit aanvaard, en in het bijzonder geen van de “egoïstische” verklaringen van Chelsea Manning, die hij portretteerde als een veroordeelde misdadige die valselijk nobele motieven claimt. Het Openbaar Ministerie verwierp in het algemeen elk idee dat dit Hof de waarheid of anderszins van een van de feiten in overweging zou moeten nemen; daarover kon alleen tijdens het proces in de VS worden beslist.
Om het proces af te ronden liet Baraitser vervolgens een enorme bom vallen. Zij verklaarde dat artikel 4.1 van het uitleveringsverdrag tussen de VS en het Verenigd Koninkrijk weliswaar politieke uitleveringen verbood, maar dat dit alleen in het Verdrag stond. Die uitzondering staat niet in de Britse uitleveringswet. Op het eerste gezicht is politieke uitlevering dus niet illegaal in het Verenigd Koninkrijk, aangezien het Verdrag geen rechtsgrond heeft voor het Hof. Zij nodigde de verdediging uit om dit argument in de ochtend aan de orde te stellen.
Het is nu 06.35 uur en ik ben laat om in de rij te gaan staan…
Dit artikel is volledig gratis te reproduceren en te publiceren, ook in vertalingen, en ik hoop van harte dat mensen dit actief zullen doen. De waarheid zal ons bevrijden.
Het verslag van dag 1 vind je hier:
Het originele artikel kan je vinden op Craig’s blog.
