Omdat praten voor Groen niet voldoende is en zij er ook iets willen aan doen legden Wouter Van Besien, Ikrame Kastit en Freya Piryns de dossiers op de gemeenteraad. Door toedoen van Annick De Ridder liet de NV-A echter weten dat deze houding van Groen “een klein theaterstukje” is en “het niet aan die gemeenteraad is om nu belangrijke beslissingen voor de toekomst te nemen”.
Lopende zaken
De Wever herhaalde op de gemeenteraad wat hij Annick De Ridder deed zeggen: “Wij zijn in lopende zaken. Wij beslissen hier nu niet wat er de komende zes jaar moet gebeuren. Wij zijn decretaal verplicht voorzichtig te zijn. Deze resoluties mag u voorleggen, maar dat heeft geen enkele zin. Ik kan u alvast geruststellen dat de twee voorstellen in de onderhandelingen uitgebreid aan bod komen. Ik hoop dat we samen in de keuken iets lekkers kunnen klaarmaken. Maar het hier voorleggen nu heeft geen enkele zin.”
Waarom moet wat voor Antwerpen erg belangrijk is in de keuken worden gemaakt? Moet wat Groen wenst niet in een coalitieakkoord staan en moet dat dan “decretaal” niet op de tafel van de gemeenteraad worden gelegd: er moet zelfs en tijdens “lopende zaken” in het “openbaar” over gestemd worden. Is er dan voor Bart De Wever niets anders dan de besprekingen te beperken tot de postjes in de keuken worden verdeeld?
Is er voor Bart De Wever niets anders dan de besprekingen te beperken tot de postjes in de keuken worden verdeeld?
Confederalisme
De Ridder moest nog wat anders zeggen: “Wat in Wallonië en Brussel gebeurt, is hallucinant”. “Dit is geen ruk naar links, maar naar extreemlinks. Laat me duidelijk zijn: als er zich in 2019 een as aandient van PTB en PS, is er voor onze partij maar één antwoord: confederalisme. Wij gaan niet betalen voor de oude socialistische en extreemlinkse recepten van het verleden.”
Dit gaat niet over het Antwerpse stadsbestuur, ook niet over de inhoud van een mogelijke nieuwe Antwerpse coalitie. Het is daardoor erg duidelijk waarmee De Wever bezig is: niet met zijn stad maar met Wallonië, Brussel en Vlaanderen, met België dus. Het laat ook geen twijfel waar hij met ons land heen wil: confederalisme.
Het is duidelijk waarmee De Wever bezig is: niet met zijn stad maar met Wallonië, Brussel en Vlaanderen, met België dus
Antwerpen als opstapje
Vele politieke kopstukken hebben een keuze gemaakt, in Wallonië omdat de nieuwe reglementering hen daartoe verplicht. Velen verkiezen terug te keren naar de lokale politiek en nemen hun verantwoordelijkheid als burgemeester. Voor Bart De Wever is dat anders: Antwerpen is maar een verplicht opstapje voor Brussel. Eigenlijk was dat van bij het begin al zo: hij bestuurt het land vanop ‘t Schoon Verdiep en laat zich in Brussel vervangen door Jambon en Francken. Dat de grondwetsherziening in de koelkast ging was ook maar een tijdelijk afleidingsmanoeuvre: het confederalisme is er nu zo weer uitgehaald en het lijkt nog even vers als toen het in de kast werd gestoken: separatist tot in de kist.
Bevraging
Het zal nu wel voor iedereen duidelijk zijn: de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen zijn maar een lokale bevraging in de voorbereiding van het grotere werk. Als Groen zich in Antwerpen laat verleiden is dat een perfecte zet om het federaal ook te kunnen doen. Maar het is inhoudelijk niet geheel onnuttig voor wat komen moet: de maskers zijn gevallen.
De Wever was en is een nationalist en een separatist. Zijn doel is noch het goed bestuur van de stad, noch dat van het land. Dat hij over zowat alles zijn eigen gedacht had en hij de federale regering tot een kibbelregering maakte, toont wat hij door de deelname van zijn ministers moest bekomen, dat ons land onbestuurbaar is en het confederalisme dé oplossing.
Ook daarin is De Wever geslaagd, maar niet voldoende ‘krachtig’. Voor een vlotte ‘verandering’ heeft hij voorlopig maar één zetel en als je de uitslag van de provincieraadsverkiezingen bekijkt, verliest hij er federaal heel wat meer.
De goocheltruc met de 5%
Meermaals wees Bart De Wever het aanbod van Dewinter af: geen blok met het Belang. Maar dat was en is maar voor de vorm. De Wever heeft nu onmiskenbaar het achterste van zijn tong getoond: er is geen verschil, ons land moet opgedeeld worden, België barst. De echte ‘Kracht van de Verandering’ zit in de enorme goocheltruc die van de vijf procent separatisten een politieke meerderheid heeft gemaakt. Dat kon omdat de kleintjes er achteraan liepen in de hoop een korreltje te mogen meepikken. Maar de kleintjes zijn nu zo klein geworden dat zij nog amper in de ren mogen.
De echte ‘Kracht van de Verandering’ zit in de enorme goocheltruc die van de vijf procent separatisten een politieke meerderheid heeft gemaakt
Wat Jinnih in Antwerpen kan kakelen of wat John in Oostende of zelfs in Brussel nog kan kraaien doet er niet meer toe. Dat legt een erg zware last op de enige strekking waarvoor het groen aan beide zijden van de schreef dezelfde kleur heeft. Het geeft een andere benadering dan de door Annick De Ridder gemaakte verdeling tussen extreem links en (extreem)rechts.
Daarom is wat nu in Antwerpen gebeurt nog niet eens zo slecht gekomen: de maskers zijn gevallen, het is nu voor iedereen duidelijk geworden. Het gaat zelfs over de wijze waarop aan politiek moet worden gedaan: in de keuken of aan de publieke tafel. Ook daarover is nu duidelijkheid gekomen.
Voor wie er naar wilde kijken is dat geen nieuws: De Wever beloofde reeds vroeger transparantie over wat Groen nu op tafel legt, maar de vijf door Apache gestelde vragen over de Antwerpse bouwwerf bleven zonder antwoord: ook daarover werd in de keuken, aan het ‘fornuis’, beslist.
