Dit jaar worden de side events gesponsord door bedrijven die de plundereconomie draaiend houden, zoals BMW, Deutsche Bank, Siemens en het rating agency Moody's.
Twintig jaar verloren
Drie decennia van onderhandelingen, conferenties, rapportages en marktconforme maatregelen zoals de emissiehandel hebben niet verhinderd dat voorthollende, oncontroleerbare temperatuurstijgingen angstwekkend dichterbij komen. In de woorden van professor Clive Spash: "Twintig jaar ging verloren aan pogingen om de globale uitstoot met 0,9 procent te verminderen."
In die periode zorgden twee factoren voor de belangrijkste reductie van de uitstoot van broeikasgas: de ineenstorting van de industrie in Rusland en Oost-Europa, na de val van de Berlijnse Muur en de liquidatie van het imperium van de Sovjet-Unie, en de wereldwijde recessie ten gevolge van de financiële crisis van 2007-2008.
Dit is wat moet gebeuren: vervuilende activiteiten afbouwen en de groeidynamiek van het kapitalisme breken.
Spash besluit: "De [gerealiseerde] broeikasgasreducties kwamen er dankzij een betekenisvolle afname van de economische groei en de inkrimping van industriële productie en consumptie. Het internationale klimaatbeleid was een mislukking.’
Als de broeikasgasuitstoot de afgelopen jaren enigszins stabiliseert (weliswaar op een angstwekkend hoog niveau), dan heeft dat niet te maken met marktconforme maatregelen, maar omdat China onder druk van zijn bevolking steenkoolcentrales afbouwde. En dat is ook wat moet gebeuren: vervuilende activiteiten afbouwen en de groeidynamiek van het kapitalisme breken.
Klimaatindustrie
De carrousel van internationale klimaatevents heeft wel een echte klimaatindustrie gecreëerd. Een leger van bureaucraten, wetenschappers en journalisten reist de wereld rond (en draagt zo zijn steentje bij aan de broeikasgasuitstoot), artikels over de klimaatchaos vullen in kranten de ruimte tussen de publiciteit, politici uiten hun bezorgdheid en poetsen er zo hun blazoen mee op.
In Bonn vullen ongeveer 20.000 delegatieleden de hotels, restaurants en vergaderzalen, om na 11 dagen weer te vertrekken zoals ze waren gekomen, per vliegtuig.
Om een idee te geven van de omvang van dat pr-monster: in Bonn vullen ongeveer 20.000 delegatieleden – twin-tig-dui-zend – de hotels, restaurants en vergaderzalen, om na 11 dagen weer te vertrekken zoals ze waren gekomen, per vliegtuig.
Wat doen ze al die tijd in Bonn? “Zich toespitsen op de uitvoering van het klimaatakkoord van Parijs dat in 2015 gesloten werd”, zo lezen we in de massapers. Echt? Jos Delbeke, topbureaucraat van de Europese Commissie zei op Radio 1 (De ochtend, 5 november) dat de ‘echte’ top volgend jaar doorgaat, in Katowice (Polen). De onderhandelaar voor België heeft het over een ‘overgangstop’.
In Bonn wordt gesproken over de vraag hoe het Zuiden moet worden geholpen een klimaatbeleid te voeren. Voorts buigt men zich over de vraag of landen die het moeilijk hebben hun doelstellingen mogen afzwakken. Dat laatste is sowieso een verworvenheid: het Akkoord van Parijs is niet bindend, landen lijstten er niet meer dan beloftes op.
Massa-actie
Om de leegte van de bijeenkomst in Bonn nog beter te demonstreren zal de Franse president Macron op 12 december, wanneer de inkt van de artikels over Bonn nog niet droog is, een top in Parijs samenroepen, om het over financiële aspecten van de strijd tegen de klimaatverandering te hebben.
Wat écht telt, is massa-actie, druk van onderuit.
Fiji mag dan wel het voorzitterschap van de top in Bonn waarnemen, wat brengt het op als de bijeenkomst zelf alleen maar dient om harde beslissingen naar de toekomst door te schuiven?
Wat écht telt, is massa-actie, druk van onderuit. Actie, die in de publieke opinie de idee ingang doet vinden dat alleen radicale oplossingen nog mogelijk zijn. Actie zoals gisteren gebeurde, toen duizenden activisten de bruinkoolmijn in Hambach, nabij Bonn stillegden.
Zonder een systeemwissel dat de groeidwang van het kapitalisme aan banden legt, is het niet denkbeeldig dat over veertig of vijftig jaar, wanneer ecochaos het leven op aarde zal destabiliseren, een Wereldstrafhof aan de politici van vandaag en morgen levenslange gevangenisstraffen oplegt wegens ‘schuldig verzuim’ en ‘misdaden tegen de menselijkheid’.
