Bij confederalisme worden onafhankelijke staten samen gebracht in een groter geheel. Er zijn dus twee beletsels om het bij ons te kunnen toepassen: Vlaanderen is niet onafhankelijk en het zit al in een groter geheel. Om confederalisme hier te kunnen doorvoeren, moet je dus eerst het grote geheel splitsen, separeren. Gesteld dat de eerste beweging, separatisme, zou lukken is het nog de vraag of de tweede, opnieuw confedereren, er ooit van zou komen. Waarom zou De Wever, die, zoals De Standaard het schrijft, reeds tien jaar schaakt tegen België, plots zichzelf schaakmat zetten?
Canon
Zoals dat in Nederland gebeurde, wil de N-VA ook onze Canon opstellen: een lijst met ankerpunten uit onze cultuur en geschiedenis. Dat zou dan de basis worden voor onderwijs en inburgering. Vraag is echter wat de echte ankerpunten zijn van hen die ze willen opleggen. Wat hebben de leiders van de N-VA gemeen?
De Wever, Bourgeois, Jambon, Francken en De Roover, het zijn allemaal kinderen van de collaboratie. Dat Vlaanderen nu al door de nazaten van collaborateurs wordt geregeerd, is op zich al een bijzondere merkwaardigheid. Het toont alvast twee dingen: de repressie was niet zoals zij ze hebben voorgesteld en de anderen hebben er veel voor opzij gezet. De vergevingsgezindheid van de kinderen van het verzet tegenover het zwarte verleden heeft echter geen verzoening gebracht: de identiteitsgedachte is bij deze andere kinderen nooit weg geweest en het steekt, nu zij aan de macht zijn, opnieuw de kop op.
Wat zit er in hun Canon? Dat is de echte vraag die we ons moeten stellen bij wat zij met confederalisme bedoelen. Moeten wij wachten tot het zover is of is het nu al zichtbaar? Op kerstavond nam de Vlaamse regering de beslissing om de meest kwetsbare kinderen en jongeren groeikansen te ontnemen. Met één pennentrek werden de subsidies afgeschaft: “Zonder een deftig alternatief. Zonder het gesprek aan te gaan met de sector. Daarmee dreigen talloze projecten te verdwijnen die 'out of the box' durven te denken, die unieke samenwerkingen aangaan met verschillende doelgroepen en die hokjes als sport, cultuur of jeugdwerk overstijgen”, schreef Ikrame Kastit, co-coördinator van Uit De Marge-CMGJ daarover op Knack.be.
Wat zit er in hun Canon? Dat is de echte vraag die we ons moeten stellen bij wat zij met confederalisme bedoelen.
Dit is wat je er kan van verwachten: akelig koud. De armoede brengt de gezondheid, de ontwikkeling, het welzijn en de toekomst van de kinderen in gevaar: het is tijd om te handelen. Dat lees je in de verantwoording van de benefiet Viva For Live van de RTBF die bijna 5 miljoen euro opbracht. Hetzelfde geldt ook voor de Warmste Week: “Vlamingen geven àlles voor De Warmste Week: 17.518.153 euro en 11.776 uur vrijwilligerswerk. Nooit heeft Vlaanderen zich zó geëngageerd en betrokken getoond voor de grootste solidariteitsbeweging in Vlaanderen. In totaal werden er 13 582 acties georganiseerd voor 2088 goede doelen - dat zijn gemiddeld 45 acties per Vlaamse gemeente.
Tegenstelling
Merkt niemand dan dat wat de minister-president aan het Vlaams Parlement oplegt - in de warmste week werd de kilste besparing duidelijk - sterk contrasteert met wat het Waalse én het Vlaamse volk voelen en ook doen?
Jambon werkt intussen ook aan de andere elementen van zijn canon: dezelfde besparingen op kunst en cultuur, en op media die in de pas moeten lopen.
Wat nog komen moet, staat in het ontwerp van het Vlaamse kaderdecreet betreffende de bestuurlijke handhaving van 30 januari 2019. Daarin neemt Vlaanderen haar bevoegdheden op het vlak van de bestuurlijke handhaving maximaal op:
“De bestuurlijke handhaving wordt uitgebouwd als veralgemeend en volwaardig alternatief voor de strafrechtelijke handhaving. In overleg met en ter ontlasting van het Openbaar Ministerie, afgesproken categorieën van misdrijven worden onmiddellijk via het bestuurlijke spoor afgehandeld.”
Een dergelijke princiepsverklaring zou zelfs de huidige justitieminister niet aan het federaal parlement hebben durven voorleggen. Met dergelijke tekst is er geen scheiding meer tussen de uitvoerende en de rechterlijke macht, wordt de rechter volkomen uitgeschakeld, en ligt de weg open voor bestuurlijke huiszoekingen en aanhoudingen. Daarmee zit je ook volkomen in het canon van een sterk regime, zoals dat tijdens de jodenvervolging in Antwerpen werd gebruikt. Of hoe de naamsverandering van het Delwaidedok in een Bevrijdingsdok ook veel weg heeft van een smoes.
Het ergste aan de smoes van het confederalisme is dat het een afleidingsmaneuver is om al het andere te verhelen: een kil en autoritair regime dat niet meer gebonden is aan de grondwettelijke beletsels van de federale staat en dat langs de maximaal aangewende bestuurlijke handhaving zijn wil kan opleggen. Dat is helemaal niet in overeenstemming met wat het volk denkt en doet, zoals het tijdens de warmste week werd duidelijk gemaakt. Dat er voldoende volksvertegenwoordigers zijn om deze opvatting te steunen doet ook voor de herhaling van het verleden vrezen. Als de kiezer het beseft is het vaak te laat: confederalisme is een gevaarlijke smoes.
