Bekijk de cijfers en oordeel zelf. Op federaal vlak beschikken de drie traditionele politieke families, aangevuld met de groenen, over een comfortabele meerderheid van 93 zetels. Zelfs indien de vijf Franstalige (voormalige) christendemocraten de kelk aan zich laten voorbijgaan. Zelfs indien (bijvoorbeeld vanwege het evenwicht) de negen Vlaamse sociaaldemocraten ook verstek zouden geven, rest nog een (ietwat krappe) meerderheid.
Onthoudingen
Op Vlaams niveau lijkt de zaak op het eerste gezicht moeilijker: daar hebben die vier partijen samen slechts 62 van de 124 zetels. Dat is geen absolute meerderheid. Maar indien de gloednieuwe PvdA-afgevaardigden zich onthouden (of gewoon afwezig blijven, om elke betwisting over de waarde van een onthouding te vermijden), leveren die 62 wel een meerderheid van de uitgebrachte stemmen op.
Regeren zonder N-VA, dat moet de vier staatsdragende families toch doen watertanden?
Zo eenvoudig is het. Een mens vraagt zich af waarom het niet al lang gebeurd is. Regeren zonder N-VA, dat moet de vier staatsdragende families toch doen watertanden? Zeker, er vallen wat negatieve bedenkingen te maken; maar wegen die echt zo zwaar ?
In 2014 wou met name de CD&V tot elke prijs de N-VA mee ‘in het bad’, in de hoop aldus de zware concurrent te neutraliseren. Begrijpelijk. Maar geldt dat nog, nu de kaarten heel anders liggen? In de oppositie zou de N-VA – nu in het bijzonder gênante gezelschap van extreemrechts – voor een pijnlijke keuze staan. Ofwel voert ze harde oppositie, en wordt dan afgedaan als hulpje van het VB; ofwel pakt ze uit met zakelijke en onderbouwde kritiek, maar electoraal scoor je daarmee niet.
Institutionele guerrilla
En ondertussen dreigen dissidentie en scheuring, naar oud Vlaams recept.
Een aanlokkelijk vooruitzicht voor de traditionele en groene regeringspartijen is dat. Maar in zo’n brede coalitie moeten wel heel erg uiteenlopende standpunten en belangen aan bod komen. En op nog eens vijf jaar kibbelkabinet zit niemand te wachten.
Het is bekend dat niets de cohesie van een bewindsploeg meer ten goede komt dan een gehate én gevreesde externe vijand
Alleen is juist dàt geen argument. De ‘Zweedse’ regeringspartijen stonden ideologisch dichter bij elkaar, maar een garantie voor constructieve samenwerking is dat waarachtig niet gebleken. Veel erger kan het niet worden. Integendeel wellicht: de vierkleuren-coalitie zal willen bewijzen dat zonder de ‘caractériels’ van de N-VA beter en ernstiger wordt bestuurd. Overigens is bekend dat niets de cohesie van een bewindsploeg meer ten goede komt dan een gehate én gevreesde externe vijand.
Federaal is de formule wel al ter sprake gekomen; maar er werd niet lang bij stilgestaan. Omdat ze – ten onrechte dus – op Vlaams niveau onmogelijk werd geacht, en iedereen huivert bij de gedachte aan een permanente institutionele guerrilla.
Toegegeven: op Vlaams niveau is het ijs wat dunner. Bij de buiten spel gezette rechterzijde zal het gekrijs niet van de lucht zijn: schande, driewerf schande. Een Vlaamse regering die het moet hebben van de gedoogsteun door een handvol communisten. Verschaeve draait zich om in zijn graf.
Zielig gestuntel
Maar cijfers zijn wat ze zijn. De verenigde (extreem)rechtse oppositie kan die regering niet wegstemmen. Het gekrijs is niet meer dan een schreeuw van onmacht. En of de N-VA zoals die er nu uitziet, vijf jaar steriele oppositie overleeft, is zeer de vraag.
Kortom: als het allemaal zo simpel is, waarom is het dan nog niet gebeurd? Omdat 'het water nog te diep is tussen PS en MR'? Kom, kom. De liberalen zullen ongeveer alles slikken om te mogen mee-regeren. En di Rupo heeft een parel van een argument om het samengaan met de MR te verantwoorden: zagen jullie liever een regering met de N-VA misschien ?
Misschien wacht men gewoon tot de burgemeester van Antwerpen veilig ver weg zit?
In ernst: er is, zo leert de vaderlandse geschiedenis, maar één serieus bezwaar tegen zo’n alomvattende coalitie. Die kan – afgezien van wat cosmetische aardigheidjes – alleen maar resulteren in sociaal-economische stagnatie en toenemende overheidsschuld. Maar dat, zo leert dezelfde geschiedenis, is voor de politieke klasse in dit land nog nooit een probleem geweest.
Nu ja, misschien wacht men gewoon tot de burgemeester van Antwerpen veilig ver weg zit? Ach, slim als hij is, heeft die de bui al sinds vorig jaar zien hangen; dat verklaart het zielige gestuntel sindsdien.
