En toch probeerde ik te relativeren, want Elke Sleurs (N-VA) had de transgenderwetgeving er doorgekregen ondanks de weerstand van conservatieve kopstukken binnen haar partij. Een beetje regen zal de parade niet vertragen, maar dit is niet de eerste druppel die op ons hoofd viel de laatste dagen, weken en maanden. Het is tijd om naar mekaar te luisteren.
Ik denk niet dat Antwerpen het LGBTQ+ verhaal ziet als een ideologische kwestie. Het grootste gewicht ligt bij een partij die gelijkheid behandelt als een politieke kwestie in plaats van een ondiscutabele verworvenheid. Ze staat ook op de rem als het gaat over abortus en gendergelijkheid en neemt het zelfbeschikkingsrecht niet serieus. Kijk maar naar het hoofddoekendebat. Ze percipiëren alle moslima’s als onderdrukt en lijken daarmee de verschillende stromingen binnen deze gemeenschap te negeren.
In een klimaat waar minderheidsgroepen nog steeds vooroordelen naar de kop geslingerd krijgen, veroorzaakt neutraliteit het versterken van de status-quo. Met andere woorden: wanneer homofobie nog steeds gebruikelijk is en LGBTQ+-mensen amper of niet vertegenwoordigd zijn in machtsposities, geeft een stadsbestuur, dat homoseksualiteit bestempelt als een politieke kwestie, meer gewicht aan het idee dat die gemeenschap niet volledig aanvaard is. Het is de grote paradox van het krampachtig vermijden van een mening; door duidelijk te maken dat loketbedienden geen solidariteit mogen tonen, kiest het Stadsbestuur onopzettelijk voor het begrip van homofobie en neemt daarmee een standpunt in op een manier die ze eigenlijk probeert te vermijden.
We leven in een staat van cognitieve dissonantie, starend naar een gesplitst scherm: beledigingen aan de ene kant, positieve bekrachtiging aan de andere
Ondertussen vergadert De Wever verder met Vlaams Belang, die leden in de rangen heeft die mijn huwelijk in vraag stellen, transgenders abnormaal vinden en de islam verketteren. Dit is niet onschuldig en onthult de slappe overtuigingen van De Wever en zijn bereidheid om op gespannen voet met sommige Antwerpenaren te staan zo lang zijn eigen of potentieel extreemrechtse kiezers hem blijven aanbidden. Hij lijkt het enthousiasme van zijn doelgroep te laten voorgaan op fundamentele waarden en dat baart me zorgen.
Dat het LGBTQ+ - verhaal vervolgens (in een opinie op vrtnws) wordt omschreven als een ideologische kwestie, is ronduit belachelijk. Het is een zeer diverse en open community met veel mensen die opkomen voor gelijke rechten en de menselijke ervaring als oneindig beschouwen. Transgender, cisgender met of zonder lippenstift, links, rechts, panseksueel, straight-acting, non-binair, bear, aseksueel, femme, open of gay. Elk hebben ze hun plek binnen de gemeenschap. We sometimes shade but never judge.
Gelukkig gaat de mars naar gelijkheid onverminderd voort en is er evolutie. België behoort tot de top drie van 49 Europese landen met het meest LGBTQ+-vriendelijke beleid. We leven in een staat van cognitieve dissonantie, starend naar een gesplitst scherm: beledigingen aan de ene kant, positieve bekrachtiging aan de andere.
Maar de status quo van ons stadbestuur blijft een feit en dat is jammer. In een hyperdiverse stad als Antwerpen met een progressieve partij aan boord mag die ethisch conservatieve mantel een pakje minder wegen. Dit is meer dan ‘bad timing’, kameraden.